Lang leve de liefde

Omdat er een paar andere programma's zijn van dezelfde tv-zender die ik wel regelmatig kijk, probeert Youtube me bij ieder bezoek aan te zetten om 'Lang Leve De Liefde' te kijken. En ik moet opbiechten dat het ook een paar keer flink mis is gegaan. In 2022, bijvoorbeeld, kijk ik weken achtereen. Let wel: Het zijn allemaal oude afleveringen. Zo heel nu en dan wil ik wel een paar uitzending achtereen kijken maar dan is het zaak om mezelf ook weer los te weken uit de materie want het is en blijft een soap. Waarom kijk je naar die bagger? Welnu, enerzijds om de sensatie, het leedvermaak van sommige deelnemers en heel stiekem ook voor de op het eerste gezicht onmogelijke romances die helemaal opbloeien gedurende het verblijf in de villa. Toch ga ik vanavond niet schrijven over een tv-programma. Het concept van 24 uur 'opgesloten' zijn met een 'onbekende' is iets dat ik aan den lijve heb ondervonden. We gaan zelfs voor de verlenging, ook al kunnen we elkaar op een moment wel achter het behang plakken. Het weekendje samen weg, vast onderdeel van het tv-programma, gaat hem in ieder geval niet worden in Waasmunster. Zoals jullie op de foto kunnen zien staat het te koop nadat het een iets nettere uitvoering van Fort Oranje was geworden. Vandaag ga ik terug naar de meest gelukkige 36 uur van de vakantie met W. in Waasmunster.

Nee, W. is geen voortvluchtige crimineel. Ik weet alleen dat ze een beetje schuw is voor sociale media en dergelijke en denk ook dat ze het niet kek vindt als ik haar naam hier ga gebruiken. We kennen elkaar al jaren van gezicht. Tenminste, ik heb dat mooie blonde meisje wel vaker zien lopen in Steenwijk. Middels haar toenmalige vriendje kent ze mij ook als 'Solex'. Bij het optreden van The Byrds op het Dicky Woodstock-festival van 1997 zijn we pal bij elkaar in de buurt geweest, maar hebben dan nog geen aandacht voor elkaar. Ze komt op een avond in 2005 De Buze binnen met een hele grote groep terwijl wij een filmavond hebben. Op een gegeven moment is de hele groep in de nachttaxi naar Amsterdam en zit zij nog aan de bar. Nee, het is niet zielig. Ze is met hun vanuit een café gekomen en ze heeft geen belang om met deze groep naar de hoofdstad te gaan. Die avond zakken we samen door in een kroeg en is meteen een bijzondere vriendschap geboren. In de daaropvolgende twee jaar ontmoeten we elkaar geregeld en maken het vervolgens erg laat in de horeca. Ik breng haar steevast thuis. Een klein kusje op het voorhoofd of een vluchtig knuffeltje. Meer niet. We hebben beide een hele kleine illusie voor onze eerste (en laatste) gezamenlijke vakantie, maar... nee... daar zijn we nu net niet aan toe gekomen. We kennen elkaar heel oppervlakkig uit de kroeg en houden wel een beetje van dezelfde muziek plus dat we redelijk veel alcohol kunnen verdragen. Het team van 'Lang Leve De Liefde' zou een appartement met camera's voor ons inrichten.

Ik heb niet de allerbeste herinneringen aan de vakantie van 2007 en ik ga in dit verhaaltje ook niet de negatieve aspecten belichten. Het plan ontstaat een beetje idioot aan de bar. Het zou eerst trouwens een fietstocht naar Denemarken worden, maar van Roosendaal naar Antwerpen blijkt al ver genoeg voor W. We doen een trainingsrondje een week eerder en als ze dan 'erg moe' is, moeten bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Zelfs een dag voor vertrek twijfelt ze zelf even en dat moest ook een signaal zijn. Enfin, ik ga het niet hebben over de ruzie op de Nederlands-Belgische grens, de 'rukker' op de eerste camping en een vermoeide W. die vanaf Antwerpen het liefste zou lopen naar Waasmunster. Evenmin gaat dit verhaal over het geruzie op de camping, de dramatische weg terug vanaf de Lokerse Feesten, het drankgelag op dinsdag in Sint-Niklaas en moederdag op de camping. Nee, daar tussenin zitten 36 magische uren als alles opeens lijkt te kloppen. Van zaterdagmorgen tot zondag halverwege de middag.

We kunnen nog steeds bekvechten over wie van de twee nu de meeste plek in beslag nam. Feit is dat mijn koepeltentje erg knus is voor twee 'singles' met slaapzakken. Voor mijn gevoel lig ik opgerold in een hoekje, bang voor de genadeloze knie van W. Nee, het intieme hebben we overgeslagen. Als we wakker worden, neem ik alvast het schema voor van deze dag. Bijna afgemeten in tijdvakken van drie uren. W. kijkt me aan en laat me dan weten dat ik mijn schema ergens mag stoppen waar de zon niet schijnt. Okay.... dat had ik me dus kunnen besparen? Hoe ver zitten we vanaf het dorp? Vlakbij? Mooi, laten we straks naar Waasmunster lopen en boodschappen doen voor het avondeten. Dat klinkt als een goed idee. W. wil die avond een salade met tonijn maken. Als ik naar de prijs van de sla kijk, wil ik protesteren. 'Ook goed!', zegt ze dan. 'Dan gaan we lekker vijf dagen uit eten. Wat jij wil?'. Het is wederom een 'wake up call' die ik nodig lijk te hebben. Gedurende dit weekend leert W. me hoe je zou moeten kamperen. Ik denk in de jaren erna geregeld aan haar als ik voor mijn tentje een maaltijd loop te prutsen met het gasflesje. Het is schitterend weer en gelukkig heeft W. ook een paar flesjes drinken en een paar broodjes in het winkelwagentje gelegd. We genieten samen op een bankje van het weer, het uitzicht en de broodjes. Dan stiefelen we terug naar de camping. Ik weet niet meer wat de nood is, maar ik wil even weg op de fiets. W. blijft even luieren rond de tent. Iets dat in 'Lang Leve De Liefde' onmogelijk is, maar W. en ik hebben zo nu en dan behoefte aan wat tijd voor onszelf. Voordat ik weg fiets hebben we een klein glaasje wijn gehad en beloof ik dat ik niet naar de kroeg zal gaan. Rond een uur of zes zal ik terug zijn.

Ik hou mezelf aan de afspraak en we eten die avond een tonijnsalade. Het komt eigenlijk neer op gescheurde sla, een beetje slasaus en een paar blikjes tonijn. Ik word er niet zat van, maar vooruit maar! Deze zaterdagavond gaan we nog een eind lopen en de duisternis valt bijna in als we terug komen op de camping. In de kantine is er dik feest, maar wij vieren ons eigen feestje bij de tent. Met een fles wijn en chips. En zo komt voor ons de derde nacht in de tent. De volgende morgen is het toch wel magisch. Wakker worden met koffie bij de tent. Misschien moet ik voor een volgende vakantie ook eens een gasflesje kopen? Het zal tot 2009 duren eer ik ga koken tijdens de vakanties, maar dat is iets anders. De zon wil vandaag niet tevoorschijn komen en voor later op de dag wordt onweer voorspeld. We hebben een paar stoeltjes kunnen lenen van de camping en we zitten tegenover elkaar voor de tent. In de daaropvolgende vier of vijf uren... Het is geen moment stil. We praten honderduit. Ik vertel mijn levensverhaal en ook W. doet een duit in het zakje. We ontdekken die dag wat we gemeen hebben. Als we dit gesprek niet hadden gevoerd, had onze vriendschap ook niet de Lokerse Feesten overleefd. Rond een uur of vier gaat het regenen en daarmee verandert tussen ons ook de stemming. W. wil opeens met een taxi naar Lokeren, waar ik de vrijheid wil hebben van een fiets. Ofwel, het hele drama gaat los en dat is waar ik vanavond afhaak.

Zijn we een stel geworden? Een paar apart, ja! Op de camping denken ze dat ze een opbloeiende liefde kunnen bewonderen (ze noemen ons Belle & Het Beest), maar voor ons wordt meer en meer duidelijk dat we gewoon vrienden zijn. En dat een vakantie samen een groot avontuur is en iets dat, voor mij, niet voor herhaling vatbaar is. W. heeft het echter nog wel een paar maal geprobeerd, maar nee... het is gezellig om een paar uur samen te zijn, maar liever ook niet langer dan dat. Ik ga niet 'verlengen', om in het jargon van 'Lang Leve De Liefde' te blijven.