levendige radio

Toen ik gistermiddag de proefuitzending had gehad en me tijdens die 40 (!) minuten, zo bleek achteraf, als een vis in een ruime kom had gevoeld, moest ik me enorm bedwingen. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, maar ja, het station heeft immers een reputatie hoog te houden. En die reputatie is vanwege de live-uitzendingen. Dat er her en der nog wel eens een van tevoren opgenomen show wordt afgespeeld, is me als 'insider' wel bekend. Ook dat een collega ruim een half jaar opgenomen shows heeft gedaan. Ik heb hem namelijk 'betrapt' als luisteraar. Ik heb er het afgelopen half jaar alles aan gedaan om het zoveel mogelijk 'live' te houden. ik heb gisteren alleen enkele naaste vrienden ingelicht over het feit dat ik 'live' zou gaan. Totdat de presentator vóór mijn show doodleuk in het openbaar gaat vertellen dat ik mijn eerste 'live'-show ga doen. Nou zeg...?

Hij herhaalde het ook nog eens tweemaal. Ik zou het van hem niet verwachten, want hij is 'programmaleider'. En toch doet het me goed nu de spanning ervan af is. Hij telt af bij twee minuten en de omschakeling is moeiteloos, ook al moeten de luisteraars wel even hun browser verversen. Dat gebeurt toch altijd? Ik start met een lange jingle en zet de eerste platen met trillende handen op. Even vlug 'monitoren' via de speakers van de laptop en het klinkt fantastisch. Het enige waarover ik zorgen heb, zijn de jingles. Die klinken op het mengpaneel zeer op de achtergrond en die kan ik niet harder krijgen. Geen probleem, ze zijn luid en duidelijk en in balans met muziek en presentatie. Na twintig minuten begin ik te ontspannen en wordt het pas echt leuk. Ik heb tot en met 'Beside The A-side' de speellijst gemaakt. Ik heb daarna nog twee singles geselecteerd en de rest...? Vergeten? Over het hoofd gezien? Of toch stiekem de drang naar improvisatie? Ik schat het laatste. ,,Zeer afwisselende lijst", hoor ik van verschillende kanten. Dat gaan we dus vaker doen!

Dan is het mijn beurt om het stokje over te geven aan 'soulbrother' Paul. Ik hou de linkerhand bij de muis van de laptop, zodat ik snel kan verversen. En wat gebeurt er? Nauwelijks twee tellen nadat mijn 'Blowin' Your Mind' van John Schroeder Orchestra wordt afgekapt (door mezelf), klinkt opeens 'Can't Sit Down' van Phil Upchurch Combo, de herkenningsmelodie van Paul's programma. Niks geen verversen... ,,We are professionals", is het broodnuchtere antwoord van Paul. Ik zweer jullie: Sinds ik naar Wolfman luister, heb ik nog niet één keer meegemaakt dat een overschakeling zó soepel ging. Ik neem de complimenten in ontvangst en zweef op een wolkje. En kan ik me gaan opmaken voor het volgende.

Ik had vanochtend ten behoeve van Drive-In Saturday ongeveer honderd elpees uitgezocht, mijn reserve-blauwe bakken en een lukrake bak jaren zestig-singles (G-H). Opnieuw weer geen speellijst of iets dergelijks. Ik wil met 'Serenade' van Steve Miller Band beginnen, maar herinner me bijna 'last minute' 'Are You Gonna Go My Way' van Lenny Kravitz. Kijk, dat noem ik een start! Steve zit in het programma voor mij en maakt in zijn show nog wat leuke reclame voor mij. Daar mag ik wel over, ik doe dat ook bij collega's. Als ik hem vertel van de moeiteloze wisseling met Paul belooft hij dat dat niet bij hem gaat gebeuren. Dat komt uit... Er moet ververst worden, maar verder is het een goede omschakeling. De drie uren zijn voorbij gesjeesd. In het begin heb ik nog zorgen of ik wel de juiste platen heb uitgezocht, maar de dingen gaan vanzelf. De chatters kiezen hun favorieten van 'Siren' van Roxy Music, 'Let It Be' van The Beatles en 'Harvest' van Neil Young en ik kleed het verder aan met een bonte slamix. Van Hasil 'Haze' Adkins tot Sabrina en van Grapefruit ('Dear Delilah') via Blue Cheer en Led Zeppelin naar Dead Moon, The Dirtbombs en The Dukes Of Hamburg. Zo'n show smaakt naar meer, daar ben ik het met de luisteraars over eens. Wie weet?

Marguerita neemt om één uur onze tijd het stokje van mij over, opnieuw moet de browser ververst worden. Dan weet ik het: Het moet 'beginnersgeluk' zijn geweest...