Zal ik eerst maar met het nieuws beginnen? Ik heb vanmorgen de plaat, waar ik het gisteren over had, gewonnen voor de startprijs. Hij is betaald en het was even slikken toen ik de euro-prijs zag, maar... hij is ruim de helft goedkoper dan bij de toonaangevende dealers en het is een plaatje dat het hoogtepunt nog steeds moet meemaken. Ofwel: Een goede investering, hoe je het ook bekijkt. De plaat is 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison. Geen onbekende naam? Ze had in 1970 en 1971 twee joekels van Amerikaanse hits met 'Rain' (ook in onze Tipparade) en 'Border Song'. Ze stond toen onder contract van Elektra en maakte 'populaire gospel'. In 1975 heeft ze 'I Can't Go Without You' opgenomen voor het obscure Brown Door-label en deze is door de fijnproevers ontdekt. De kans dat je die voor een dollar in de 'dusties' vindt, is nihil. De meeste exemplaren zitten al bij de liefhebbers. Nu is het te hopen dat de verkoper sportief is, want ik heb vaak gehoord bij dergelijke transacties dat de plaat 'opeens zoek raakt in de post', de verkoper prompt klaar staat om het geld te retourneren en dat deze een half jaar later opnieuw de plaat aanbiedt. We hebben hem pas als die op de mat ligt! Vandaag sluit ik de zesde serie van Raddraaien af met 'Relax' van Frankie Goes To Hollywood (1983).
Deze zesde serie is op zaterdag 30 november begonnen met 'Get It On' van Chase en eindigt vandaag, zoals gezegd, met 'Relax' van Frankie Goes To Hollywood. Vijf maanden met een Blauwe Bak Top 100 gedurende ieder weekend van december, een Weekplate en de Vijf-tien-honderd-sprong. Doorgaans gaat het Raddraaien in de zomermaanden sneller. Ik verwacht dan ook in drie maanden bij de 39e plaat in de zevende serie te zijn. Ja, die zevende serie gaat onveranderd komen, ik heb zojuist het lijstje alweer gemaakt en zal straks de getallen erbij zoeken. Dit is zo'n rubriek die eindeloos kan doorgaan en iedere keer weer een plezier is om te schrijven.
Vandaag had ik eens helemaal 'bingo'. Ik dacht aan de versie van het verhaal van de naam 'Frankie Goes To Hollywood' en wilde deze staven aan de 'werkelijke' oorsprong van het verhaal. Ik blijk de juiste te hebben opgeslagen. Je hoort vaak dat Frankie Goes To Hollywood is overgenomen uit een magazine dat de gang van Frank Sinatra naar Hollywood beschrijft. Dat is de halve waarheid. Het magazine, The New Yorker, is correct, maar het is eigenlijk een advertentie in dat blad. Frankie Goes To Hollywood is de kop van de concertposter, ontworpen door Guy Peellaert. Hoe dan ook: Holly Johnson ziet dit omstreeks 1980 en het inspireert hem al snel tot een naamsverandering voor zijn bandje. Hij is mijlenver verwijderd van succes en dat speelt de band zelf ook in de hand.
De leden kennen elkaar uit de punk-scene van Liverpool in de late jaren zeventig. Holly Johnson is aanvankelijk basgitarist bij de band Big In Japan en maakt twee solo-singles (als Holly). Daarna gaat Johnson werken met de heren Peter 'Ped' Gill (drums), Jedd O'Toole (bas) en Brian Nash op gitaar. De groep noemt zich Sons Of Egypt, maar buiten enkele lokale optredens schiet dat niet echt op. Rond 1980 gaat Johnson werken met Mark O'Toole, het jongere broertje van Jed en Gill op drums. Dat is de eerste bezetting van Frankie Goes To Hollywood. Op een gegeven ogenblik voegt Jed zich weer bij de groep, maar gezien Mark de bas in handen heeft, gaat Jed (eigenlijk Gerald) gitaar spelen. Ook krijgt de groep in Sonia Mazumder een vrouwelijke leadzangeres. Zij is echter niet lang betrokken bij de groep, want als Frankie Goes To Hollywood haar eerste optreden doet in Leeds als voorprogramma van Hambi & The Dance, klimt Paul Rutherford van die laatste band op het podium en neemt de rol van Mazumder over. Dat is de officiële start van Frankie Goes To Hollywood zoals we dat kennen. In het begin heeft de groep nog twee vrouwelijke danseressen, The Leatherpets, en is dermate succesvol dat ze een aantal demo's en video's kunnen opnemen. Zowel Arista als Phonogram wijst hen de deur.
John Peel geeft Frankie de kans om een sessie op te nemen voor zijn radioshow, tegelijk mag de groep voor het Channel 4-programma 'The Tube' een clip opnemen. Hiervoor gebruikt men 'Relax', dat door Trevor Horn later zal worden betiteld als 'meer een jingle dan een liedje'. Horn ziet wel brood erin om dit halve product eens flink aan te pakken en eind 1983 tekent de band bij zijn label ZTT. Paul Morley is de man van de publiciteit bij ZTT en hij zet een strategie uit voor de groep. Door middel van sex, oorlog en religie moet Frankie Goes To Hollywood een snerpende aanval worden op de nietszeggende tienerpop van Duran Duran. Zowel Johnson als Rutherford zijn openlijk homosexueel en het feit dat homo-koppels pas in 2014 mogen trouwen in Engeland, zegt wel genoeg over de houding in 1984? Voordat 'Relax' de gemoederen mag bezig houden, is eerst nog heel wat werk te verzetten, want Trevor Horn is allesbehalve tevreden over de eerste opname van 'Relax'. De leden van Frankie Goes To Hollywood zijn overdonderd door Horn's charisma en slikken alles voor zoete koek, zelfs als Horn besluit alleen Johnson's inbreng te gebruiken. In eerste instantie nodigt Horn The Blockheads uit, Ian Dury's begeleidingsgroep. Norman Watt-Roy speelt het basloopje dat de plaat zal kenmerken. Toch is Horn ook daar niet tevreden over en gaat thuis in zijn eentje werken aan de opname. Door middel van synthesizers en overdubs verdwijnt die laatste band ook steeds meer op de achtergrond en heeft het eindproduct weinig meer van doen met de groep uit Liverpool. Een gezamenlijke 'boerenplons' in een zwembad is door Horn bewerkt tot een sample en alleen Holly Johnson's vocalen staan fier overeind. Toch is de band tevreden. ,,We hebben maar een klein aandeel in de plaat, maar het is wel in onze geest gemaakt", aldus Johnson in een interview.
De plaat kent in Engeland een aarzelende start. Twee weken voor de release begint Morley zijn publiciteitscampagne, maar desondanks stijgt de plaat in vijf weken tot nummer 35. Op 5 januari 1984 treedt de groep op in 'Top Of The Pops' en prompt stijgt de plaat 29 plekken. Zes dagen later start Radio One-dj Mike Read de plaat, maar bekijkt vervolgens de hoes eens goed. De tekening van de hand van Anne Yvonne Gilbert en de afgedrukte teksten doen hem de maag omkeren en hij stopt de plaat halverwege en roept 'obsceniteit' uit over de plaat. De BBC volgt direct met een 'ban', maar dat deert de plaat allerminst. Een week later staat die nummer 1 en vertoeft daar vijf weken. De plaat wordt alleen gedraaid in de Top 40-show, in 'Top Of The Pops' kan men vijf weken lang de nummer 1 niet presenteren. 'Relax' wordt de zesde bestverkopende single van 1984 en als de groep hoort aan te treden in de kerstshow van 'Top Of The Pops' en de single niet overgeslagen kan worden in het jaaroverzicht, heft de BBC de 'ban' op. Frankie Goes To Hollywood heeft dan reeds een record te pakken: De eerste drie singles van de groep hebben allemaal nummer 1 gestaan. Het oude record staat op naam van hun stadsgenoten Gerry & The Pacemakers.
'Relax' wordt vele malen 'geremixed' en is in 1993 opnieuw in de hitparade te vinden. De originele opname van de plaat heeft alleen aan studiotijd maar liefst zeventigduizend Engelse ponden gekost. Veel geld, net als bij Dorothy Morrison, maar eveneens een verstandige investering gebleken. Helaas kan ik geen verkoopcijfers van 'Relax' vinden, maar die zeventigduizend pond is een schijntje geweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten