Anno 2024 is er sprake van een sportzomer. Het EK voetbal is nauwelijks afgelopen als de Olympische Spelen zich melden. Daarna is er ook niet veel meer dan twee weken voordat het landelijke voetbal begint. Voor een regionale zender zijn de maanden juli en augustus komkommertijd en dat is het geval bij het radiostation waar Albert in 2011 werkzaam is als vrijwilliger. Hij besluit de uren op de zaterdagmiddag over te nemen totdat het voetbalseizoen gaat beginnen. Dan krijg ik een uitnodiging om samen een show te doen. Met een koffer vol Northern Soul (of wat ik dan als Northern Soul ervaar) op de trein naar Leiden. Ik heb ooit nog eens een stukje kunnen terug luisteren van de show. Ik geloof niet dat we de luisteraars vast hebben kunnen houden, maar de paar fijnproevers uit het publiek hebben ongetwijfeld een goede zaterdagmiddag gehad. Ook wij hebben de dikste lol. W. heeft dan nog verkering en is niet alleen met hem 'getrouwd' maar ook met zijn stamkroeg. Daar gaan we met zijn allen na afloop naartoe. Omdat de kroegtijgers geen idee bij eten hebben, ga ik met Albert op zoek naar een restaurantje. Ik weet uiteindelijk W. over te halen om naar huis te gaan. De volgende dag koop ik nog een aantal plaatjes in Leiden voordat ik weer aan de terugreis begin. Vanavond presenteer ik jullie in ieder geval de twaalf potentiële Blauwe Bak-kandidaten.
* Bobby Bland- Turn On Your Love Light (US, Goldies, 1961, re: 1973)
Het is bijna een jaar geleden dat ik in Assen de collectie bluesplaten flink heb uitgebreid. Een aantal van deze singles zijn ook terecht gekomen in de Blauwe Bak omdat ik ze wel 'passend' vind. Vandaar dat ik de bluesy platen uit de partij van Albert ook meteen bestempel als potentieel voer voor de Blauwe Bak. Bobby Bland is in dat geval een verhaal apart. Ik heb reeds een aantal platen van de man in de Blauwe Bak staan. De muziek van Bobby is vooral 'southern' en ademt vaak evenveel blues, soul, gospel als country. Hierdoor kunnen de platen gemakkelijk in een soul-set worden gedraaid en heeft Alex van Soul 4 Real ook al een jaren tachtig-kantje van Bland heruitgebracht. Op deze single uit de Goldies-serie van Dunhill staan twee krakers uit de vroege jaren zestig. Het blazerswerk van 'Love Light' klinkt als het latere 'Hi De Ho' van Blood, Sweat & Tears. Met name de drummer heeft de gang er goed in en dat maakt dat de plaat past in de rhythm & blues. 'I Pity The Fool' op de flip is meer een dertien in een dozijn-blues maar 'Love Light' heeft zeker de nodige potentie voor de Blauwe Bak. Sterker nog... hij mag erin!
* Donald Byrd- Black Byrd (US, Blue Note, 1973)
Lemmy neemt met Hawkwind een nummer op met de ittel 'Motorhead' en dat zal even later de naam van zijn eigen band worden. Hetzelfde geldt voor 'Black Byrd' van Donald Byrd dat aan de vooravond staat van zijn band The Blackbyrds. Het is de verdienste van Byrd om de jazz in het huwelijk te laten treden met de funk en het verteerbaar te maken voor een groot publiek. 'Black Byrd' is een nummer waar ik niet meteen aan zou hebben gedacht maar toch past dit helemaal in de stijl van 2024. Het fenomeen zet zich voort op 'Slop Jar Blues' met nu ook een mooie rol voor de fluit en dat is ook al helemaal 2024. Een 'double-sider' in mijn boek.
* Roy C.- She Kept On Walkin' (Jamaica, Mercury, 1973)
* Roy C.- I'll Never Leave You Lonely (Jamaica, Mercury, 1973)
Bij de tweede moet ik opmerken dat ik de Nederlandse persing heb van deze single, alleen heeft die een afwijkende b-kant. Omdat de b-kanten soms erg goed bevallen, wil ik deze graag in de Blauwe Bak hebben. De vier nummers hebben gemeen dat ze allemaal van Roy C. Hammond's 'Sex And Soul'-album afkomstig zijn. Een plaat die dan nauwelijks wordt opgemerkt maar achteraf gezien mag worden gerekend tot één van de meest 'pikante' platen uit deze periode. Zoals het een Jamaicaanse persing betaamt heeft het vinyl een sterke ruis. 'Jamaican Mint', wordt dat liefkozend genoemd door de liefhebbers. 'She Kept Walkin' is typisch Roy C. Half gesproken, half gezongen, maar bovenal kommer en kwel want zijn liefje draait hem de rug toe en blijft maar door lopen. Hoe hij ook smeekt dat hij van haar houdt en dat ze vooral niet terug moet gaan naar die andere kerel, ze blijft wandelen. 'Remember all those good nights', memoreert Roy en wellicht heeft zij gevonden dat haar nieuwe vlam meer een 'magic touch' heeft. Het wordt niets met ome Roy, maar wel prachtige deep soul. 'Back Into My Arms' is dan 'wishful thinking' van de beste man? Nu mag Roy gebruik maken van een dameskoortje en dat klinkt best aangenaam maar haalt het qua 'deepness' niet bij 'Walkin'. Ook het hoesje is geweldig! Het plaatje is blijkbaar verkocht bij 'Casa El Sol' in Paramaribo. Naast platenzaak is het ook een specialist in feestartikelen en snoepzakjes. Omdat de achterkant is gescheurd, stop ik deze in een plastic hoesje. 'I'll Never Leave You Lonely' heb ik zo gezegd al in de Nederlandse persing, het gaat me nu vooral om de b-kant. 'I'm Falling In Love Again' is een beetje bluesy maar met een fraai arrangement. Wat heeft deze ondergewaardeerde held een prachtige platen nagelaten! Hij is ons in 2020 ontvallen vlak voordat ik zijn werk goed ontdek.
* Alvin Cash & The Crawlers- Twine Time (US, Mar-v-lus, 1964)
Vreemd als het is maar deze heb ik nog niet. Ik heb van Alvin Cash al wel verschillende singles en enkele zijn kopieën van zijn grote succes. Gooi die armen maar in de lucht en dans als een boom. Daar komt het op neer bij 'Twine Time' en je kan de dans ook kwijt bij de opvolgers. Op de b-kant doet hij 'The Bump' maar ik voel al pijn aan mijn achterwerk bij de gedachte alleen en ga de rest van de avond als een boom dansen.
* James Crawford- Much Too Much (US, Andee, 1964, re: 197?)
In deze partij zitten maar liefst drie singles op het Andee-label. Ik noteer ze als Amerikaanse heruitgaven omdat het Andee-label in werkelijkheid heeft bestaan in 1974-75. Het lijkt erop dat de blanco etiketjes toen ergens anders terecht zijn gekomen want de singles uit deze aflevering zijn niet bijster legale heruitgaven. Het vermoeden bestaat dat de singles zijn geperst voor de Surinaamse soul-scene. De single van James Crawford is een rechtstreekse kopie van zijn kleinood op het Mercury-label uit 1964, maar nu met omgedraaide kanten. 'Much Too Much' is nu de b-kant en ga ik als eerste proberen. Dat is lekkere upbeat soul met een ietwat simpele tekst. Wellicht dat de eigenlijke b-kant interessanter is? Het is op deze Andee-persing de a-kant geworden. Jaaa... dat is een slijper van de bovenste plank. Met een zeer gruizige geluidskwaliteit (waarschijnlijk van de originele single) is dit de kant voor de Carib-soul hoewel ik 'Much Too Much' ook wel ga waarderen. Ik moet ze beide nog even op me in laten werken.
* Preston Epps- Bongo Rock (NL, Top Rank, 1959)
Ik heb 'Bongo Boogie' gewoon in de jaren zestig-bak staan maar deze EP oogt alsof die in de Blauwe Bak moet. Preston gaat een bezetene tekeer in de 'Bongo Rock' maar... als ik er opnieuw over nadenk? Nee, de Blauwe Bak is te hoog gegrepen voor deze overigens fraaie EP. Alleen 'Bongo Rock' en 'Bongo Party' zijn leuk voor een zondagavond maar meer zit er niet voor Epps.
* Wilbert Harrison- My Heart Is Yours (US, Andee, 1961, re: 197?)
Ook hier weer een rechtstreekse kopie van een single met omgedraaide kanten. Oorspronkelijk is 'Let's Stick Together' de a-kant van dit plaatje en verschijnt in die hoedanigheid op het Fury-label in 1962. 'My Heart Is Yours' is de loopbaan in 1961 gestart als b-kant van de single 'Drafted'. Toch moet ik bekennen dat 'Stick' hier de betere van de twee is. Ik heb een latere 'Let's Work Together' van deze Wilbert Harrison en dat klinkt als een 'one man band', waar dit arrangement laat horen dat Bryan Ferry en zijn kornuiten een eenvoudige klus hebben gehad. Voor 'Let's Stick Together' wil ik deze wel in de Blauwe Bak hebben.
* Little Willie John- All Around The World (US, King, 1955, re: 1970)
De beste man heeft het net niet meer mogen mee maken. Fleetwood Mac neemt in 1968 zijn 'Need Your Love So Bad' op en maakt het tot een klassieker in de blues en rock. In 1970 alle reden voor King om een verzamelalbum uit te brengen met 'The Best Of'. De a-kanten van zijn eerste twee singles uit 1955 vormen een nieuwe single. 'All Around The World' is heerlijk stampende blues met Little Willie John's markante stem en de complottheorie dat Mona Lisa stiekem van het andere geslacht is. Op de flip staat de oerversie van 'Need Your Love So Bad'. Het zal heiligschennis zijn maar ik hoor liever de Fleetwood Mac-versie. Voor 'World' mag-ie in de Blauwe Bak. Of... euh... nee... voor Little Willie John mag die in de Blauwe Bak!
* Teddy Randazzo- One More Chance (NL, ABC-Paramount, 1962)
Tja, Teddy Randazzo... Heb ik de man ooit een standbeeld gegeven? Geen idee. Zelf spreek ik vaak van de Van McCoy-magie. De 'Teddy Randazzo-magic' is echter een ingeburgerde benaming binnen de soul. Als een plaat geschreven, georkestreerd of gearrangeerd is door Teddy Randazzo, dan kun je dat meteen horen. Ik meen ooit te hebben gelezen dat Teddy vooral naar de orkestleiders van de jaren twintig en dertig kijkt en daarmee in de jaren zestig en zeventig een hele eigenzinnige sound weet neer te zetten. Teddy is daarnaast uiteraard ook gewoon zelf een succesvolle zanger geweest. Het is de persoonlijke waardering van Randazzo dat maakt dat dit in de Blauwe Bak komt staan want als zanger is hij een iets meer dramatische Paul Anka. 'Teenage Senorita' heeft die kenmerkende Randazzo-violen in het gedeelte van het refrein. De soul druipt er niet vanaf maar het is best aangename pop. Ik vind het 'passen'. Punt uit.
* Sam & Dave- Everybody Got To Believe In Somebody (NL, Atlantic, 1968)
'Iedere verzameling zou eentje moeten hebben'. Dat zijn de woorden van Mark in Engeland een paar weken geleden. Ik ga het archief in en ontdek dan dat ik de single niet heb en heb deze dus gereserveerd. Het hangt nu even af van de staat van deze van Albert en of Mark toevallig de Engelse persing kan vinden, anders ga ik de Amerikaanse even cancellen. De Nederlandse klinkt echter klokgaaf. Misschien nog een extra poetsbeurtje. Ik ken Sam & Dave vooral van de schreeuwerige upbeat nummers maar deze crossover-parel heb ik altijd over het hoofd gezien. Inmiddels de tweede Sam & Dave-single in dit jaar die in de Blauwe Bak terecht komt. De rest van het jaren zestig-werk staat bij mij in de Blauwe Bak.
* Roscoe Shelton- Easy Going Fellow (US, Andee, 1965, re: 197?)
Voor eens heeft Andee de a- en b-kant gerespecteerd. Het verschijnt in 1965 in deze vorm op het Sound Stage 7-label. 'Easy Going Fellow' is een gezellig nummer, 'Roll With The Punch' is bluesy en donkerder en ik kan daar erg goed tegen! Het is zelfs mijn favoriete kant. Roscoe gaat ietsje 'dieper' naar mijn mening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten