Wat moeten we in hemelsnaam met die Top 40? De lijst is zo langzamerhand net als de gemiddelde soap-serie: Als je eens per maand kijkt, ben je in één keer up-to-date. Per week komen twee tot drie nieuwe titels binnen en nooit in de top twintig. Soms stoot er eentje door de top 20 in, maar vaak ook niet, met als gevolg dat die bovenste twintig compleet vastgekoekt is. Sinds een paar dagen wordt een nummer ontzettend veel gedownload en staat met stip op 1 in de iTunes-parade. De nieuwe Top 40-lijst is twee uren geleden gepubliceerd en ja... deze staat op 28 in de Tipparade. Dat mag een wonder heten, want Stichting Top 40 rekent geen downloads mee in de samenstelling. Zo had ik het uitstekende 'Inside Out' van BYentl ook al bijna gemist, deze staat al 16 weken in de Mega Top 100, maar de Top 40 weigert hem op te nemen. Dan rest de vraag: Op welke manier kunnen wij, als publiek, nog invloed uitoefenen op de Top 40? Die vraag is door de moderator op het Top 40-forum om onduidelijke reden verwijderd. De plaat die ik vandaag in de schijnwerpers wil zetten, heeft het in de iTunes niet onaardig gedaan, maar heeft in de Tipparade maar liefst vier weken erover gedaan om tot een 20e plek te komen. Toch geef ik de hoop nog niet op en 'plug' de plaat vrolijk verder in Floorfillers: 'Louder' van de Nederlandse zangeres Sharon Doorson.
Ik heb in begin 2003, toen ik net op de Rembrandtstraat woonde, nog eenmaal de televisie aangezet. Het was toen vanwege 'De Terugkeek' van Van Kooten & De Bie, een compilatie van de beste momenten van het duo. Ik heb in het begin 'Kopspijkers' wel eens gemist en kwam vaak 'toevallig' op zaterdagavond bij vrienden die ook naar het programma keken. Verder heb ik de kwelbuis in elf jaar niet gemist. Qua 'reality-shows' heb ik één aflevering van Big Brother gezien, omdat ik er zoveel over had gehoord. De daaropvolgende muziekshows zijn aan me voorbij gegaan. Pas in het seizoen 2011/12 heb ik eens The Voice Of Holland gevolgd met Marianne, maar ook dat heb ik het volgende seizoen niet gemist. De naam 'Popstars: The Rivals' zegt me wel iets, van horen en zeggen, maar ik heb het nooit gezien en de daaruit voortvloeiende groepjes heb ik eveneens gemist. Ik heb zelfs niet eens de moeite genomen om Youtube te raadplegen, want ik ga het vandaag immers wel over de winnende meidengroep van die show hebben: Raffish. Nee, ik zweer het jullie, het zegt me helemaal niks en de titel 'Plaything' evenmin, hoewel het toch op nummer 1 heeft gestaan van onze hitparade. Eén van de meiden van Raffish is Sharon Doorson. Ze wordt op 24 april 1987 geboren in Utrecht en is pas zeventien als ze de toppositie in de hitparade bezet. Het eerste album van Raffish wordt nog samengesteld met behulp van het tv-programma, voor het tweede album staat de groep op eigen benen. Eenmaal in de studio blijken de meningen van de dames uiteen te lopen en Doorson neemt al snel de benen.
Ze keert in 2006 eerst terug naar de schoolbanken. Aan het Conservatorium van Rotterdam studeert ze zang en leent in haar vrije tijd dezelfde stem aan het Utrechtse Npac. Hierdoor raakt ze betrokken in de house-scene en Doorson gaat zich presenteren als solo-artieste. Als MC Sharon D doet ze mee op verschillende house-producties. Een pseudoniem is gewenst in deze 'scene' en zo kiest ze voor de naam Miss Cherry. In 2008 maakt ze onder die naam een plaat voor het label Eatmusic, maar dat wil evenmin vlotten. Kort daarop wordt ze benaderd om Twenty4Seven opnieuw leven in te blazen. Ze duikt daarvoor de studio in met zangeressen Lianne Van Groen en Stay-C, maar als de eerste single uitkomt, hoort ze alleen de stemmen van Van Groen en Stay-C en trekt daaruit haar conclusie.
In 2011 geeft ze zich op voor The Voice Of Holland. Tijdens de blinde auditie draait iedere coach zich om en de keuze is aan haar. Ze kiest voor Marco Borsato. Tjonge, hebben we die dropveter ook nog eens op Soul-xotica... In de halve finale wordt ze eruit geknikkerd en dat is helemaal niet erg. Winnaars van dergelijke shows hebben bijna nooit succes op de lange duur en Doorson heeft sindsdien laten zien dat ze ook zonder de laffe covers kan. Het levert haar wel een nieuw platencontract op, hoewel haar 'platen' bijna uitsluitend als digitale downloads beschikbaar komen.
Wat ik in de inleiding aanhaalde, is eveneens terug te lezen in de eerste twee singles van Sharon Doorson. Beide hebben de Top 40 gehaald. 'Fall In Love' bereikt nummer 14 en staat vijftien weken genoteerd. In de jaren tachtig was vijftien weken uitsluitend voor een nummer 1-hit en was het niet zelden de bestverkochte plaat van het jaar. 'High On Your Love' bereikt begin 2013 een twaalfde plek en staat veertien weken genoteerd. Als je vervolgens naar de noteringen op de iTunes-lijst kijkt, zijn de nummers 12 en 14 nog erg bescheiden. Beide platen zijn evenwel goed voor een gouden plaat. Ook is Doorson te horen op het verguisde 'Koningslied'. Na dit geval, waar ik geen woorden aan vuil wil maken, maakt Doorson vier singles die geen van allen de Top 20 meer halen. Ik 'ontdek' haar ten tijde van 'Can't Live Without You' dat ze met Mischa Daniels heeft opgenomen. Het staat gedurende augustus in de Tipparade, het uiterste begin van Floorfillers (en waarschijnlijk één van de eerste 'nieuwe' platen die ik in die show heb gedraaid). 'Run Run', ook diverse malen in Floorfillers te horen, bereikt een 31e plek, maar opvolger 'Louder' blijft jammerlijk in de Tipparade hangen. Zoals gezegd draai ik de plaat nog steeds als 'nieuw' in Floorfillers, dus wie weet...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten