Zoals jullie gewend zijn van Soul-xotica ligt het schema weer ietsje anders dan verwacht. Ik heb niet zoveel zin om vanavond nog singles uit te zoeken en een foto te maken en leen dit hoesje even van 45cat. De top tien van de Gele Bak Top 100 zijn in principe allemaal platen die op nummer 1 hadden kunnen staan en dus moet ik even met mezelf vergaderen. Ik zet Raspberries gemakshalve op nummer een en probeer een dag te wennen aan het idee. Dan besluit ik dat het definitief is. Hoewel 'Ragamuffin Man' van Manfred Mann uiteindelijk véél langer op mijn zoeklijstje heeft gestaan en zelfs nog meer herinneringen heeft voor mij. Toch moet het uiteindelijk dit nummer worden. Waarom? Omdat het gevoel met dit nummer nog net een laag dieper gaat dan de overige nummers uit de top tien. Hoewel ik de plaat pas rond 2006 leer kennen, groeit het uit tot een vast onderdeel van de Nokia als 'Telefoontoppertje' en 'speelt' de plaat op een aantal bijzondere momenten in mijn leven. De enige echte nummer 1 van deze Gele Bak Top 100 is dus 'Don't Wanna Say Goodbye' van Raspberries uit 1972.
De allereerste Top 2000 is geruisloos aan me voorbij gegaan. Ik woon dan net een paar weken in De Bilt. Enfin, die verhalen krijgen jullie aan het einde van dit jaar omdat het dan vijfentwintig jaar is geleden. Ik luister nagenoeg niet naar de radio. In de bus van de winkel draait de chauffeur dag in dag uit dezelfde cassettebandjes waardoor ik écht definitief 'Bat Out Of Hell' van Meat Loaf niet meer kan uitstaan. Ik heb net mijn eerste maanden uitkering met terugwerkende kracht uitbetaald gekregen en ben dan vooral bezig met cd's. Hoe kan dat? Ik ben dan nog altijd op 'doorreis' en elpees zijn niet praktisch om mee te reizen. De cd's passen in een rugzak. Toch is het in de laatste dagen van 1999 dat ik besluit ook eens een top 100-lijstje te maken met belangrijkste muzikale momenten uit de afgelopen eeuw. Dat zal resulteren in een eerste jaar van maandelijkse top 100-lijsten. In 2004 vat ik dit opnieuw op en hou het dan vol tot vroeg 2009. Het is jammer maar helaas, maar al deze lijsten zijn verloren gegaan. 'Don't Wanna Say Goodbye' is een jojo in de laatste jaren van de lijst. Of hij staat in de top tien of bij de onderste tien. Ik leer het nummer per slot van rekening kennen via de Top 2000. Nee, niet op de radio, maar middels een rubriekje in de NCRV-gids.
Mijn ouders zijn NCRV-lid en dus lezen we thuis de NCRV-gids. Het zal in 2006 zijn geweest als de gids diverse prominenten vraagt naar hun favoriete nummer. Het is de tijd van Wouter Bos als fractieleider van de PvdA. Hij vraagt iedere keer om de albumversie van 'My Ever Changing Moods' van The Style Council. Verderop in de gids krijgt Jac Poels van Rowwen Heze dezelfde vraag en hij beantwoordt deze met 'Don't Wanna Say Goodbye' van Raspberries. Hij hekelt echter het 'rumoerige' einde met de gitaarsolo en de ietwat overstuur klinkende Eric Carmen, maar voor mij is het een totaalpakket. Ik luister veel naar het nummer op Youtube en even later download ik de mp3 en komt het op mijn telefoon te staan. Het herinnert me dan aan een wilde nacht met heel veel drank en een beetje ouwehoeren met een goede vriendin. We kunnen mekaar wel opvreten op dat moment. Arrow Classic Rock besluit op dat moment Raspberries te draaien en het nummer emotioneert me. Het drankgelag, stoppen met de drank en vervolgens een periode zonder drank... op alle momenten is dit nummer van Raspberries in de buurt. De single wil alleen niet op mijn pad komen. EMI-persingen uit de vroege jaren zeventig willen nog wel eens krom trekken en dus ben ik erg content met deze heruitgave uit 1987. Deze klinkt namelijk als een klok. Nu ook eens kijken of ik 'Go All The Way' kan krijgen. Nog meer herinneringen...
De roots van Raspberries ligt in twee jaren zestig-bands uit Cleveland, Ohio. The Choir heeft zelfs een nationale hitsingle in 1966 met 'It's Cold Outside'. Cyrus Erie breekt lokaal vooral door in 1967 als Eric Carmen de band komt versterken. De band maakt een paar singles welke niet bijster succesvol zijn. In 1970 komen verschillende leden uit The Choir en Cyrus Erie samen om een 'supergroep' te vormen: Raspberries. De eerste bezetting van de groep bestaat uit Eric Carmen op zang, slaggitaar, piano en basgitaar. Verder zijn drummer Jim Bonfanti, gitarist Wally Bryson en bassist/gitarist John Aleksic van de partij. De laatste vertrekt eind 1970 en Raspberries speelt een paar maanden als trio. Dan keert slaggitarist van The Choir Dave Smalley terug van zijn diensttijd in Vietnam en is de groep weer een kwartet. Er vindt een oorlog plaats tussen verschillende grote platenmaatschappijen en Capitol is de hoogste bieder. Raspberries brengt behalve 'power pop' ook een sterk visueel beeld met zich mee. Zo is goed nagedacht over de podiumpresentatie. Het eerste album heeft een 'scratch and sniff'-hoes welke riekt naar frambozen.
Negen dagen voor mijn geboorte geeft Raspberries het allerlaatste optreden in Pennsylvania. Het duurt vierentwintig jaar voordat Raspberries een reünie doet, het is dan de bezetting van Carmen, Bonfanti, Smalley en Bryson. Het is voor het eerst sinds 1973 dat deze mannen weer bijeen komen. In 2000 brengt het kwartet een EP uit met in grote lijnen het originele bandgeluid uit de jaren zeventig. Op 3 april 2009, over herinneringen gesproken, speelt Raspberries het allerlaatste optreden uit haar bestaan. Het bekendste lid van de groep is natuurlijk Eric Carmen. Hij heeft hits met 'All By Myself' en 'Hungry Eyes' en is ons in maart ontvallen. Hij is 74 geworden.
Vreemd genoeg is 'Don't Wanna Say Goodbye' geen grote hit geworden in Amerika. Daar piekt het slechts op nummer 86 in de Billboard. 'Go All The Way' schopt het wel tot de top tien en verder zijn 'I Wanna Be With You' en 'Overnight Sensation' goed voor de top twintig in Amerika. In Nederland blijft het steken in de Tipparade. En hoe zit het met de Top 2000? Welnu, de actie van Jac Poels heeft geholpen want een jaar later staat het nummer ook in de Top 2000.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten