Dit blog-ding blijft een raar apparaat. Als beheerder van zo'n publieke praatpaal krijg je inzichten toe gespeeld van de dames en heren Blogger. Sommige dingen kan ik niet geloven. Hoezo 33.000 pagina-weergaven. Tsja, we zijn ook al drie jaar bezig, dus dan valt het wel mee? En hoe telt Blogger eigenlijk hoe berichten worden gelezen? Hij geeft een gemiddelde aan van zeven per bericht, met enkele forse uitschieters, maar laatst liet die zien dat er maar liefst zestig bezoekers deze pagina hadden gezien. En blijkbaar vijf die het bericht hebben gelezen? Okay, ik weet het, we doen het goed op Google en er zijn een paar steekwoorden die het altijd goed doen (denk maar aan dat jaren zestig-bandje uit Zoeterwoude...). Soms krijgen die gegevens opeens een gezicht en zo kon het gebeuren dat ik gisteravond na het schrijven van mijn bericht nog even in mijn Gmail keek. Dus hierbij wil ik even wuiven naar Michel, voormalig lid van de Friese groep Travis. Die had ik in augustus in een aflevering van Recenzeuren. Leuk om iets te vernemen van mijn lezers, want ik heb ze blijkbaar toch...
Voordat ik het vergeet... het grootste nieuws van vandaag: Ik heb vanmiddag een 'proefuitzending' gedaan van 40 minuten en alle duimen gingen omhoog. Nu moet ik nog zien om de webcam werkende te krijgen en dan ben ik helemaal klaar voor vier uren Wolfman Radio. Eerst, gewoonlijk, Do The 45 van vier tot vijf (onze tijd) en vervolgens van tien tot één Drive-In-Saturday. Voor dat laatste móet ik de platen nog klaar zoeken. Het is net zoiets als de tas inpakken voor de vakantie. Hoe langer je ermee wacht, hoe minder 'rommel' je meeneemt. En dan nu... Raddraaien! De jaren tachtig zit weer op een kluitje en dat lijkt in de volgende serie ook te gaan gebeuren. Beetje jammer, maar de dames en heren kappers in de regio Zwolle hebben dat unaniem bepaald. De eerste kandidaat is 'Livin' On A Prayer' van Bon Jovi, maar die zat in vroeg 2011 al in 20 Years Ago Today en toen had ik ook al geschreven over mijn ervaringen met 'Bed Of Roses'. Jammer! Weer drie platen verder is 'Always' van Bon Jovi, dus ook maar niet. Nóg drie verder en we hebben 'This Is Not America' van David Bowie & Pat Metheny Group. Dat moest dan maar...
We hebben Bowie afgelopen jaar nog in de Dagplate gehad, maar mans' carriére stop je niet zomaar in een berichtje. Omdat Bowie voortdurend een metamorfose onderging, is het dan wel zo interessant om de man in een bepaald decennium te beschouwen. 'Thursday Child' uit de Dagplate toonde ons sporadische hoogtepunten in de jaren negentig, vandaag zet ik de schijnwerpers op de jaren tachtig. Ondanks het feit dat Bowie zich blijft ontwikkelen, heeft hij (mijns inziens!) zijn creatieve piek in de jaren zeventig gehad. Bowie keert weer terug uit Berlijn en presenteert het album 'Scary Monsters (And Super Creeps)'. 'Ashes To Ashes' is de eerste single die van het album wordt getrokken en Bowie staat ermee op 1 in Engeland. De prominente synth-gitaar is een knipoog naar zijn Berlijnse periode, tekstueel is het een vervolg op 'Space Oddity' en de revolutionaire videoclip toont de kopstukken uit de New Romantic-beweging. Het jaar erop staat Bowie opnieuw op nummer één, nu met Queen en 'Under Pressure'. Bowie's rollen als acteur, zowel toneel als film, nemen in de jaren tachtig een vlucht en ook tekent hij voor een aantal soundtracks. 'The Falcon And The Snowman' is daar eentje van en de single 'This Is Not America' wordt in Engeland een bescheiden nummer 14-hit en in Amerika slechts 32. Nederland is het enige land waar de single de hitlijsten aanvoert, hoewel het in overige Europese landen ook een fikse top tien-hit is.
Het ontbreken van het succes in Engeland doet Bowie echter geen schade, hij heeft even daarvoor alle verkooprecords gebroken met zijn album 'Let's Dance'. Ook 'Tonight' (1984) is een album waarop de dans-invloeden de overhand hebben en het resulteert in een tenenkrommende versie van 'God Only Knows'. Hoewel het publiek de albums als warme broodjes verorberd, beschouw ik de jaren tachtig niet bepaald als het creatieve hoogtepunt van Bowie. Wat echter wél gezegd moet worden, is dat hij anno 1984 de enige is van zijn generatie (actief vanaf ongeveer 1967) die moeiteloos met de tijd mee gaat. Hij heeft een prominente rol in 'Absolute Beginners', een film die door critici wordt gekraakt, maar Bowie met het titelnummer een grote hit geeft. Als je mij vraagt naar Bowie's bekendste filmrol zal ik onmiddellijk over 'Labyrinth' beginnen. Tja, ik ben van die generatie, al kan ik in 1990 (als ik hem voor het laatst zie) nog niet veel kaas maken van de film. In 1987 verschijnt het album 'Never Let Me Down', dat electronischer en steviger is dan zijn voorgangers. De single 'Day In Day Out' is zijn zestigste in dat formaat. Met de 'Glass Spiders'-tournee van 1986-87 is het Bowie duidelijk naar het hoofd gestegen, met het 'gepreek' op dat onding van Tin Machine bereikt dat een top. Het ravijn dat erop volgt is wel heel erg diep. Bowie heeft dan zijn sporen verdiend. maar doet na die tijd niet echt meer mee in het circus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten