Als het een beetje mee zit, hoop ik voor het weekeinde nog een tweede singles-round up te kunnen presenteren en volgende week een derde. Het gaat lekker op het moment. Ik ben vorige week lid geworden van een groep op Facebook, The Hassle-Free Record Selling Group, en dat is aan één kant smullen, maar soms valt me de mond echt open. We zitten ruim over de drieduizend leden en onder de leden bevinden zich ook de 'grote spelers'. De aangeboden plaatjes variëren sterk, maar per dag worden er ruim twintig geadverteerd die meer dan 200 pond moeten kosten. Zo zie je een aanbieding van duizend pond op je scherm en wordt de advertentie vijf minuten later aangepast: SOLD. Tsja, ik doe dan meer het 'grondwerk', ook al heb ik vandaag een íets duurder plaatje gekocht. Het is kinderspel voor menig groepslid. De Raddraaier van vandaag komt uit de Blauwe Bak en kostte helemaal geen drol. Ik heb hem vorig jaar gekocht bij buydiscorecords.com en zal dus vast niet meer dan drie pond hebben gekost. Dat je soms nog meer plezier kan hebben van zo'n plaatje bewijst 'You're The Fool' van The Three Degrees (1971).
Noem eens een groep die uit vijftien dames bestaat. Juist! The Three Degrees... Hoewel het altijd een trio is geweest, zijn er vijftien vrouwen die in een bepaalde graad (..., Engelse grapjes werken hier niet...) een Degree zijn geweest. Bovendien zien we dat de langstlopende bezetting van de groep helemaal niet de meest succesvolle is geweest. Op zijn minst een groep een aparte geschiedenis, om het zwak uit te drukken. The Three Degrees begint haar eerste leven in 1963 met Fayette Pinkney, Linda Turner en Shirley Porter. Het is toch nog hetzelfde jaar bal als Turner en Porter de groep verlaten. Helen Scott houdt het na drie jaar voor gezien, Janet Harmon een jaar langer. De dames hebben dan al hun eerste twee Billboard-hits gehad: 'Gee Baby I'm Sorry' (1965) en 'Look In My Eyes' (1966) maken een geringe indruk. De groep wordt begeleid door Richard Barrett (deze zal vast niet Syd, zoals menig Engelse Richard, genoemd worden?). Barrett heeft als songschrijver en producer zijn sporen verdiend met onder andere The Chantels. Onder zijn leiding nemen The Three Degrees in 1966 een nieuwe versie op van de Chantels-hit 'Maybe', maar deze flopt genadeloos.
In 1967 rommelt het goed in de bezetting. Janet Harmon vertrekt en wordt tijdelijk vervangen door Sundray Tucker en Sonia Goring. De eerste is beter bekend als de zangeres Cindy Scott en Goring is een voormalig lid van The Chantels. Dan komt Valerie Holiday op het toneel en met Sheila Ferguson (sinds 1966 lid) vormt Pinkney dan de meest succesvolle formatie. Holiday is nog immer lid van de groep, Pinkney houdt het tot 1976 vol en Ferguston tot en met 1986. In 1968 neemt het trio de Northern Soul-klassieker 'Contact' op, maar ook die flopt hopeloos. In 1970 laat Barrett The Three Degrees bij Roulette tekenen en dan gaat het ietsje beter. Ze nemen een nieuwe versie op van 'Maybe', nu met Holiday als leadzangeres, en het wordt een grote hit. 'You're The Fool', onze Raddraaier, is een minder succesvolle opvolger. Kenny Gamble en Leon Huff verzamelen alle talentrijke groepen uit de omgeving van Philadelphia voor hun Philadelphia International Records-label en ook The Three Degrees valt de eer te beurt. 'Dirty Ol' Man' is alleen in Nederland en België een grote hit, 'Year Of Decision' veroorzaakt deining in Engeland, maar met 'When Will I See You Again' veroveren ze de hele wereld. Met name in Engeland is de groep een topattractie. In 1975 verschijnt een live-concert in Leicester op de plaat. Het is één van de vele live-registraties die zullen volgen.
In 1978 tekent het trio (Holiday, Ferguson met eerder lid Helen Scott) bij Ariola en gaat intensief samenwerken met disco-producer Giorgio Moroder. In de vorm van 'Giving Up Giving In' en 'The Runner' levert de groep dat enkele grote hits op. Daarbij komt de groep andermaal in de publiciteit als ze optreden tijdens het feest ter ere van de dertigste verjaardag van Prince Charles. Het trio is eveneens uitgenodigd op het feest voorafgaand aan het huwelijk van Charles en Diana. Er verschijnen in de jaren tachtig nog enkele live-albums en mist de groep in 1985 ternauwernood de hitparade met 'The Heaven I Need', een productie van Stock, Aitken & Waterman. Helen Scott gaat in 1986 met zwangerschapsverlof en wordt zolang vervangen door Miquel Brown. Ferguson verlaat het schip na twintig jaar en heeft verschillende vervangers. Holliday en Scott blijven de enige constante leden. In 1993 is er een klein succesje als ze 'When Will I See You Again' opnieuw op de plaat zetten, nu met ex-Modern Talking-helft Thomas Anders. De plaat kenmerkt ook hun terugkeer bij Ariola. Het succes is van korte duur.
Van de vijftien dames is alleen oprichtster Fayette Pinkney niet meer onder ons. Zij is op 27 juni 2009 na een kort ziekbed overleden, nog maar 61 jaar jong. Holliday, Scott en Cynthia Garrison maken van 1989 tot en met 2010 deel uit van The Three Degrees en dat is in de historie, inmiddels een halve eeuw, de langstlopende bezetting. In 2011 is de plek van Garrison ingenomen door Freddie Pool. En dan tel ik er twaalf. Ach vooruit! We doen de andere drie ook nog even: Vera Brown (1986-87), Rhea Harris (1987-88) en Victoria Wallace (1988-89). Ik wil geen scheve gezichten hebben en al helemaal geen ruzie met vijftien dames.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten