Schijf van 5: blauw

De zondag van nu: Door het aflopen van drie veilingen was ik vandaag toch een beetje gebonden. Toch een goed excuus om bij huis te blijven, want het rijst me soms een beetje boven het hoofd en dan krijg je dit soort van 'opsluitdagen'. Het goede nieuws is echter dat ik met een gerust hart van huis had kunnen gaan, want bij zowel Lavern Baker als The Tiffanies bleef ik de enige bieder en mag ze dus hebben voor tien dollar per stuk. De zondag van toen, bijna het tegenovergestelde. Niet warm met af en toe een bui, maar dat wekt geen verbazing, want het was 24 oktober. Toen werd ik 's ochtends vroeg wakker en had mijn ontbijt bij 'Blue' van Joni Mitchell. Het was het begin van mijn hernieuwde interesse in het 'crossdressen' en dus ging ik 's middags 'in het zondagse pak' naar de Woldberg voor een lange wandeling. Daar, zwalkend door mul zand, bedacht ik dat 'kleur bekennen' een leuke serie kon worden. Ruim 2,5 jaar later gaan we Kleur Bekennen weer eens terughalen en in een paar Schijven behandelen. Vandaag is blauw aan de beurt.

Kleur Bekennen volgde op de Hersenschuddingschijven en zou per 2011 uitmonden op de Schijf van 5. Ik was nog even van plan om de hele serie om te smeden tot Schijf van 5, maar daar zie ik van af. Wél ga ik zo nu en dan een Schijf van een bepaalde kleur samenstellen, maar deze gaan onregelmatig verschijnen. Of we maken er toch een kleine aftelling van. Eind deze maand passeren we namelijk het 1200e bericht, maar ik wil pas weer festiviteiten hebben met 1250. We zien wel. Kleur Bekennen ontstond in 2010 heel spontaan bij het draaien van 'Blue' van Joni Mitchell en was eigenlijk best wel trots dat ik heel snel een plaatje uit 1995 wist te herinneren, dat ik was vergeten. Gisteren gebeurde hetzelfde opnieuw en zojuist, bij het terug bladeren naar Kleur Bekennen, ontdekte ik dat-ie toen ook in Kleur Bekennen stond. Als hommage aan Kleur Bekennen zet ik dus 'Blue' van The Jayhawks (1995) op vijf. Kleur Bekennen was een top drie, de derde plaat was 'Mr. Blue Sky' van Electric Light Orchestra. Die laten we in deze Schijf buiten beschouwing.

En dan wil ik tot de nummer vier komen, maar besluit ik 'last minute' een beetje huiswerk te doen. Daarbij hoort ook dat ik het liedje even moet terug luisteren op Youtube. Op nummer vier? Met stip op één! Zó onverwoestbaar mooi dat de nummer 1 drie plaatsen zakt. Het was bij die plaat al een impuls om hem op 1 te zetten, nummer 4 past beter bij het gevoel. Sinds ik bij Wolfman zit, heb ik nogal wat vrienden op Facebook gekregen die ergens hun wortels in de Mod hebben. Ze zijn te jong om de jaren zestig bewust te hebben meegemaakt en dus hebben we het over de Tweede Golf van 1979. De Mod was echter twee jaar eerder al opnieuw uitgevonden, in 1979 kreeg het pas landelijke respons. The Jam loopt voorop in de Tweede Golf en Paul Weller wordt door menigeen aanbeden. Enkel binnen de Mod-beweging, want ik vermoed dat de man zijn standbeeld op Soul-xotica gaat verdienen. Na zes succesvolle jaren The Jam begint Weller aan een nieuw hoofdstuk: The Style Council. Van die groep zet ik 'Have You Ever Had It Blue' op vier. Hij stond bovenaan vanwege het zonnige zomerse karakter. Kan van de nieuwe nummer 1 niet gezegd worden...

Ook de volgende plaat komt uit de jaren tachtig en heeft voor mij een sterker gevoel dan The Style Council. Niet vreemd, want broer Jelte heeft die elpee van Chris Isaak regelmatig gedraaid. Ik zit nu te twijfelen of ik de elpee van Jelte heb gekregen of dat ik hem eerder van iemand anders heb gekregen. Hoe dan ook, de bewuste elpee zit in mijn collectie en staat ook nog regelmatig op. Hoewel dat laatste met een korrel zout mag worden genomen, meestal staat de grammofoon op 45-toeren. Maar ook buiten de herinnering 'mag' 'Blue Hotel' van Chris Isaak altijd voor mij. Het is gewoon een erg goede rocksong, niks mis mee. Deze staat vandaag op drie.

Ik was twee weken geleden een beetje ondeugend. Ik luisterde naar de blues-show op Wolfman op zondagavond en trok de stoute schoenen aan. De dienstdoende presentatrice heeft hem gedraaid, maar zag de ironie er ook wel van in. Heb ik in drie jaar Soul-xotica al eens een standbeeld opgericht voor The Bonzo Dog Doo Dah Band? Moest wel eens gebeurd zijn, maar toch twijfel ik. Té satirisch voor het Engelse cabaret en te lichtvoetig om de vergelijking met Zappa's Mothers Of Invention te doorstaan. Menig muziekstroming uit heden en verleden werd door de groep op de hak genomen, in het geval van 'Readymades' resulteerde dat in een van de mooiste Byrds-achtige folkrockplaten van die tijd. In de tekst doen ze wel blijken dat ze niet veel met dat geluid op hebben. Menig popmuzikant was echter 'fan' van The Bonzos en Eric Clapton maakte er geen bezwaar van om mee te spelen op een nummer, waarin 'zijn' stijl bij de neus werd genomen. Dat stotterende blues-liedje met solo van Clapton mag vandaag op twee: 'Can Blue Men Sing The Whites' van The Bonzo Dog Doo Dah Band (1968).

En dan... de nummer 1. Ik had tot een uur geleden alleen nog de associatie met 'iets moois', maar bij het beluisteren ervan... kippenvel! Deze plaat hóórt op nummer 1 en ik ga er dan ook niet veel woorden aan vuil maken. De plaat zelf zegt alles, dit is de ultieme blauwe plaat: 'Way To Blue' van Nick Drake (1969).

Over twee weken heb ik een 'andere' Schijf in gedachten, maar volgende week gaan we nog eens Kleur Bekennen in een Schijf van 5. Na blauw volgt dan vijf platen met rode titels.