Week Spot: Ace Spectrum

De postbode had er blijkbaar twee ritten voor nodig. Vanmorgen vond ik bij het ontwaken al twee pakketjes op de mat, vanmiddag heeft zij een tweede lading gebracht. Alles bij elkaar tien singles, die ik vandaag en morgen met jullie ga delen in de Singles round-up. Hoewel..., eentje mag meteen door voor de Week Spot en die behandel ik nu dus. Een plaat die door de geluidsbarriére is gegaan. Vrijdag op de post gegaan in Amerika en vanmiddag op de mat. Ter vergelijking: Het Franse pakketje heeft er 6 dagen over gedaan, evenals één Engelse bestelling. De plaat van Donna King heeft een royale tien dagen in beslag genomen, maar ik juich niet toe om in het weekend een plaat op de bus te doen. Die zijn altijd buitensporig lang onderweg. Ik meende tot tien minuten terug dat Ace Spectrum een zanger was met een fraai pseudoniem, maar het blijkt toch echt een groep te zijn. Hun 'Don't Send Nobody Else' (1974) is deze week de Week Spot.

De soul-verzamelaarswereld heeft een jargon. Northern Soul is een niet-vastomlijnd begrip dat moeilijk uit te leggen is. Modern Soul lijkt op het eerste gezicht zeer eenvoudig, blijkt ietsje complexer te zijn, maar dan opnieuw... het is beter uit te leggen dan Northern Soul. Waar het 'Northern' in Northern Soul betrekking heeft op het noorden van Engeland en dus niet de oorsprong van de muziek, daar is Modern weinig eigentijds. Modern Soul moet vooral vanuit het oogpunt van de Northern Soul bekeken worden en dan is het onderscheid tamelijk eenvoudig. Veel van de Northern Soul uit de jaren zestig kenmerkt zich door mono-opnames op styreen of op derderangs-vinyl. Het is één van de muziekstromingen waarbij je niks hebt aan een hifi-installatie van een paar duizend euro's, een Northern Soul-single klinkt negen van de tien keren beroerd en dit weegt mee in de charme van zo'n plaat. Toch heeft de techniek in 1973 een loop genomen en kun je als onontdekt talent ook in een goede studio terecht. De tijd dat er louter mono-opnames werden gemaakt, behoort dan al tot het verleden en dus klinken de opnames meteen een stuk 'vriendelijker'. Fatsoenlijke stereo, een fraaie balans en betere kwaliteit vinyl. Platen met het karakter van Northern Soul, maar dan met deze kenmerken, krijgen het predikaat Modern Soul.

De Modern Soul-verzamelscene is eentje die nog in de groei zit. Er zijn singles die je een paar jaar geleden nog voor een paar losse stuivers kon krijgen, die inmiddels honderden euro's opbrengen. Dat sommige jaren zestig platen zeldzaam zijn, is nog wel te begrijpen. Maar hoe leg je aan een leek uit dat er drieduizend euro voor een geflopte single uit 1981 wordt betaald? Inderdaad, zo'n plaatje dat wellicht in de uitverkoopbak van je plaatselijke platenhandelaar heeft gelegen. Ter Meulen Post had tot in de jaren tachtig een aanbieding: Voor vijftien gulden kreeg je tien willekeurige singles. Ook vaak onverkoopbare Amerikaanse import-singles. Het zou zo kunnen zijn dat 'Everybody's Got Somebody' van The Earles daar tussen zit. Zo ja, dan even een berichtje, want ik wil de plaat dolgraag hebben, maar betaal er geen 1700 pond voor.

In de Northern Soul-clubs in Engeland wordt in de jaren zeventig niet alleen maar stokoude Northern-oldies gedraaid. Ook bepaalde hitparade-muziek, zoals KC & The Sunshine Band, mag op de speellijst. En zo vinden ook enkele Modern Soul-platen hun weg naar de draaitafels in Wigan. Eentje daarvan is een minimale Amerikaanse hit voor de groep Ace Spectrum. 'Don't Send Nobody Else' uit 1974 bereikt nog wel de top 20 van de rhythm & blues-parade, maar als pop-single is het een genadeloze flop. Henry 'Red' Zant, Aubrey 'Troy' Johnson, Elliot Isaac, en Rudy Gay zijn de leden van dit vocale kwartet uit New York. In de huidige Northern Soul-scene zijn de meningen verdeeld over het plaatje. Ik kan het niet voorstellen, maar er zijn mensen die spontaan braakneigingen krijgen bij het horen van 'Don't Send Nobody Else'. Zelf behoor ik toe aan de groep liefhebbers die deze Modern Soul-klassieker een warm hart toe dragen.

Toch was de liefde niet heel spontaan. Ik hoorde het nummer het afgelopen jaar verscheidene malen, maar nooit deed het me iets. Toen was het Kroningsdag en ik was een beetje uit mijn hum. 's Avonds wandelde ik een eind om en hoorde ter hoogte van Roekebosch het intro van 'Don't Send Nobody Else'. En toen... bij het invallen van het refrein stroomden de tranen me over de wangen. Als een mokerslag kwam die binnen. Dat heeft de zoektocht versneld en nadat ik hem tweemaal was 'verloren' in veilingen, zag ik hem afgelopen woensdag staan. Een heftige kras in het eerste couplet en verder smetteloos. En, meest belangrijk van allen, een vaste prijs! En een héle leuke. Ik ben er erg blij mee...