Het had zomaar een onderwerp in de Nederlandse week kunnen zijn? Ik zie als ik de foto selecteer dat ik een jaar geleden op 15 oktober over Mai Tai heb geschreven en in dat kader zou Margriet Eshuijs eveneens een dankbaar onderwerp zijn. Deze single neemt me echter ook terug naar mijn eerste schreden in de journalistiek: Margriet is de eerste waarvan ik een concert zie en waarover ik mijn ongezouten mening mag geven. Ongezouten? Tja, ik ben wel ietsje meer rechtdoorzee geworden door de jaren heen, die eerste recensies kennen nauwelijks pijnlijke momenten en zijn vooral prettig leesvoer. Drie bejaarde dorpsgenoten die uitkijken naar mijn 'stukjes' in de krant 'can't be wrong'. Toch heb ik vandaag Margriet niet vrijwillig gekozen als onderwerp, dit hebben we te danken aan de dames en heren van het kappersgilde in de regio van Zwolle. Omdat de kapper van vandaag op nummer 5 woont, blader ik vijf singles vanaf 'Hold On' van En Vogue en kom uit bij deze. Omdat de fotomodellen schaars zijn, besluit ik ter plekke maar een foto van mijn eigen exemplaar te nemen. Het is niet de scherpste foto, dat moet ik toegeven, en bovendien heb ik altijd geweigerd de prijsstickers te verwijderen. De Raddraaier van vandaag is 'Take It Out On The Street' van Margriet Eshuijs (1991).
De vertraagde motoriek. Daar is het weer! Iets dat ik me handig heb gemaakt op een jonge leeftijd is de typemachine. Huize Louwsma heeft twee van die apparaten. Eentje is de eerste typemachine van mijn vader, een vies-bruine Alpina uit vervlogen jaren. De andere is de Scheidegger waarop oudste broer en zus hun typediploma hebben gehaald. Als kind heb ik de beschikking over de Alpina totdat het lint daarvan 'op' is. Dan ga ik inmiddels naar het voortgezet onderwijs en mag ook gebruik maken van de Scheidegger. In 1990 en 1991 schrijf ik stukken over popgeschiedenis op de typemachine, welke ik jaren later nog eens tegenkom. Ik leer enkele feiten van mezelf en kan bovendien de helft corrigeren omdat het foute informatie is. Schrijven is altijd een passie geweest, waarvan akte, en het is mijn leraar Nederlands die me aanzet tot het inleveren van een recensie bij het Sneeker Nieuwsblad. De rest is geschiedenis? Op 1 februari 1992 maak ik mijn debuut met het concert van Margriet Eshuijs in Het Bolwerk in Sneek. Dat is, denk ik, een geluk geweest, want... er is genoeg over haar te vinden voor een beetje huiswerk.
Hoelang is 1992 geleden? Op cultureel gebied lijkt het een klein sprongetje. 'Smells Like Teen Spirit' van Nirvana klinkt immers nog vrij 'nieuw'? Op het gebied van computer is 1992 de oudheid. Internet is nagenoeg science fiction, op een experimenteel systeem na. Even iets opzoeken in een online-encyclopedie is niet mogelijk, laat staan het zien van video's en luisteren naar muziek. De informatie die ik heb als recensent is het persbericht zoals dat gepubliceerd is in het Bolwerk-boekje. Van veel 'underground'-artiesten gaan cd's uitsluitend op bestelling en dus kan ik niet, als bij Margriet Eshuijs, Music Store binnen wandelen en de cd gaan beluisteren. Margriet staat in verschillende 'papieren' encyclopedieën, haar laatste album 'Sometimes' is op dat moment in de belangstelling en ik ken twee singles van de langspeler. 'Take It Out On The Street' spreekt me in eerste instantie niet zo aan. De opvolger, 'All Over Again' wordt in januari 1992 de Avro RTV-Tip en die hoor ik op een mistige maandagochtend als ik in de wachtkamer zit van de tandarts. De middag voor het optreden beluister ik de volledige cd bij The Music Store en ben dan goed gewapend om mijn eerste recensie te schrijven.
Margriet mocht woensdag 63 kaarsjes uitblazen. Ze wordt geboren in Zaandam en als driejarige speelt ze al accordeon. Als ze negen jaar is, beheerst ze al de elektrische gitaar en speelt in haar eerste bandjes. Op haar twintigste voegt ze zich bij de popgroep Lucifer. In 1975 beleeft dat een doorbraak met 'House For Sale', maar na 1977 dooft het zwavelhoutje heel snel. In 1980 gaat ze werken met haar eigen Margriet Eshuijs Band. In 1982 staat ze met 'Black Pearl' in de Top 40 en hoewel ze een geziene gast is op podia door het land, wordt hitsucces steeds meer een illusie. Alleen onze Raddraaier komt in de buurt: 'Take It Out On The Street' blijft hangen op een achtste plek in de Tipparade. Twee jaar later, eind 1993, maakt ze 'The Wee Small Hours'. Ik win die cd bij Omrop Fryslân en krijg ook nog de weekprijs: Een kaartje voor het optreden van Eshuijs in het Amicitia-theater in Sneek. Natuurlijk komt daar ook een recensie van...
Zou je willen ruilen? Nee! Ik zie het nut van een recensent steeds minder in. Je was de oren en ogen van de 'thuisblijver'. Tegenwoordig kun je complete concerten vinden op het internet. Behalve de summiere informatie uit het Bolwerk-krantje wist je niet wat je voorgeschoteld kreeg. Bovendien kon je als recensent ook nog eens een stuk uit je nek kletsen zonder dat je meteen werd gecorrigeerd. Ik herinner het verhaal over Theo Koomen die verslag deed van een uiterst slaapverwekkende wedstrijd van Volendam, maar het liet klinken als een zeer spannende belevenis. Maar, wees niet bang, vijfentachtig procent van mijn recensies voor de Sneeker is de waarheid geweest! Of zoiets...
Waar en wanneer? Dat is rond de tijd dat ik 'All Over Again' op de radio heb gehoord. De hoop is dan al opgegeven voor 'Take It Out On The Street' en de V&D in Sneek prijst de single nog een keer af: Het was een rijksdaalder en nu kost die 1,95 gulden. Het is ook de laatste weken van de grammofoonplaat bij V&D, ik koop in die tijd de halve uitverkoopbak leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten