Singles round-up: oktober 8

Niet verwacht? Na de afgelopen 'wilde' weken zou ik het inderdaad rustig aan doen, maar... ik noemde ook al eens dat ik hoognodig weer eens binnen moest kijken bij De Tafel. Welnu, dat heb ik vanavond gedaan. Gistermiddag kon ik het al niet laten om De Kring voorbij te fietsen en daar had ik drie singles gekocht die voor de 'Singles round-up' zouden mee verhuizen naar november. Vanavond heb ik een kleine slag geslagen en met het trio van donderdag zit ik op vijftien singles. Die ga ik in twee delen behandelen. Vandaag acht (met twee van dezelfde artieste) en later of morgen de resterende zeven. Ik lig wederom een bericht achter, dus ik moet even kijken wat ik straks ga doen. Wegens enorm succes van de voorgaande 'Round-ups' ga ik nu ook weer 'live' schrijven: De plaatjes voor me op de draaitafel en in veel gevallen dus een eerste indruk. Ik kan niet langer wachten en wil dus snel beginnen met de eerste.

* Lavern Baker- Fly Me To The Moon (België, Atlantic, 1965, re: 1978?)
Dat Lavern Baker 'Fly Me To The Moon' heeft opgenomen, verbaast me niets. Toch ken ik Baker voornamelijk van het harde rhythm & blues-werk. Zo heb ik sinds jaren 'Bumble Bee' in de koffer. Tja... 'Fly Me To The Moon', wat gaat mevrouw Baker daar mee doen? Welnu, qua tempo blijft die op het niveau van de 'crooners' en met name in het begin klinkt het ook minstens zo zoet. Pas later in het nummer komt ze 'los' en komt die felle stem naar boven. Het is een Belgische heruitgave waar ik verder niets over heb kunnen vinden op 45cat. Qua label zeg ik '1978', want dat dit niet de originele 1965-er is, dat kan ik zo zien. Het Atlantic-label is voor de helft groen en oranje zoals Duitse Atlantic-persingen uit de jaren zeventig. Op de b-kant staat wel een typische Lavern Baker-knaller: 'It's So Fine' komt uit de pen van Berry Gordy, klinkt in het refreintje als een stukje uit 'Reet Petite' van Jackie Wilson, maar is niet de oorspronkelijke flip van 'Fly Me To The Moon'. Een heruitgave van een 'obscuur' jaren zestig-plaatje uit België zegt mij snel genoeg dat het een 'hit' moet zijn geweest in de Popcorn, maar toch vind ik het niet heel typisch Popcorn. Vanwege 'It's So Fine' toch nog een plekje in de reserve-Blauwe Bak.

* Jerry Butler- Got To See If I Can't Get Mommy (NL, Mercury, 1970)
Jaren geleden loop ik in de kringloopwinkel van Tuk de single 'Moody Woman' van Jerry Butler tegen het lijf. De Nederlandse Mercury-persing in fotohoes. Een trots bezit! Vanavond tref ik deze single van Jerry Butler, ook weer in de Nederlandse uitdossing met fotohoes. De hoes is identiek aan de afgebeelde Spaanse, behalve dat Nederland het niet nodig acht om titels te vertalen. De single oogt alsof deze nog nooit eerder is gedraaid, zelfs het 'hartje' gaat een beetje stroef om de 'spindle'. Hoewel 'Moody Woman' de Northern Soul-hit is, ontdek ik een paar jaar later de even fijne kant'What's The Use Of Breaking Up'. Met recht een 'double-sider'. Dan deze... Als ik dit schrijf heeft 'Got To See' zijn rondjes gedraafd en, ja, Jerry Butler kan prachtige ballades doen. Het is steengoed, maar toch niet heel interessant. Laat me voorzichtig het plaatje omdraaien en zien wat de b-kant ons brengt... 'Don't Let Love Hang You Up' heeft meteen de gang er goed in zitten. Dit is meer het type 'Moody Woman', een stampertje dat desondanks niet verder gaat komen dan de reserve-Blauwe Bak. Die anderhalve euro is goed besteed!

* Des'ree- Feel So High (NL, Sony V2, 1991)
* Des'ree- Why Should I Love You? (NL, Sony V2, 1992)
'I don't want to see a ghost, it's a sight that I fear most, I'd rather have a piece of toast and watch the evening news'. Ja, Des'ree is wellicht het beste bekend van de nummer 1-hit 'Life' met die uiterst bizarre tekst. Of... mag ik zo ver gaan om het een slechte tekst te noemen? Niks mis met Des'ree of de plaat zélf, ik bewaar goede herinneringen aan het liedje, maar de tekst had geschreven kunnen zijn door een kleuter. 'Feel So High' is ook niet bepaald diepgravend, maar gelukkig geen geesten of geroosterd brood. Het is een plaatje dat ik me pas weer kan herinneren als 'Life' in de hitparade staat. 'Feel So High' is, volgens mij, toen vooral het geluid geweest van Sky Radio voordat het echt behang ging worden. Vanavond krijg ik de mogelijkheid om eigenaar te worden van twee Des'ree-singles voor een euro per stuk en daar hoef ik niet lang over na te denken. 'Why Should I Love You?' is eentje die me nooit is opgevallen, een prachtige ballade die ik nu voor het eerst hoor. 'Feel So High' is meer mijn kopje thee (met geroosterd brood), ik vrees dat 'Why Should I Love You?' even anoniem de jaren tachtig-bak in gaat als dat deze anoniem staat te doen bij De Tafel.

* The Dizzy Man's Band- The Show (NL, Harvest, 1973)
Ach vooruit... een eurootje totdat ik hem beter kan krijgen. Eigenlijk koop ik geen Dizzy Man's Band-singles zonder fotohoes, maar dit is dus een uitzondering. Ik heb deze in digitale versie gedraaid in een aflevering van 'Tuesday Night Music Club' ter nagedachtenis van Jacques Kloes en kreeg daar, vanuit Engeland, hele leuke reacties op. Dizzy Man's Band is, ondanks een aantal pogingen, altijd een Nederlandse aangelegenheid gebleven. Ik heb jaren geleden nog de Warner Bros.-demo van 'Tickatoo' op de kop getikt. 'The Show' gaat morgenavond mijn 'Vinyl Countdown' openen, dat staat nu al vast!

* Little Steven- Bitter Fruit (NL, Manhattan, 1987)
Zou het de leeftijd zijn? Mijn schooljaren zijn niet de meest gelukkige van mijn leven geweest en jarenlang heb ik me verzet tegen de muziek uit die tijd. Met name het afgelopen half jaar heb ik me overgegeven aan de jaren tachtig en plots mag ik deze van Little Steven verwelkomen. 'Forever' vermaakt me al tien jaar en deze had ook gerust eerder gemogen. Wat een lekker nummer en het haalt nog niet eens slechte herinneringen naar boven voor mij.

* Mike & The Mechanics- Silent Running (Duitsland, WEA, 1985)
In 1990 steken een aantal (hard-)rockmuzikanten de koppen samen om geld in te zamelen voor Armenië. 'Rock Aid Armenia' is daarvan het resultaat. Het neemt een Band Aid-achtige 'Smoke On The Water' op en dat verschijnt op een verzamelalbum met hits van de participanten. Twee jaar later koop ik het cassettebandje op de dinsdagmarkt van Sneek. Het is eigenlijk een dubbel-cd op één cassettebandje en dat maakt dat het al snel gaat 'jengelen' als de batterij van de walkman op raakt. 'Silent Running' staat daar eveneens op en in 1992 ben ik dat nummer al helemaal vergeten. Het is een nummer dat me sindsdien wel is bij gebleven en met de zojuist uitgelegde liefhebberij voor jaren tachtig-muziek, zit de single nu in mijn bakken.

* Esther & Abi Ofarim- Never Grow Old (NL, Philips, 1968)
We hebben Esther Ofarim en haar broer vooral te danken aan Willem Duys. Esther is daar zo ongeveer een vaste gast en het resulteert in de nummer 1-hit 'Cinderella Rockefella'. 'Never Grow Old' is de laatste Nederlandse single op Philips en dateert van oktober 1968. En... die is leuk! Niet zo irritant als voorgenoemde nummer 1-hit, maar een lekker uptempo folkpop-liedje. De b-kant heet 'Purple Eyes' en ook dat valt niet tegen. 'Psychedelisch' voor 'Voor De Vuist Weg'. Als het écht 'ballen' had, zouden ze dit 'freakbeat' hebben genoemd in Engeland, maar helaas... het blijft allemaal veel te braaf. Tóch wel een leuke single en dat is op zichzelf best een verrassing. Ik neem het vooral mee vanwege de uitmuntende staat van zowel plaat als prachtig fotohoesje. Zoiets mag vast wel iets meer waard zijn dan tachtig cent bij De Kring. Jawel... de tachtig cent is officieel geworden. Jarenlang verkocht De Kring singles voor vijftig cent en bij het laatste bezoek had ik de prijsverhoging al opgemerkt, maar werd toen bij de kassa 'gematst'. Toch moet ik zeggen dat het aanbod bedroevend blijft met voornamelijk Margriet-EP's en geestelijk repertoire, maar zo nu en dan levert het een toppertje op!