Hoe snel gaat de tijd? Welnu, twee jaar geleden knutselde ik mijn eerste podcast in elkaar. Wie deze podcast destijds heeft gehoord, heeft vermoedelijk nog steeds last oorsuizingen. Hoewel ik apetrots was op deze eerste podcasts moest ik duidelijk nog heel veel leren en vooral investeren. Ten eerste in een deugdelijke microfoon en een tweede snelstarter bleek evenmin een luxe. De laatste investering was niet heel erg groot, maar ik wist het toch een jaar uit te stellen: Een plopkap voor op de microfoon. Twee jaar later is een droom in vervulling gegaan. Ik heb vandaag twee shows met de Wolfman zélf gemaakt en heb me volledig laten 'gaan' in deze shows. Wolfman is doorgaans gewend het laatste woord te hebben, maar ik heb het voor elkaar gespeeld om hem een paar maal helemaal stil te krijgen! Twee jaar geleden begonnen met een rommelige podcast, anderhalf jaar sinds mijn eerste show op Wolfman, bijna een jaar tot mijn eerste live-show en ik ben vanaf dag 1 een vast onderdeel van het team. Ja, de tijd is snel gegaan!
En dan mag ik nu aan het einde van deze indrukwekkende dag nog een Raddraaier er tegenaan gooien. Daarvoor duik ik de jaren zestig-bak in van 'Goodnight' van Roy Orbison en mag precies een halve bak verder bladeren. Daar twijfel ik nog even. Vóór de uiteindelijke Raddraaier zit een leeg hoesje. Ik heb de single vorig jaar juli eens in een hoek van de kamer gezwiept, dus eigenlijk is die plaat er nog wel. Het betreft dan 'A Salty Dog' van Procol Harum, een fan-tas-tisch nummer, maar helaas ben ik niet gelukkig met de persingen die ik tref. Ze klinken 'schokkerig' door het flinterdunne vinyl en niet zelden blijft die hangen, dus ik ben opnieuw aan het rondkijken voor een exemplaar. Over de volgende single in de bak is niet heel veel te vertellen, bovendien moet ik opbiechten dat ik de single niet eens herken. Ik weet nog wel waar ik hem vandaan heb gehaald, maar een melodie ontbreekt in mijn geheugen.
Onderwerp van deze aflevering van Raddraaien is 'Hand Clappin', in 1955 de grootste hit voor Red Prysock. Hij wordt als Wilbert Prysock geboren in North Carolina op 2 februari 1926. Prysock is een tenor-saxofonist die onder invloed staat van Coleman Hawkins en die niet, zoals veel generatiegenoten, kiest voor een loopbaan in de bebop maar in de meer populaire rhythm & blues. Het legt hem geen windeieren, zeker in 1955 als 'Hand Clappin' hoog op de Amerikaanse hitparade terecht komt. Toch weet Wilburt, alias Red, Prysock het solo-succes maar moeilijk te handhaven. In de jaren zestig wordt hij op sleeptouw genomen door zijn meer bekende broer: Arthur Prysock.
Arthur wordt geboren op nieuwjaarsdag 1924 in Spartanburg, North Carolina. Gedurende de Tweede Wereldoorlog verhuist hij naar Connecticut om in de vliegtuigbouw aan de slag te gaan. In 1944 wordt hij ontdekt door de bandleider Buddy Johnson die hem een ereplek geeft op het podium. Prysock is voor het eerst te horen op de hit 'Jet My Love' van Buddy Johnson, een opname op Decca uit 1947. In 1950 tekent Johnson bij Mercury, waar Prysock's jongere broertje in 1954 een contract zal tekenen. Arthur gaat in 1952 verder als solo-artiest en maakt zijn debuut voor Decca. 'I Didn't Sleep A Wink Last Night' uit 1952 is zijn eerste hit. In 1960 komt hij uit voor het, in verzamelaarskringen legendarische, platenlabel Old Town. Hoewel hij intussen twee albums voor Verve opneemt, eentje met Count Basie, blijft hij Old Town trouw tot diep in de jaren zeventig. Muzikaal zwerft hij van onversneden rhythm & blues naar pop en ballads, maar heeft in 1977 een verrassende disco-hit met 'When Love Is New'. In 1985 neemt hij een album op voor Milestone en zingt een reclame in voor het biermerk Löwenbrau. In 1995 krijgt Arthur een Pioneer Award uitgeloofd door de Rhythm & Blues Foundation. Hij overlijdt op 21 juni 1997. Zijn broer Red, waar dit verhaal eigenlijk over hoorde te gaan, is dan al langer niet meer onder ons. Op 19 juli 1993 en de leeftijd van 67 jaar krijgt Red in Chicago een hartaanval die hem fataal wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten