De hoesjes zijn vanmiddag gearriveerd en de eerste Blauwe Bak-singles hebben hun intrek al genomen. 'Never change a winning team?'. De hoesjes zijn 'anders' ten opzichte van de vorige en ze lijken me minder stevig. Het plastic heeft ze té stevig ingepakt en daardoor zijn ze 'krom'. Dat was ook zo met de vorige, maar die waren aardig snel in vorm. Bij deze lijkt dat een stuk lastiger. Ach, genoeg gezeurd, het ziet er een stuk professioneler uit dan die foeilelijke plastic hoesjes (die inmiddels al in de vuilnisbak zijn gegaan). Vandaag dan de laatste negen uit de partij van afgelopen zondag. Het restant van mijn geld dient nu weer even voor 'het leven' en dus kan ik concluderen dat dit de laatste 'Singles round-up' is voor deze maand. Nog één keer genieten?
* Joe South- Games People Play (UK, Capitol, 1968)
De allereerste single die ik tegenkom als ik zondagmiddag De Singel binnen stap en in de eerste jaren zestig-bak duik. Twee euro en dan heb je ook nog een Engelse persing Kan niet mooier! De lage prijs hoor je er niet aan af, want het is een erg fraai exemplaar. Dit is zo'n plaatje dat ruim een kwart eeuw ontbreekt in mijn singles-verzameling en dat dus zeer welkom is!
* Dusty Springfield- Nothing Has Been Proved (UK, Parlophone, 1989)
Een vervolg van de samenwerking tussen Dusty en Pet Shop Boys. Het levert in eerste instantie de hit 'In Private' op en vervolgens deze. Ik kan me het liedje niet zo snel herinneren, maar als ik hem hoor? Prachtige aanwinst. Dit is eveneens een Engelse persing en komt met een zeer fraai foto-klaphoesje. Ook dit hoeft niet meer dan een euro te kosten. Wat kan het leven soms toch eenvoudig zijn!
* The Springfields- Island Of Dreams (US, Philips, 1963)
Het ziet er tragisch uit en dat is het eigenlijk ook. Het middengat is te groot, dus de kans op 'jengelen' is groot. Het label ziet er versleten uit en de plaat klinkt eveneens matig. Maar ja... het is vijftig cent en het is meer voor de heb dan voor de Blauwe Bak of om te draaien.
* Edwin Starr- War (NL, Tamla Motown, 1970)
Ik koop mijn eerste exemplaar in 1992, maar dat is geen succes. Ik weet niet wat deze single (en anderen uit dezelfde hoop) hebben moeten doorstaan, maar het resultaat is dat ze nauwelijks te draaien zijn. Daarbij moet gesteld worden dat Bovema-persingen van 1970 sowieso al teer zijn: Ze zijn geperst op zeer dun vinyl dat bij een beetje hitte al krom trekt. Bij sommige singles gaat de arm trillen in de dynamische stukken. Bij deze 'War' is dit alles niet van toepassing. Hoewel het eveneens dit flinterdunne vinyl is, klinkt deze zoals 'War' hoort te klinken. Plus dat deze voor een euro ook nog een mooi fotohoesje heeft.
* Stone City Band- Freaky (US, Gordy, 1981)
Ik verwacht een instrumentale 'Super Freak' vanwege de naamsvermelding van Rick James, maar nee... het is een gezongen nummer en het heeft weinig met 'Super Freak' van doen. Buiten dat het in deze funky Motown-stijl is. De b-kant heet 'Party Girls' en is meer disco-achtig, maar beslist niet slecht. Beetje jammer dat deze single wel is krom getrokken, maar dat kan ik niet in het geluid terug horen.
* Johnnie Taylor- She's Killing Me (US, Columbia, 1979)
En het gaat vrolijk door in het disco-stramien. 'She's Killing Me' zit echter wel weer heel mooi in elkaar qua ritme met dat gitaar-slagje er doorheen. Het is niet wereldschokkend genoeg om er dollars voor neer te leggen, maar de vijftig cent is gerechtvaardigd voor deze en de plaat mag in de reserve-Blauwe Bak wonen.
* Them- The Story Of Them (NL, Decca, 1968)
Van Morrison verlaat de groep in 1966 en vliegt meteen door naar Amerika om de elpee 'Blowin' Your Mind' op te nemen met Bert Berns. Als Morrison in het vliegtuig zit terug naar Europa, mixt Berns de Neil Diamond-arrangementen in, tot afgrijzen van de Ierse bromsnor. In die tijd doet Van ook de legendarische Nederlandse tournee met Cuby & The Blizzards. De overige leden van Them zetten de groep voort en blijft de vraag aanwezig naar oude platen van Them. Decca bedient die groep op haar wenken met een stel oudere opnames. 'Gloria' bereikt zo 'posthuum' de top vijf in 1967. Met 'The Story Of Them' moest dit ook gaan lukken of...? Een vreemd nummer, anders kan ik het niet zeggen. Ik zou me deze niet op de radio of in de Top 40 kunnen voorstellen, met als resultaat dat de plaat flopt. En wat zou zo'n single anno 2015 moeten kosten met een fraai fotohoesje? Vast meer dan de drie euro die ik zondag heb betaald. Maar nogmaals... het is een uiterst bizar nummer waarvan ik niet verwacht dat ik hem grijs zal draaien.
* Undisputed Truth- Let's Go Down To The Disco (UK, Whitfield, 1976)
De opname is van 1976, de single is het volgende jaar uitgebracht. Norman Whitfield heeft dan succes met Rose Royce en 'Let's Go Down To The Disco' klinkt als een logisch vervolg op 'Car Wash'. Totaal niet interessant. Jammer, maar helaas.
* The Who- Relay (NL, Polydor, 1973)
Ik heb het vaker geschreven: Voor een band die ik beschouw als een van de beste uit de late jaren zestig en begin jaren zeventig krijgt The Who desondanks weinig aandacht op Soul-xotica. Een schandaal! Op het gebied van de jaren zestig-singles heb ik nog een en het ander op mijn wenslijstje staan, maar ook de jaren zeventig zijn bij lange na nog niet compleet. Bovendien is mijn 'Let's See Action' erg aan vervanging toe. Deze 'Relay' ben ik echter nog nooit tegengekomen. Dit nummer spreekt iets minder tot de verbeelding dan 'Won't Get Fooled Again' of 'Baba O'Riley', maar het is precies datgene dat ik zo kan waarderen in de muziek van The Who.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten