Ik zal niet al te hard tegen de schenen gaan trappen, maar ik ken mooiere plaatsen in Nederland dan Dordrecht. Tuurlijk, het heeft een mooi historisch stadscentrum, maar die verschrikkelijke industriegebieden erom heen. Het slaat me ook altijd op de keel als ik in Dordrecht ben. Toch heeft Dordrecht in de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig een hele eigenzinnige muziekscene. Het kloppend hart van de psychedelische Westcoast-muziek in Nederland. The Zipps zijn het meest bekend van het stel, maar bands als Heatwave en Inca Bullet Joe doen niet onder voor The Zipps. Een onooglijke plek met een bloeiende muziekscene, dat geldt in zekere zin ook voor de Canterbury-scene in Engeland. De hoofdrolspeler van deze aflevering van Raddraaien heeft zijn muzikale wortelen in de Canterbury-scene. Om het voor eens en altijd uit de wereld te helpen, deze Dave Stewart is dus niet de Dave (David A.) Stewart van The Eurythmics. Beide mannen hebben al last genoeg gehad van die naamsverwarring. De toetsenist Dave Stewart staat met zijn muzikale partner Barbara Gaskin in de schijnwerpers met de single 'I'm In A Different World' (1984).
De Dave Stewart van vandaag ziet op 30 december 1950 het levenslicht in Waterloo, Londen. Reeds in zijn schoolperiode speelt hij in een bandje, The Southsiders, dat in 1967 opgaat in Uriel. Stewart is de organist en de groep heeft Steve Hillage als zanger-gitarist. Uriel heeft in 1968 een zomer-residentie op Isle Of Wight, maar dan verlaat Hillage de groep om te gaan studeren. Stewart zet de groep voort, maar verandert de naam na enige tijd in Egg. Het nieuwe decennium breekt aan en in Engeland broeit het in de 'progressieve rock'. Je kan heel veel kanten op met die benaming en de uitkomst is ook dat de bands uit het genre alle kanten op gaan. De basis is rock, maar dan doordrenkt met jazz en symfonische invloeden. Egg maakt twee elpees voor Decca Nova, een kortstondige samenwerking met Hillage levert een album op als Arzachel. Als Egg is gesneuveld, verleent Stewart zijn diensten aan Khan, de nieuwe band van Hillage. Dat is 1972 en kort voor de oprichting van 'de ultieme Canterbury-band' Hatfield And The North. Deze eretitel is afkomstig van de schrijver Jonathan Coe, die één van zijn boeken noemt naar het tweede album van Hatfield & The North: 'The Rotters Club'.
In de nadagen van Hatfield & The North maakt de groep gebruik van de gastvocalen van Barbara Gaskin. Gaskin heeft daarvoor gezongen met een andere progressieve band: Spyrogyra. In 1975 ligt Hatfield & The North op zijn gat, maar Stewart onderhoudt goede contacten met Steve Hillage. Die laatste leidt in 1976 de groep Can en met deze band speelt Stewart een paar concerten in Frankrijk. Vanuit deze ervaring start hij, terug in Engeland, de groep National Health. Het vinden van een geschikte drummer blijkt lastig te zijn en het is uiteindelijk Bill Bruford die nog het meeste speelt. Kort daarop brengt Bruford een solo-album uit waarop ook Stewart is te horen en in 1978 wordt hij een permanent lid van de band Bruford. Drie albums en twee Amerikaanse tournees later zit Stewart weer zonder werk. Hij hoeft zich niet te vervelen, want hij publiceert intussen zijn eerste boek: 'Introducing The Dots'. Dit boek over muziektheorie zal een standaardwerk voor menig muzikant worden en krijgt in 1993 een gereviseerde uitvoering, alsmede een vervolg. Stewart heeft door de jaren heen meerdere boeken geschreven, allemaal muziektheoretische verhandelingen over onder andere het schrijven van liedjes. In 1980 begint Stewart ook een nieuwe band: REM. Hoewel de Engelsen dan vooral de volledige naam benutten, Rapid Eye Movement, zal de groep nooit verder komen dan optredens en zal het de latere Amerikaanse band niet in de weg zitten.
Stewart gooit het roer om en gaat zich meer concentreren op componeren, arrangeren en liedjes schrijven. Zijn stem wordt eerst vertaald door Colin Blunstone en later door Barbara Gaskin. Blunstone doet een zwaar electronische versie van de Jimmy Ruffin-klassieker 'What Becomes Of The Broken Hearted', maar met Gaskin en de opgelapte Lesley Gore-hit 'It's My Party' staat Stewart op nummer 1 in Engeland. Hij zet de lijn van de klassieke jaren zestig-hits voort met onze Raddraaier. 'I'm In A Different World' van Lamont Dozier en de gebroeders Brian en Eddie Holland, is oorspronkelijk een hit geweest voor The Four Tops. Voor Stewart en Gaskin doet het niet veel. In Nederland blijft het in de Tipparade steken en ook in Engeland wordt het geen grote hit. Stewart en Gaskin zijn, artistiek gezien, partners voor het leven, want tot op de dag van heden werkt het duo nog steeds samen. In de eind jaren tachtig heeft Stewart zich meer toegelegd op het schrijven van muziek voor televisie. De tune van het opgelapte muziekprogramma 'The Old Grey Whistle Test' is van zijn hand. Ook schrijft hij tal van boeken en heeft jarenlang een column in een tijdschrift voor toetsenisten.
Als Julian Colbeck zijn MIDI-bedrijfje uit de grond stampt en een naam zoekt, stelt Stewart de naam Twiddly.Bits voor. Het is wel één van de hoogtepunten uit mans' carriére van de laatste twintig jaar, want als toonaangevend muzikant doet hij al jaren niet meer mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten