raddraaien: The Doors

Soms is het even ontzettend zwaar om af te kicken van een weekend Northern Soul, maar stukje bij beetje lukt dat wel weer op woensdag. En zie daar: Een nieuwe aflevering van het raddraaien. Ik tel nu vanaf de laatste raddraaier uit de betreffende bak, wat in veel gevallen betekent dat we achterin die bakken terecht komen. Ditmaal is bak 4 van de jaren zeventig aan de beurt. Vorige keer bleven we vrijwel in het begin steken, toen was 'I Put A Spell On You' van Creedence Clearwater Revival aan de beurt, hoewel ik me dat niet kan herinneren. Afijn, nu zitten we een stuk verder, namelijk van de C van Creedence naar de D van The Doors. The Doors in de jaren zeventig... Ja, natuurlijk bestaat dat. De groep maakte in dat decennium bijvoorbeeld de elpee 'L.A. Woman', maar toen overleed haar charismatische leadzanger vrij plotseling. En toen... gingen de overige leden onverminderd voort. De raddraaier van vandaag is daar een product van: 'The Mosquito' uit vroeg 1973.

In het begin van Soul-xotica heb ik The Doors nog eens behandeld, toen met de single-versie van 'Light My Fire' die ik honderdmaal liever heb dan die elpee-versie (net iets te vaak gehoord). 'Even een mietje ontkrachten' moest toen een serie worden, maar het is bij deze ene bijdrage gebleven. Ik ben nog immer van mening dat er nogal wat mythes zijn binnen de popmuziek die nodig eens opgehelderd moesten worden. De mythe-vorming rondom The Doors was wel het meest nodige. Gewoon een bluesbandje met een kermisorganist en een manspersoon die denkt dat hij een diepzinnig dichter is. Dat denkt ook menigeen tijdens het piekuur in de kroeg...

Hoe dan ook... 'Mr Mojo Risin' (hoe arrogant kan je zijn als je een anagram maakt van je eigen naam?) was het boegbeeld van de groep, net zoals Mick Jagger van The Rolling Stones en Wilders van de PVV (Hoppa! Toch nog even de actualiteit behandeld!). The Doors zonder Jim Morrison zou zoiets zijn als de Lijst Pim Fortuyn zonder die krullebol? Nee, dat is niet waar. Hoewel ze het moeilijk hadden om het eerdere succes te evenaren, waren de overige leden van The Doors geen inwisselbare poppetjes zonder een eigen mening. Sterker nog: Jim Morrison werd op 'The Soft Parade' verplicht om tweede viool te spelen. Hoewel die plaat zijn fijne momenten kent, ondermeer het ijzingwekkend mooie 'Wishful Sinful', 'maakte' het voor poëzie doorgaande dronkemansgelal van Jim Morrison toch op een of andere manier het geluid van The Doors. Slechte nummers? Slechte muzikanten? Allerminst! Van Robbie Krieger heb ik ooit nog een cd gekocht, 'The Door Jams', waarop hij laat horen een begenadigd gitarist te zijn.

Nee, The Doors was niet stuurloos zonder Jim Morrison. Hoewel niemand anders van de leden over zo'n opvallend stemgeluid beschikte, klinken de platen van The Doors zonder Jim meteen een stuk beschaafder. Iets meer recht-voor-zijn-raap, maar tegelijk wordt geen noot aan het toeval overgelaten. Als de heren Krieger en organist Ray Manzarek niet over zulke goede bemiddelaars-eigenschappen hadden beschikt, dan had drummer John Densmore al lang de stekker eruit getrokken. Densmore wilde geen rock'n'roll maken, maar een jazz-drummer zijn. Na Morrison's dood kreeg hij alle ruimte om dat te etaleren. De muziek van The Doors kwam meer in het teken van de muzikanten te staan, in plaats van een frontman in een leren broek en ontbloot bovenlijf.

De albumversie van 'The Mosquito' is lang, gaat moeiteloos de jaren zestig-klassiekers voorbij, maar om nu te zeggen dat het gepriegel van de heren zó boeiend is? Nee. Wat dat betreft is de single net genoeg. De plaat werd eind 1972 uitgebracht en stond in januari 1973 even in de vaderlandse top 20. Het was het laatste wat we van The Doors zouden horen. Ze probeerden daarna in Londen een nieuwe zanger te vinden, een vervanger voor Jim Morrison. Howard Werth van The Audience en Kevin Coyne waren enkele van de Britse zangers die auditie deden, de keuze viel op Jess Roden (ex-Bronco). Deze had echter groot bezwaar om als vervanger van Jim Morrison op de voorgrond te treden en dus werd besloten de naam in te wisselen voor Butts Band. Dat is, ondanks enkele platen, nooit iets geworden...

Recentelijk heeft The Doors weer een aantal optredens gedaan, nu met de zanger van The Cult. Dat schijnt nét echt te zijn. Over series gesproken: Wat is er toch gebeurd met 'roemen op oude teer'. Na Status Quo was dat alweer ten einde!