Raddraaien: Suzi Quatro

Ik moet zeggen, zonder dat ik er al teveel op heb gelet of er bij heb stil gestaan, maar ik geloof dat het vorige week zondag bij mijn bezoek aan Steenwijk erg weinig met 'Solex' ben aangesproken. Het is niet dat ik een hetze ben begonnen tegen die naam, ik heb halverwege vorig jaar besloten afstand te doen van de naam Soul-X als dj-naam, maar eens een Steenwijker bijnaam is een bijnaam voor het leven. En Soul-X leeft natuurlijk voort in Soul-xotica. Vaak is het niet heel interessant hoe iemand aan een bijnaam komt, maar in deze aflevering van Raddraaien kan ik het onstaan van de naam Soul-X behandelen, want het heeft ook iets met de artieste van doen. De eerste Raddraaier in deze zevende serie is eigenlijk de tweede, omdat de jaren zeventig-bak met Kate & Anna McGarrigle vanavond heeft gewonnen bij het verstoppertje spelen. Om aan te geven dat ik nog lang niet klaar ben met de Gouden Gids van 2012: In deze serie gaan we van Ivonne in Meppel naar Eric Kalf in Heerde. Ik denk dat ik tot 2017 wel zoet ben met deze Gouden Gids. De Raddraaier van vandaag is: 'The Race Is On' van Suzi Quatro (1978).

Als 'Mooi Man' zijn nationale doorbraak beleeft (in Overijssel kunnen ze het dan al niet meer aanhoren!) is dat in eerste instantie een noviteit, maar na zes weken is de lol er wel af. En dan volgen er nog veertien weken in de Top 40 van dat ding. In oktober 1992 neem ik de singles over van het Sneker café De Koopermolen en deze hebben, zo te zien, hun clientéle ook enige tijd lopen vervelen met de plaat. Eind 1992 sta ik weer op goede voet met 'Mooi Man'. Op woensdag 9 december 1992 zal ik 's avonds met mijn ouders een gesprek op school hebben. Ik heb ruim een jaar 'mooi weer' gespeeld, maar ik weet dat dit het moment van de waarheid wordt. Ik sta er niet best voor! Ik loop op dat moment stage bij een bedrijf in Lemmer. 's Ochtends heb ik een uitstapje naar een filiaal, maar 's middags begint bij mij de zenuwen op te kruipen. Ik word terechtgewezen op een gemaakte fout, welke ik beantwoord met een grote mond en hetzelfde moment wip ik mijn bureau omver en storm de deur uit. Ik wil weg, maar ik weet niet waar naartoe. Ik heb het een paar jaar geleden nog gefietst en toen heb ik me erover verbaasd! Vanuit Lemmer ben ik namelijk GELOPEN via Rutten en Creil naar Bant! Dat is me een eindje, kan ik jullie vertellen. Ik doe er de middag over en het begint te schemeren als ik in Bant kom. Ik krijg een lift naar Emmeloord en van daaruit probeer ik naar Zwolle te komen. De enige lift die me krijgt, brengt me in Steenwijk op de rotonde van de Kornputsingel. Daar staat Tuk op de handwijzer en ik eindig die avond in De Karre. Daar word ik opgehaald door mijn ouders, die wel naar de afspraak op school zijn geweest. De volgende ochtend ga ik voor de laatste maal naar het gebouw en besluit ter plekke om met de opleiding te stoppen. In tegenstelling tot zoveel die hun middelbare opleiding niet hebben afgemaakt, heb ik die beslissing nooit betreurd!

In de zomer van 1993 heb ik de racefiets van mijn zus gekocht en op een zekere dag in de vakantie wil ik naar Steenwijk fietsen. Ik doe daarbij natuurlijk ook De Karre aan waar ik meteen wordt uitgenodigd voor het komende Dicky Woodstock Popfestival. Het programma ziet er fraai uit: The Sweet, Dozy Beaky Mick & Tich, New Adventures en The Shoes. Toch breng ik het thuis maar niet ter sprake. Op de betreffende Woodstock-avond zie ik New Adventures en Bob Color in Woudsend, die hebben dit gecombineerd met Woodstock. Een jaar later heb ik de beschikking over mijn Solex en wil opnieuw in de zomervakantie een dagje richting Tuk. Ik raak even in de war op de rotonde van de Kornputsingel en pak de verkeerde kant. Dat wordt door menigeen gezien, ook door een stel agenten die me aanhouden. Dat is de eerste 'claim-to-fame' in Steenwijk. In De Karre zie ik vervolgens de poster van het Dicky Woodstock Popfestival van 1994 en dat wil ik beleven! Armand, Suzi Quatro, Wally Tax en Earth & Fire. Dit ziet er goed uit! Op vrijdagmiddag 19 augustus 1994 rij ik op de Solex via Joure, Heerenveen en Wolvega naar Tuk. Aan de bar van De Karre verkoop ik mijn zakje wiet met vijf gulden winst (ik ben toch al niet een hele fanatieke 'blower') en laat de flesjes Hertog Jan goed smaken. Rond een uurtje of zeven hobbel ik op de Solex naar het Woodstock-terrein. De 'entree' is halverwege de Baarsweg. Bij de Solex-club vinden we het lollig om rakelings langs bepaalde objecten te rijden (een betonpaaltje kost mij eens een trapper) en ook gevaarlijk dicht langs greppels rijden is een kunst die we verstaan. Of het de drankjes zijn geweest? Op de Baarse Vrijstaat, voor de entree van het Dicky Woodstock Popfestival rij ik met Solex en al de greppel in. Al snel staat iemand naast mij. ,,Hoe heet je?". ,,Gerrit", antwoord ik. Vanaf dat moment is het 'Gerrit Solex'. Ik heb uiteindelijk mijn dj-naam er maar op aangepast en zo werd het 'Soul-X', zonder dat de 'soul' nu heel veel had te maken met soul-muziek, want ik zat toen meer in de Classic Rock.

Suzi Quatro is die vrijdagavond de hoofdact op Dicky Woodstock. Een 'flower power'-avond met Armand die knetterstoned is, Wally Tax die weigert indruk te maken, een laffe blues-coverband en uiteindelijk Suzi. Ze komt gearmd met een man het podium op. Dat blijkt haar blinde toetsenist te zijn. Ik wacht de hele avond tevergeefs op 'Hey Charlie', een liedje dat ze heeft opgenomen met The Bolland Project en waarvan ik dan net de cd-single in de opruiming heb gekocht. Wel doet ze alle jaren zeventig hits, van 'Can The Can' tot 'She's In Love With You'. Ik sta vooraan en laat het me welgevallen. De liefde is altijd gebleven, want tot op de dag van heden neem ik een diepe buiging voor Suzi. Een vrouwelijke bassist heeft iets sexy, maar als het op leeftijd komt en weigert om aan rock'n'roll in te binden, dan wordt het onbeschrijflijk. En dat is waarom ik al twintig jaar smoorverliefd op Suzi Quatro ben...