Schijf van 5: brieven

Gisterochtend klepperde de brievenbus en vielen er vijf brieven op mijn mat. Alleen klopte er iets niet... Alle vijf waren niet gefrankeerd, hadden geen postzegels of stempels en bovendien hoefde ik geen strafport te betalen. Zo werd ik ineens herinnerd aan mijn voornemen van een Schijf van 5 brieven. Eentje had al een wereldreis achter de rug, nog last van een jetlag, en dus kwam het erg goed uit dat we pas vandaag de Schijf van 5 doen. Alles op een rijtje? Sorteren, 7940 tot en met 7999 is streekpost, Meppel en Nijeveen meteen scheiden, collega-post (zie lijst) in de bakken, de rest 'toolen', labels uitdraaien voor collega's en post in de zakken, zakken in de bak op het terrein. Staphorst gaat naar Pannenkoek, niet vergeten streek en nationaal aan te bieden bij Postnl en mogen we dan naar huis? Ziehier mijn dagelijkse werkzaamheden op de postafdeling. Met het sorteren van deze vijf brieven ben ik klaar. Willen jullie even controleren?

Op vijf komen we een brief tegen die, zoals gezegd, een hele reis achter de rug heeft. Zonder postzegels, maar met een stempel van een tussenstop. De brief is namelijk eerst van Amerika naar Schotland gegaan en The Proclaimers hebben hem vervolgens doorgestuurd naar Nijeveen. Mijn dank, heren! Anders had ik immers vijfduizend mijlen moeten lopen om die brief te halen. Afijn, de nummer vijf mag geen schoonheidsprijs hebben, ik kon niet zo snel een andere leuke brief bedenken. Voor een keertje is-ie ook best geinig. Op vijf staat 'Letter From America' van die verschrikkelijke Proclaimers uit 1988.

Ik begon vrijdag een beetje wanhopig te worden. Mijn oproep om brieven te sturen, leverde maar geen reactie op, noch bracht de postbode me de gewenste post. Ik keek bij het uitschiften van Nijeveen en Meppel altijd even of er al iets bij zat voor mijn adres, maar nee, helemaal niks! Ik heb toen de typmachine ter hande genomen en ben een brief gaan schrijven, maar alras bleek dat de brief niet aan iemand was geadresseerd maar gewoon een voorbeeld van zelfreflectie was. Op vier vinden we 'A Letter To Myself' van The Chi-Lites.

De envelop op nummer drie bevatte een leeg blaadje, waarop Jackie Wilson slechts één regel had geschreven: 'Laat dit een brief zijn'. Normaliter krijg ik altijd een zoet gevoel als ik post ontvang van deze grote man, maar zo dramatisch als dit had ook weer niet gehoeven. Ik draai liever de single om voor het bijzonder fijne 'Didn't I'. Evengoed mag Jackie vandaag op drie met zijn 'Let This Be A Letter' uit 1974.

Een brief schrijven is nog een hele kunst. Een volmaakte brief lukt niet in één keer. Neem nou die brief van Wayne Carson Thompson, aanvankelijk een kattenbel die in twee minuten klaar was, kwam in 1969 de Amerikaanse groep The Arbors eraan te pas en maakte er een kleine suite van. In 1970 volgde daarop Joe Cocker die samen met Leon Russell de brief nog maar eens opnieuw schreef. Bojoura geeft eerlijk toe dat ze niet zo creatief is met brieven, want zij heeft de brief van The Arbors woordelijk overgeschreven. Toch staat haar versie van 'The Letter' vandaag op nummer twee.

Eigenlijk hadden er gisterochtend zes brieven op de mat moeten liggen, want gistermiddag kreeg ik een telefoontje van Tony Sherman. Ik had even het nummer moeten controleren. Of hij nu uit Haarlem belde of vanaf Curaçao. Ach, het is toch allemaal Nederland tegenwoordig. Tony vroeg of ik zijn brief al had ontvangen. Mijn antwoord was ontkennend. Hij zuchtte diep en riep het nog maar eens uit: 'I Wrote You A Letter'. Ja, hartstikke leuk heer Sjurmen, maar als je brief er niet voor zondag is, dan ligt-ie buiten de Schijf. 'Tonight', zo voorspelde Sherman en inderdaad! Zo kwam zijn brief gisteravond alsnog binnen. En dus kies ik voor dit ontzettend fijne crossover-deuntje van Tony Sherman voor de eerste plaats in deze Schief van brief.

Het thuis sorteren en frankeren bevalt me dermate goed dat we volgende week nog eens hetzelfde doen, maar dan met ansichtkaarten. Stuur ze maar naar het bekende adres!