,,Modern Soul is de nieuwe Northern Soul", las ik onlangs in een commentaar. Het zijn ware woorden. Bij Northern Soul gebeurt het weinig dat een plaat vandaag een kwartje waard is en morgen tweehonderd euro, maar bij Modern Soul kun je dat nog treffen. Met dezelfde geestdrift waarmee dj's in de jaren zeventig zochten naar 'nieuwe' Northern Soul-hits, zo gaat het tegenwoordig in de Modern Soul. In deze aflevering van de Week Spot presenteer ik jullie niet alleen een schoonheid uit de Modern Soul, maar zal tevens uitleggen wat dat genre nu precies inhoudt. De plaat is de laatste weken al eens ter sprake gekomen. Een single die bij een Engelse dealer voor honderd pond staat geadverteerd, bij een Amerikaan voor 140 dollar en eentje op Ebay met een laag startbedrag en zonder biedingen. Het is desondanks een kostbaar avontuur geworden en de plaat staat met stip op 1 van de duurste plaat tot nu toe. Toch is het een trots bezit en dus presenteer ik jullie vandaag de nieuwe Week Spot: 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison (1975).
Ja, ook ik dacht het eerste aan de actuele R&B toen ik van de term Modern Soul hoorde. Niets is minder waar. Net zoals Northern Soul is ook Modern Soul een benaming die pas jaren na de opnames van de platen is ontstaan. Wat is nu 'modern' aan Modern Soul? Northern Soul is veelal muziek uit de midden tot de late jaren zestig. Iedere zwarte ondernemer droomde ervan net zo beroemd te worden met een platenlabel als Berry Gordy van Motown. Op iedere straathoek stond wel een getalenteerde soulzanger, zangeres of groep en het was zaak om deze mee te nemen naar een platenstudio, vervolgens een single te persen en daarna 'binnen te lopen'. Ja, dat laatste hoort tussen aanhalingstekens, want hier ging het voor menigeen mis. Er wordt vaak vergeten dat ook Berry Gordy twee flops had voordat hij een hit scoorde. Voor die derde plaat had hij afspraken gemaakt met zijn schoonfamilie. Als die plaat opnieuw zou floppen, zou Berry terug naar de Ford-fabriek en zijn halve leven werken om de schulden van de drie singles af te lossen. Gelukkig werd die derde single een hit en kon hij in één klap de schulden afbetalen en een vierde single opnemen. In acht van de tien gevallen liep het tien jaar later anders af voor de hoopvolle ondernemers. De geperste plaatjes verdwenen in pakhuizen of werden soms vernietigd, waardoor een aantal tegenwoordig zéér zeldzaam zijn.
Deze jonge ondernemers hebben geen budget, de plaatjes moeten zo goedkoop mogelijk worden opgenomen en uitgebracht. Je moet de radiostations immers al genoeg smeergeld betalen om het op de speellijst te krijgen... Terwijl in de Londense Abbey Road-studio The Beatles werken aan uitgebalanceerde stereo-platen als 'Sgt. Pepper' en het witte album, zijn veel Amerikaanse soul-artiesten nog overgeleverd aan budget-studio's met hopeloos verouderde apparatuur en het weinig complimenterende styreen voor een single. Met als gevolg dat de plaatjes even stoffig klinken als de doowop uit de jaren vijftig, afschuwelijk mono, apparatuur die de dynamiek van een liedje nauwelijks kan bevatten en het flutterige styreen als eindresultaat. Toch neemt de techniek een grote vlucht. Rond 1971 hebben zelfs de goedkoopste opnamestudio's de beschikking over apparatuur om een mooi stereo-geluid voort te brengen. De Northern Soul-puristen, gewend aan de harde mono-opnames, halen hun neus op voor deze uitgebalanceerde plaatjes en zo ontstaat omstreeks 1973 de term Modern Soul. Lange tijd een soort van vloek om je afschuw jegens 'Don't Send Nobody Else' van Ace Spectrum kenbaar te maken, maar sinds een paar jaar een heuse 'scene' waarin we vooral veel voormalige Northern Soul-dj's tegenkomen. Het is hun een doorn in het oog geweest dat met name in The Casino in Wigan bubblegum en pure pop werd toegelaten en zij willen terug naar de oorsprong: De soul.
Eigenlijk onderscheidt een Modern Soul-plaat zich niet van een disco-hit, maar evenals in de Northern Soul mogen de platen geen hits zijn geweest. Hoe obscuurder, hoe beter. Toch zijn de platen destijds niet met die intentie opgenomen, er moest immers een hit worden gescoord. Evenals bij Northern Soul is de scheidslijn moeilijk aan te brengen, maar ik zou zeggen: Alle disco die geen hit is geweest, niet té mechanisch is en met een opvallende soulvolle zang. Maar dan ook weer niet alles. 'I Can't Go Without You' had zomaar een hit kunnen zijn, maar was het niet, waardoor het in de Modern Soul vrij groot is. Als 'I Will Survive' van Gloria Gaynor geen hit was geweest, had dit nu wel eens gewild kunnen zijn in de Modern Soul.
Iedereen kent Dorothy Morrison! Waarschijnlijk niet de naam, maar haar stem des te beter. Dorothy Combs Morrison is afgelopen donderdag zeventig geworden. Ze wordt geboren in Texas als zevende van tien kinderen. In 1957 neemt ze haar eerste single op, 'I Am Free', met haar broers en zussen als The Combs Family. Met dit gospelkoor vrolijkt ze menig kerkdienst op in de omgeving van Oakland en San Francisco. In de jaren zestig neemt ze plaats in een koor, opgericht door pianist Edwin Hawkins. Het koor heet officieel Northern California State Youth Choir en is onderdeel van de geloofsgemeenschap Church Of God In Christ. Het koor telt bijna vijftig leden en met hen neemt Hawkwins in een kerk in Californië een elpee op waarvan maar liefst zevenhonderd worden geperst. Eén van de liedjes, 'Oh Happy Day', trekt de aandacht van platenmaatschappij Buddah die speciaal hiervoor het Pavillion-label opricht en de single uitbrengt als The Edwin Hawkins Singers. De dame die de leadzang voor haar rekening neemt is... Dorothy Combs Morrison! Elektra ziet wel brood in solo-platen van Morrison en eind 1969 verschijnt de single 'Rain'. Het gospel-geluid is dan even populairder dan ooit en Morrison plukt daar de vruchten van. Later heeft ze nog een hit met 'Border Song', het Elton John-nummer met een lichtelijk aangepaste tekst. Elektra brengt in 1971 nog een elpee uit van Dorothy waarop ze meer bekende hits van een nieuwe religieuze tekst voorziet. Kort daarna verlaat de gospel de hitparade en keert terug in de kerk op zondagochtend. Morrison komt zonder een contract te zitten.
De precieze details rondom de Week Spot ontbreken, maar feit is dat ze in 1975 'I Can't Go Without You' opneemt voor het obscure Brown Door-label. Ik word in 2014 het eerst verliefd op het intro. Het plaatje zelf heeft enige draaibeurten nodig voordat ik het kan waarderen, maar dit was teveel een buitenkans om te laten liggen. Als deze niet was bevallen, was ik hem immers binnen een kwartier voor het dubbele kwijt! Dan te bedenken dat de single nog niet zijn hoogtepunt heeft gehad... Dit is waarschijnlijk de beste investering geweest die ik in tijden heb gedaan, deze gaat alleen maar stijgen in prijs! Dat doet er overigens helemaal niet toe, want voorlopig blijft de plaat mooi in mijn koffer wonen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten