Vandaag maar liefst twee berichten, eerste de 'Singles round-up' en later de Week Spot. Dan zit ik weer op schema. Dat laatste is zeer belangrijk voor mij. Hoewel ik me niet zou hoeven schamen als ik eens een dag over sloeg, wil ik het gewoon niet. Aan het einde van het jaar moet de lijst twaalf maanden weergeven met het corresponderende aantal dagen in berichten. Let wel: Er zijn maar weinig weblogs over muziek die, in principe, dagelijks publiceren met een volledig bericht. Er zijn die gewoon een Youtube-video plaatsen en weer iets anders gaan doen, maar die reken ik niet tot 'serieuze' bloggers. Soul-xotica gaat al vijf jaar als een trein en het spoor is voorlopig nog niet ten einde! Vandaag zijn we halverwege de partij singles die ik zondag heb gekocht. Om de spanning op te voeren, heb ik besloten de nog-niet-gedraaide singles uit te stellen tot het punt van schrijven en dus volgen hier een paar kersverse observaties.
* The Impressions- Sooner Or Later (US, Curtom, 1975)
Bij The Dells denk ik ten onrechte dat ik met een 'ballad' van doen heb, bij The Impressions zijn mijn verwachtingen altijd hoog. Helaas valt dat geregeld tegen. Ik heb bijvoorbeeld 'We're Rolling On' liggen, maar begrijp niet wat ik ermee moet. Die zit dus 'gewoon' in de jaren zestig-bak. De enige twee die de Blauwe Bak hebben gehaald zijn 'You Must Believe Me' en 'Can't Satisfy'. Bij deze van The Impressions twijfel ik ook even. Ach vooruit, het is maar vijftig cent, maar om nu vijftig cent uit te geven voor méér vulling in de uitpuilende jaren zeventig-bakken? Hij gaat desondanks op het stapeltje en... ik heb geen spijt! The Impressions wordt vaak geassocieerd met Curtis Mayfield en hoewel het plaatje op Curtom is uitgebracht, heeft Mayfield niet veel bemoeienis meer met deze plaat. Ed Townsend heeft de taak overgenomen als schrijver en producer, bijgestaan door Rene Hall als arrangeur. 'Sooner Or Later' is fijne disco, maar ik begin spontaan te glimlachen als ik 'Miracle Woman' beluister. Dat is eentje voor in de categorie van 'Hey Girl' van The Caprells.
* Charles Jackson- Ooh Child (Barbados, Capitol, 1978)
Het label oogt oud. Die diepe donkerrode kleur doet het eerste denken aan de jaren vijftig. Tot mijn verrassing blijkt het uit 1978 te zijn en nadere bestudering van het label maakt me ook blij: Het is een single van Barbados. Toch is deze van Charles Jackson weinig 'spouse' (= popmuziek van Barbados) en meer een ordinaire disco-stamper. Toch wel een van het leukere soort!
* Jay & The Techniques- Strawberry Shortcake (US, Smash, 1967)
Het is een truc die vooral in de late jaren vijftig en vroege jaren zestig erg goed werkt. Een opvolger die niet gelijk is in muziek, maar wel een soort van 'antwoord' is op de vorige titel. Niet als Status Quo dat van de platenmaatschappij tot vervelens aan toe een alternatieve 'Pictures Of Matchstick Men' moet voortbrengen, maar een woord of titel dat refereert aan de grote hit. Jay & The Techniques uit Philadelphia heeft in 1967 een knaller van een hit met 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' en hoewel 'Strawberry Shortcake' bijna net zo'n dijenkletser is, lijkt het nummer niet als twee druppels water op de voorganger. Ik geloof dat 'Strawberry Shortcake' nog een van de laatste voorbeelden is waarbij het werkt, de platenfirma's ontdekken al snel dat ze écht met iets anders moeten komen om het in de verzameling van de platenkopers te krijgen. Bij mij gaat die de reserve-Blauwe Bak in.
* Eddie Kendricks- The Thin Man (NL, Tamla Motown, 1974)
Misschien ben ik heel erg kort door de bocht, maar Eddie Kendricks heeft iets gemeen met zijn Temptations-collega David Ruffin: Als groep maakt The Temptations prachtige platen, maar solistisch kunnen de heren mij nauwelijks boeien. 'The Thin Man' is vroege Motown-disco. Ondanks het vocale hoogstandje van Kendricks is het echter vaak gedaan en interessanter dan dit. Moet toch maar de reserve-Blauwe Bak in, David Ruffin staat daar ook...
* Ben E. King- What Is Soul (UK, Atlantic, 1966)
'1966' staat op het label, het verschijnt in Engeland pas in februari 1967. Ik ken 'What Is Soul' het beste uit de versie van Rob Hoeke, maar deze van Ben E. King slaat alles. Ik denk in eerste instantie nog dat ik met een heruitgave van doen heb. In 1968-69 worden enkele Atlantic-platen opnieuw uitgebracht in Engeland. Denk aan 'Candy' van The Astors dat ik op hetzelfde label in de Blauwe Bak heb zitten (het is oorspronkelijk op Stax). Deze is dus origineel, spotgoedkoop en een beetje krom, maar daar heeft 'What Is Soul' geen last van. We kennen King allemaal het beste van 'Stand By Me' en een miljoen opvolgers die allemaal zo klinken, dan is 'What Is Soul' een welkome afwisseling. De voormalige Drifters-man legt ons nog één keer het woord uit dat in 1966 alom wordt gebezigd om een muziekstroming aan te geven. King klinkt furieus en zo kennen we de man eigenlijk niet. Ik weet dat het heel erg 'piraat' klinkt, maar dit is een toppertjuh!
* Stacy Lattisaw- Don't Throw It All Away (US, Cotillion, 1982)
'Guilty pleasures'. Ik heb 'Jump To The Beat' van Stacy Lattisaw sinds jaar en dag in de reserve-Blauwe Bak zitten. Waarom? Omdat ik het zo'n gezellige plaat vind die me meteen terug brengt naar mijn jeugdjaren. Ik denk dat ik me kan voorstellen hoe ik over de overloop speel (je kukelt eens in je leven van de trap en dan leer je oppassen...) en dit vanaf de zolder hoor. Ik denk dat 'Jump To The Beat' koren op de molen is geweest van mijn oudste broer. Maar goed... deze single. 'Don't Throw It All Away' is de eerste die ik tegenkom in dit partijtje dat 'weigert' om te draaien. Een kras in het intro doet de plaat hangen en dat is niet erg. Het is namelijk geen 'Jump To The Beat'. Dat is 'Down For You' wél en die draait prima en dus gaat die onder dit waardeloze excuus de reserve-Blauwe Bak in. Ik zou acht reserve-Blauwe Bakken kunnen hebben, maar wil het hier bij maximaal drie bakken houden, dus vroeg of laat moeten ze naar hun 'eigen' bak.
* Gordon Lightfoot- If You Could Read My Mind (US, Reprise, 1971)
* Gordon Lightfoot- Sundown (NL, Reprise, 1974)
Zo'n 'round-up' is met de billen bloot. Nu maar liefst twee singles van Gordon Lightfoot en gek genoeg van twee verschillende adressen. 'Sundown' heb ik al ruim twintig jaar in mijn bakken staan, maar ook stevig gedraaid. Zo'n exemplaar met fotohoes staat al een tijdje op mijn verlanglijst en dat is nu opgelost. 'If You Could Read My Mind' is één van de mooiste popsongs dat ooit is geschreven. Niet mijn mening, maar een vast staand feit. Of... misschien toch mijn eigen mening? Hoe dan ook: Dit is een plaat waarvoor ik me niet schaam. Ik heb het nummer op verschillende elpees staan, maar de single ontbreekt tot zondag.
* The Mark IV- Honey I Still Love You (US, Mercury, 1972)
Niet te verwarren met de doowop-groep uit de jaren vijftig. Mercury mag weliswaar niet het aanzien hebben van Stax, Atlantic of Motown, maar in de vroege jaren zeventig heeft het een hele aardige rhythm & blues-stal. Jerry Butler en Gene Chandler zijn de 'grootste' namen, verder heb ik voorbeelden van Clay Hammond en Willie Hightower voor handen. 'Zoals het niet meer wordt gemaakt', is vaak de 'tagline' die met Mercury-platen uit die tijd komt. 'Honey I Still Love You' is midtempo en niet te versmaden. Het is eerst de b-kant die mijn aandacht trekt: 'Since God Made Woman-Nobody Rest'. Hoewel de mannen getuigen van een goede bijbelkennis wordt vooral het beter geboetseerde geslacht lof toe gezongen in plaats van de Oppermacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten