Een regelmatig terugkerende mantra. Wanneer gaan we eindelijk eens bakken opruimen? Gewoon de Kliko ernaast en ruimte maken. Het Raddraaien herinnert me ook vanavond weer aan het feit dat ik dit nog steeds niet heb gedaan. Kom je zomaar opeens een bosje singles van Clouseau tegen in de jaren tachtig-bakken. Inclusief de hierboven afgebeelde kwijlplaat. Hoezo per ongeluk in de bakken terechtgekomen? Ja, ik heb ze van een vroegere kameraad gekregen. Ik kwam hem in de kroeg tegen en hij nodigde me uit voor een paar borreltjes bij hem thuis. Plots gaf hij mij een tasje singles. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig en warempel ook nog een paar aardige singles. Clouseau moest ik dus maar op de koop toe nemen, bovendien heeft het me geen cent gekost. Zo staan deze singles alweer bijna tien jaar onaangeroerd in mijn singles-bakken en zou niet weten wanneer ik deze nog eens zou opleggen. Vooruit dan maar, vandaag gaan we dit pijnpuntje uit de jaren tachtig-bak volledig blootleggen, de Raddraaier is 'Daar Gaat Ze' van Clouseau (1990).
'Niet over één nacht ijs', dat is iets wat mij doorgaans schetst. Het andere uiterste heb ik ook gekend: Van de ene op de andere minuut de knoop door hakken, wetende dat het totaal niet verantwoord is, maar 'gaan met die banaan'. Onder invloed van drankjes ontstond menig idioot plan. Ik had weken geleden al de aankondigingen gezien van het concert van Patti Smith op de Lokerse Feesten. We hebben het dan over augustus 2005. Ik kan desondanks maar geen slaapruimte in de omgeving regelen en ik vertrek die zaterdagavond na liters alcohol hals-over-kop naar Lokeren. In 2006 is het ietsje beter georganiseerd, dan sta ik voor het eerst met mijn tentje op de camping in Waasmunster. Het jaar erna ga ik samen met Willemijn, maar dan begint de Lokerse Feesten zijn onschuld te verliezen. De consumptieprijzen zijn fors opgeschroefd evenals de losse tickets. Tot 2008 was de eerste vrijdag vijf euro en één van de volgende avond twintig tot dertig euro vanwege een exclusieve live-act. De overige acht avonden waren niet minder interessant, maar voor tien euro per avond beter te behapstukken. Als ik in 2008 de volgende dag niet aan het werk had gemoeten, had ik dolgraag bij het concert van Grace Jones willen zijn. Ook heb ik nog steeds spijt dat ik in 2007 niet bij Pet Shop Boys ben geweest.
De Lokerse Feesten speelt eveneens een rol in het verhaal van Clouseau. Dat verhaal begint aanvankelijk vrij anoniem. Bob Savenberg werkt voor de lokale radio en heeft als 'gimmick' een imitatie van inspecteur Jacques Clouseau. Het levert hem aldaar de bijnaam 'Clouseau' op. Als hij in 1984 een bandje formeert, is dit een logische keuze voor de naam. In de midden jaren tachtig is het in België net als in Nederland met Nederlandstalige popmuziek. Het is 'not done'. Nederlandstalig is in Vlaanderen voor 'de vedettes', als popgroep móet je wel in het Engels gaan zingen als je het wilt maken. Clouseau heeft geduld en dat wordt in 1987 beloond tijdens een optreden op Marktrock in Leuven. De groep wordt 'ontdekt' en verkoopt van haar eerste single 'Brandweer' maar liefst 425 exemplaren. Clouseau bouwt gestaag aan een naam in het live-circuit, toch is de groep allesbehalve 'top of the bill'. De organisatie van de Lokerse Feesten weet de groep voor een hele vriendelijke prijs te krijgen en zet het neer als voorprogramma van Raymond Van Het Groenewoud. Intussen doet Clouseau mee aan de Belgische voorronde van het Eurovisie Songfestival. Hun liedje, 'Anne', wordt tweede in de competitie. Dat jaar vertegenwoordigt een zekere Ingeborg België, maar die naam zegt me helemaal niks. Geeft ook niet, want 'Anne' blijkt een publieksfavoriet. De single verbreekt in België menig verkooprecord.
Als dat gebeurt, maakt de groep haar opwachting op de Lokerse Feesten. Daar weten ze niet wat hen overkomt. In plaats van een paar honderd muziekfans wordt De Lokerse Kaai overspoeld met duizenden tienermeisjes die zich schor schreeuwen om de aandacht van leadzanger Koen Wauters te krijgen. De faciliteiten zijn hier niet opgebouwd en het ontaardt in een grote ravage. Overigens twijfel ik nog wel of dit in 1989 of ten tijde van 'Daar Gaat Ze' in 1990 is gebeurd, maar in Lokeren staat het in menig geheugen gegrift.
Met 'Daar Gaat Ze' gaat ook Nederland overstag. Clouseau zélf krijgt last van rui als Karel Theys en Tjenne Berghmans de groep verlaten. Clouseau blijft achter als trio totdat Bob Savenberg in 1996 opstapt en Clouseau verder gaat als de gebroeders Kris en Koen Wauters. In Nederland en Vlaanderen kan de groep niet stuk, maar toch ambieert het trio een internationale doorbraak. Eerst doet het in 1991 mee aan het Songfestival, maar 'Geef Het Op' eindigt als nummer 16 van de 22 deelnemers. In 1992 verschijnt het eerste Engelstalige album 'Close Encounters'. In 1993 wordt dit gevolgd door 'In Every Small Town', maar toch wordt snel duidelijk dat Clouseau beter kan vasthouden aan haar moerstaal. In 1995 is de groep helemaal terug met 'Oker' en blaast het 'Laat Me Nu Toch Niet Alleen' van Johan Verminnen nieuw leven in. Deze single en 'Passie' zijn de grote hits in 1995 en daarna stokt het succes in Nederland, maar in België blijft de groep onverminderd populair. Hoewel... in Nederland is het laatste album 'Clouseau' nog steeds goed voor twee weken albumlijst en dertig als hoogste positie. Dat album is afgelopen november verschenen. Zelf was ik ze helemaal uit het oog verloren, buiten een aankondiging van een optreden van Clouseau op de Lokerse Feesten van 2006, maar terugkijkend op de album-overzichten doet de groep het nog redelijk in ons land. Sinds 'Adrenaline' (1996) heeft ieder album in de top 40 gestaan, maar nooit hoger dan 20.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten