Het was een gekke week. Terwijl de rest van Nederland, en terecht, volop genoot van het mooie warme weer, bracht ik elk vrij moment thuis door. Geen tijd (of puf) voor fiets- en wandeltochten. Ik kreeg een week geleden een brief van de woningstichting dat het gras weer eens gemaaid moest worden, is er evenmin van gekomen. Vanavond heb ik dan toch eindelijk een stukje ontspannen gelopen, maar ja... warm was het niet en de zon was ook alweer verdwenen. Eigenlijk zou ik vandaag een Schijf doen over de kleur rood, maar ik heb door alle drukte niet nagedacht over kandidaten. Ik zou nu vijf plaatjes uit de mouw kunnen schudden, maar het is beter hem even uit te stellen. Tegen het einde van Drive-In Saturday werd ik in de chatroom door Marianne gevraagd of ik mijn ultieme favoriet kon draaien óf kon aangeven welke gedraaide plaat dat moest zijn. Oef! Nee, geen échte favorieten, maar wel allemaal platen die ik erg goed vind. Ik draaide gisteravond in dat kader 'Make Me Belong To You' van Barbara Lewis, maar ik ben er vanavond écht even voor gaan zitten en de vijf meest favoriete platen eruit gepikt.
In het bericht van gisteren kwam Marguerita al even voorbij, beter bekend als Meg van Meg's Little Room op de vroege zondagochtend (1 tot 3 onze tijd). Meg is gestationeerd in Michigan, dus voor haar is het een fatsoenlijk tijdstip. Meg draait twee uren lang alternatieve gitaarrock en zet in iedere uitzending een groep of artiest in de schijnwerpers. Ik was een paar weken geleden op het onchristelijke tijdstip op Facebook en bemerkte toen dat Meg een 'special' had over The Yeah Yeah Yeah's. Ze draaide op mijn verzoek 'Honey Bear' van dat 'ding' dat na 'Fever To Tell' kwam. En... het bracht zowaar iets van het enthousiasme voor de groep terug, zelfs het latere werk klonk opeens aantrekkelijk. Toen ik de platen klaar zocht voor Drive-In Saturday moest daar natuurlijk ook Yeah Yeah Yeah's bij als verrassing voor Meg. En die was verrast! Ik zet 'Y Control' van The Yeah Yeah Yeah's (2003) op vijf.
Ik ben dol op titels waar ik 'iets' mee kan. Het kwam erg gelegen dat ik op het laatst nog 'Hot Burrito' van The Flying Burrito Brothers (1971) uit de bak haalde. Kon ik met een slap excuus eindigen: 'Tried so hard to please her'. Als Drive-In Saturday al een bepaald toontje heeft, dan mag deze van The Flying Burrito Brothers niet ontbreken. De 'more music variety' waarmee we Wolfman Radio adverteren, moest gedurende Drive In-Saturday in het oneindige worden getrokken. Een beetje goede countryrock kan geen kwaad in zo'n geval. Maar dát zijn pas slappe excuses. Jezelf verdedigen om een plaat van The Flying Burrito Brothers te draaien. Terwijl het gewoon een steengoede groep was met nummers die veertig jaar later nog staan als een huis. En 'Tried So Hard' is dan altijd een favoriet en dus mag die op vier.
Nee, de nummer drie zal ik evenmin aanduiden als een favoriet, alhoewel? De spaarzame keren dat ik de plaat op zet, krijg ik wel zoveel last van goede luim dat het eng wordt. En gisteren gebeurde dat opnieuw, ik kon me niet inhouden en moest 'Ella Fue' van The Fania All Stars erna draaien. Het was aan het begin van de show en toen kwam ik pas lekker op stoom. Daarom zet ik deze plaat vol ornaat op nummer drie: 'Demasiado Corazon' van Mink DeVille (1984).
Rond 2003 begon ik de jaren tachtig-muziek weer te waarderen en ontdekte toen een aantal 'vergeten' parels. Wat te denken van onze nummer twee? Hij zat ergens ver weggestopt in mijn geheugen toen ik de plaat bij Rob Stenders hoorde. De liefde was daar! Ik had de single jaren ervoor eens op een rommelmarkt gekocht en ben pas in vroeg 2004 begonnen hem regelmatig te draaien. Toch kwam er weer een tijd dat-ie net zo hard werd vergeten. Toen kwam ik de single een paar weken geleden opnieuw tegen en moest ik hem even draaien... Bij de samenstelling van Drive-In Saturday behoorde hij meteen als favoriet voor de speellijst en ik heb er zowaar nog een luisteraar blij mee verrast! Op twee staat 'Dreamtime' van Daryl Hall (1986)
Ik noemde Polo al bij de Singles round-up van afgelopen maandag. Polo heeft een hele fijne webwinkel, The Modernists Emporium. Naast diverse Mod-memorabilia heeft hij vooral een doorlopende voorraad van singles, allen voorzien van complete (!) soundfiles die je ook nog kan downloaden! Laatst ben ik weer eens zijn hele voorraad door gegaan, niet alleen voor Barbara Acklin en Etta James, maar ook om enkele nieuwe dingen te leren kennen. En dan... sta ik opeens oog-in-oog met 'Comme J'ai Toujours Envie D'aimer' van Marc Hamilton. Waarom? Vanwege de b-kant. Wat is dat? 'French Mod-Psych-Sitar-Beat'. Ja hoor... Nee, ECHT! Wat een parel!!! Het was duidelijk dat die ook in Drive-In Saturday moest. De plaat is momenteel zo'n hit bij mij, dat ik hem nu dan ook op nummer 1 zet: 'Tapis Magique' van Marc Hamilton (1970).
Volgende week is het feest! Nee, niet echt op Soul-xotica, maar Nijeveen heeft dan wel de feestweek. Leek me toch even leuk om een Schijf te doen die iets met Nijeveen van doen heeft. Volgende week wil ik vijf liedjes behandelen met boeren of boerderijen in de titel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten