Allereerst even wat radio-nieuws: Door afwezigheid van Bobbie krijg ik zondag een uurtje extra The Vinyl Countdown. In plaats van iemand te zoeken om zijn show op te vullen, heeft hij besloten de uren te verdelen onder de 'buren' en dat is geen slecht idee. Ik begin komende zondag dus eenmalig om acht uur (Nederlandse tijd), de daaropvolgende weken is het gewoon weer vanaf negen uur. Verder kan ik mededelen dat alle plaatjes uit deze twee round-up's in de komende Do The 45 gedraaid zullen worden, dus als je wilt weten hoe zoiets klinkt, stem dan zaterdag om vier uur af op www.wolfmanradio.co.uk. Zo! Dat is weer genoeg reclame voor de zaak, nu eens verder bekijken waar de postbode me zo gelukkig mee heeft gemaakt.
* Ace Spectrum- Don't Send Nobody Else (Atlantic, 1974)
Foutje... Ik had de plaatjes op alfabetische volgorde gerangschikt voor deze twee berichten. Nog vóór ik het bericht van de Week Spot ging schrijven. Het was echter tijdens dat laatste dat ik ontdekte dat Ace Spectrum een groep was in plaats van een solo-artiest. Ik had deze dus eerst bij de S van Spectrum gedacht, maar hij staat inmiddels tussen The Accents en Barbara Acklin. Vandaar dat ik vandaag met deze begin.
* Gayle McCormick- It's A Cryin' Shame (Dunhill, 1971)
Het was eind 2009 toen ik eens de elpee van Gayle McCormick zag liggen bij Groenendijk, het antiquariaat in Steenwijk. De plaat was iets aan de prijs, net té veel om 'even te gaan gokken' en dus vroeg ik op het Steenen Tijdperk-forum of iemand me blij kon maken met een mp3-tje van deze single. De plaat werd toen niet heel enthousiast door mij ontvangen en de elpee is blijven liggen. Bijna vier jaar later kom ik hem tegen bij een Engelse platendealer voor een habbekrats en na een snelle beluistering wist ik het weer. Tóch wel leuk, op een of andere manier. McCormick is niet meer of minder dan een country-zangeres, maar 'It's A Cryin' Shame' heeft net dat rauwe randje dat het tot een leuke aanvulling van mijn Blauwe Bak maakt. En, opnieuw, hij was te goedkoop voor woorden!
* Miss Madeline- Lonely Girl (Mar-V-Lus, 1967)
Ik heb veel geluk gehad met de 'Northern Soul Jukebox'. De samensteller van de dvd gaat niet louter voor plat gedraaide klassiekers, maar is her en der stevig eigenwijs. Zo werd ik afgelopen zomer verliefd op 'Behave Yourself' van Miss Madeline, een plaatje met zoveel klasse en soul dat het pijn doet. Het klinkt voor mij als een onbetaalbare droom, maar dat valt achteraf bezien nog wel mee. Alleen... wordt de single maar mondjesmaat met 'Behave Yourself' geadverteerd en is de eigenlijk a-kant, 'Lonely Girl', de favoriet van iedere deejay. En ik begin 'Lonely Girl' ook steeds meer te waarderen, maar het is vooral 'Behave Yourself' die mijn adem doet stokken. Beide kanten zitten zaterdag in Beside The A-side.
* Gil Scott-Heron - The Bottle (Soul Brother, 1974)
De profeet. Waar Marvin Gaye observeert, daar confronteert Scott-Heron. Het is niet een protestzanger, iemand die vanaf een zijlijn staat te schreeuwen, maar een poëet die je met zijn zorgvuldig gekozen woorden met een ongemakkelijk gevoel achter laat. Hoewel ik al vier jaar niet meer drink (het 'ik drink nooit meer', dat ik al vier jaar scandeer, wordt steeds geloofwaardiger...), ben ik niet anti-alcohol. Toch zie ik wel dat alcoholisme heel erg wordt geaccepteerd. Een alcoholist is iemand die 's ochtends om half negen halve liters zit weg te tikken, maar de vaste borrel op vrijdagmiddag is gezelligheid. Alleen daarom moest dit nummer van Scott-Heron al in de bak, want het handelt over die acceptatie. Maar dan is het ook nog eens een heerlijk ontspannen funk-riedeltje en dat is ook niet onbelangrijk. Klassiekertje!
* The Vontastics- Daytripper (St. Lawrence, 1968)
'Daytripper' is een van die liedjes dat zo goed van zichzelf is, dat het niet uitmaakt wie het uitvoert. Het blijft altijd onmiskenbaar 'Daytripper', het houdt immer dezelfde fijne 'groove' en het smaakt naar meer. Hoewel 'Daytripper' door bijna iedereen is opgenomen, zijn er maar een paar die daadwerkelijk een hit hebben gehad. Eentje daarvan is The Vontastics en hun upbeat soul-versie uit 1968. Niet heel erg zeldzaam en, in vergelijking tot The Beatles, ook niet heel erg origineel, maar té leuk om te laten liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten