Raddraaien: Dan Fogelberg

Het blijkt een idee dat ik nooit tot uitvoering heb gebracht. Ik kan me het moment nog zó goed voor de geest halen. Het is de tijd waarin ik veel 'uitstapjes' maak en dit is wel het meest troosteloze moment dat je kan bedenken voor wat voor soort uitstapje. Het is een grijze zondagmiddag met een vieze, aanhoudende, motregen. Ik loop deze zondagmiddag, ergens in de laatste maanden van 2010, met de oordopjes in naar De Woldberg. Ik zag een paar weken geleden een meisje fietsen in de regen met een legging aan en plots krijg ik weer een flits. Een natte spijkerbroek is niet comfortabel, maar een natte legging of panty? Brrr... Ik voel het regenwater tussen de oordopjes en mijn oren, maar desondanks houd ik de fleur erin. Dan hoor ik andermaal 'Nether Lands' van Dan Fogelberg. ,,Hier moet ik iets mee doen", denk ik. Ik bedenk ter plekke een rubriek die 'Monumentenzorg' of iets dergelijks moet heten en hierin ga ik de muzikale mijlpalen behandelen. Het komt er echter nooit van. Vandaag mag ik dan, vijf jaar later, alsnog Dan Fogelberg in het zonnetje zetten. In de zesde jaren zeventig-bak maak ik een sprongetje van zes singles: Van 'House Of The King' van Focus naar de Raddraaier van vandaag. Dat is 'Part Of The Plan' van Dan Fogelberg (1975).

Ik heb 'Nether Lands' slechts tweemaal genoemd in vijf jaar Soul-xotica. Het zit als 'buitencategorie' in de 'Eindstreep van juli 2010'. Vijf jaar later ontgaat me helemaal het idee van de 'Eindstreep', vandaar dat de rubriek ook geen lang leven is beschoren. Vervolgens noem ik de plaat eind december na het beluisteren van de Top 2000. Daar is 'Nether Lands' immers jaarlijks vertegenwoordig, hetzij bij de onderste duizend. Na het passeren van nummer duizend wordt het al erg snel eenheidsworst voor mij en tegenwoordig schenk ik nauwelijks aandacht meer aan het radio-fenomeen. 'Nether Lands' is uit mijn leven geëbd met het overlijden van de Nokia N95. Het nummer heeft me daarentegen drie jaar 'gesteund'. Een nummer waar ik de fiets voor stil zet en even op een bankje ga zitten.

Met 'Part Of The Plan' ben ik daar niet zo zeker van. Ik kan me de plaat niet echt herinneren... Maar, ik schrijf dit met twee draaitafels voor me, dus dat gaan we alsnog eens doen. Eerst maar even de geschiedschrijving? Daniel Grayling Fogelberg wordt geboren op 13 augustus 1951 in de plaats Peoria in Illinois. Zijn vader is leider van de schoolband van Woodruff High School. Dan leert zichzelf gitaar spelen en op veertienjarige leeftijd is het een en al rock & roll voor Fogelberg. Hij speelt in 1965 met The Clan, een lokale Beatles-cover band. The Coachmen speelt eveneens voornamelijk covers, hoewel de groep in 1967 twee singles maakt met Fogelberg-composities. In 1969 studeert Fogelberg af aan de school waar zijn vader werkt. Hij studeert verder aan de universiteit van Illinois en hier doet Fogelberg zijn eerste solo-optredens. Hij komt in contact met Irving Azoff, die een andere band van de universiteit onder zijn vleugels heeft: REO Speedwagon. Azoff stuurt Fogelberg naar Tennessee waar hij een veel gevraagd sessiemuzikant wordt en eveneens zijn eerste album opneemt: 'Home Free'. Het album piekt op 210 in de Amerikaanse albumlijst en de single 'To The Morning' raakt kant noch wal. Toch zal het album later de platinum-status behalen en treedt hij op als voorprogramma van Van Morrison.

In 1974 krijgt hij bemoeienis van Joe Walsh, de meestergitarist van The James Gang die later ook nog even bij The Eagles zal spelen. Walsh produceert het tweede album van Fogelberg, 'Souvenirs', waarvan 'Part Of The Plan' als single wordt getrokken. Het album verkoopt een stuk beter en dat heeft er vast mee te maken omdat de single het ook goed doet. Op de Billboard doet het 31, de 'Adult Contemporary' noteert 22. De single breekt eveneens door in Canada en Australië. In Nederland bereikt de single de Tipparade. 'Souvenirs' zal tweemaal multi-platinum bereiken in Amerika, iets dat hij nog driemaal zal doen. De opvolger, 'Captured Angel' doet daar niet aan mee, dat moet Fogelberg tevreden stellen met platinum. 'Nether Lands' is in 1977 het album dat het succes voortzet. Het album verkoopt ook goed in Nederland, ondanks dat het geen hitsingle heeft. In Amerika bereikt het een dertiende plek en in Canada nummer 51. Nadat Fogelberg zijn eerste plaat met Tim Weisberg heeft gemaakt, 'Twin Sons Of Different Mothers', kan het échte werk beginnen voor Fogelberg. Het album 'Phoenix' is een kaskraker en dat heeft vooral te maken met de single 'Longer'. Dat nummer zal niet alleen wereldwijd scoren (een magere tipnotering in Nederland...), het zal eveneens uitgroeien tot een favoriet schuifelnummer voor pasgetrouwde stellen.

Hoewel menig artiest een moord zou doen voor de verkopen van Fogelberg's platen in de jaren zeventig, zijn de jaren tachtig vooral zijn topjaren. 'Same Old Lang Syne', 'Hard To Say', 'Leader Of The Band' (opgedragen aan zijn vader) en 'Run For The Roses'... ze zijn stuk voor stuk goed voor de Amerikaanse top tien en de Canadese 'Adult Contemporary'. Europa blijft ietsje achter. In Engeland piekt alleen 'Longer' op een 59e plaats. In de midden jaren tachtig verlaat Fogelberg het podium van de popmuziek en schuift ietsje naar de country. 'The Wild Places' en 'River Of Souls' zijn Fogelberg's laatste reguliere albums voor een groot label, maar verkopen nauwelijks meer. In 1995 maakt hij een tweede album met Tim Weisberg en 'The First Christmas Morning' is in 1999 zijn laatste album van de vorige eeuw. Hij vertelt dan in een interview dat hij is bekeerd tot het Catholicisme.

Hij maakt nog één album: 'Full Circle'. Kort daarop, in mei 2004, krijgt Fogelberg de diagnose van een uitgebreide vorm van prostaatkanker. Op 13 augustus 2005 vertelt hij de wereld vol trots dat de operaties zijn geslaagd en dat hij helemaal is genezen. Twee jaar later slaat de ziekte opnieuw toe en op 16 december 2007 overlijdt Fogelberg aan de gevolgen hiervan. Hij is dan nog maar 56 jaar oud. In 2009 verschijnt een posthuum album met niet eerder uitgebrachte opnames, waaronder 'Sometimes A Song' dat Fogelberg een jaar eerder voor zijn vrouw heeft geschreven.

Dan de plaat... Ik kan me niet herinneren waar en wanneer ik de single heb gekocht, maar dat is vast nog in de vorige eeuw geweest. Tja, wat zal ik zeggen? Een echte Amerikaanse radio-hit, zo klinkt het. Er wordt geen risico genomen, maar dat is ook niet verbazend met Joe Walsh achter de knoppen, hoezeer ik die man ook respecteer. Het is wat de critici vaker hebben gezegd over The Eagles en andere typische Amerikaanse bands uit de jaren zeventig, de angel is uit de rock & roll gehaald. Ik kan me de single best eens voorstellen in 'The 7" Collection' op zondagavond, maar ik ga hem niet grijs draaien. Dat heeft de eerste eigenaar evenmin gedaan...