Raddraaien: Ike & Tina Turner

Normaal gesproken presenteer ik op dinsdag de nieuwe Week Spot, maar op ene of andere manier ben ik er niet zo gerust op. Nee, ik hoef nog niet paniek te raken, het is immers pas 8 dagen geleden, maar toch... Amerikaanse zendingen doen er in de regel sneller over om naar Nederland te komen dan Engelse of Franse. Misschien ben ik ook wel weer een beetje verwend met Ace Spectrum, die er slechts vier dagen over heeft gedaan. Hoe dan ook: De beoogde Week Spot is nog niet gearriveerd en ik wacht dus morgen even af. Op zichzelf zou het de ultieme Week Spot zijn, te meer omdat ik ben vergeten hem mee te nemen in de Blauwe Bak Top 40. We zullen het morgen weten, alvorens ik donderdag over ga naar de Blauwe Bak Top 40. Overigens... wie iedere dag een minicast met tien liedjes in de mailbox wil hebben, moet écht mailen. Ik maak ze namelijk niet openbaar! Vandaag gaan we andermaal Raddraaien, nu zelfs met een stukje Soul-xotica-geschiedenis. Het was in september 2010 de allereerste Haatdraaier: 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner.

'Doorgaans schrijf ik over muziek die ik goed vind', zo begint de 'kattebel' in september 2010. Niks leuker dan zo nu en dan even een klassieker uit te kafferen. Een artiest van een voetstuk te gooien. En zo begon het Haatdraaien, een onregelmatig terugkerende rubriek met steeds een plaat waarvan ik jeuk krijg. 'Music' van John Miles, 'I Would Stay' van Krezip en 'Hurricane' van Bob Dylan moesten eraan geloven en heb ik, omdat ik toen ook 'vergeten nieuwgekochte albums' behandelde, die aangesmeerde Cocorosie-elpee in de rubriek ondergebracht. Ik had nog even kunnen doorgaan: De Coldplayklokken, de Satanskerk van The Eagles en zo zijn er nog wel een aantal klassiekers waar ik braakneigingen van krijg. De aanleiding voor Ike & Tina Turner was omdat ik de dag ervoor het derde exemplaar van 'Proud Mary' had gekocht. Die magische 22e september in 2010. Ik had me, middels de Hersenschuddingschijven, wel gerealiseerd dat het een jaar na het ongeluk was, maar ontdekte deze dag voor het eerst dat de periode na de twintigste aanvoelt als het begin van het nieuwe jaar. En daar heb ik besloten om voortaan op 20 september het oudjaar te vieren.

Sommige van die Haatdraaiers haat ik uit het diepste van mijn hart, plaatjes die ik nóóit heb gemogen. In die categorie valt Ike & Tina Turner dan net weer niet. Ik kocht mijn eerste exemplaar in maart 1990, het was toen de nummer 96 in mijn verzameling. De volgende dag kocht ik nummer 100. Dat was de Era-heruitgave van 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl, maar dat terzijde. In die begintijd was de single van Ike & Tina een trots bezit. Het hoesje van de single is in verschillende kleuren leverbaar, die van mij is oranje. Als vijftienjarige droom ik van een drive-in show en daarbij horen ook echte danskrakers. Ike & Tina is daar eentje van en wat dat betreft zit ik in mijn dagdromen niet ver van de werkelijkheid af. Waar gaat het dan toch mis? Het antwoord is simpel: Mijn dj-residentie in Classics.

Eind 2004 gaat Classics met groot bombarie open. Ik herinner nog dat ik bij het lezen van het eerste persbericht in de lach schiet. Wat een luchtfietser! Meent dat Steenwijk extra gaat betalen voor een drankje vanwege de luxe aankleding van de tent. En dan die belachelijke huisregels. Geen klompen en geen sportschoenen... Eerst moet de opening ook nog een week worden uitgesteld en de week erop hoor ik de eerste berichten. Welke luxe aankleding? Okay, een paar fraai gestoffeerde leren banken, maar een lelijke houten vloer. Het is twee weken na de opening als ik tijdens mijn dienst in De Buze wordt gebeld. Ze zoeken een rock-deejay. De volgende dag doe ik 'auditie' en zal er gedurende twee maanden iedere zondagavond 'rockclassics' draaien. Maar... eigen inbreng wordt niet gewenst... het moet bekend zijn. En, het allerergste, je moet Tina Turner draaien als er dames binnenkomen. En dan met name... 'Proud Mary'.

Zucht! Ik heb de plaat in die twee maanden honderd keer te vaak gehoord, maar... de schade begint zich te herstellen. Toen ik een jaar geleden in Het Pandje zat en deze voorbij kwam op een vrijdagavond, sprong ik van mijn kruk en stond net zo maniakaal te dansen als voor 2005. Met 'Clocks' zal het nooit wat worden, maar zo'n 'Proud Mary' mag voor mij een keer per jaar.