Het zijn er eerst acht. Daarna negen en sinds vandaag zijn het er tien. Als ik meer ruimte zou hebben op Soul-xotica zou ik het wellicht in twee delen hebben gedaan. Aan de andere kant heb ik de platen nog altijd niet gedraaid en ben wel stiekem een beetje benieuwd. Vandaar dat jullie vandaag een gemengde 'Singles round-up' van me krijgen. Eerst zes tweedehands singles en vervolgens vier splinternieuwe releases waarvan Emilia Sisco koud een week op de markt is. In de nacht van zondag op maandag bestellen en donderdagmiddag in huis hebben, dat is het soort handel waar ik van hou! Omdat dit een 'stevige' aflevering wordt, hou ik het intro vrij kort. Koffie inschenken, apparatuur aan en kennismaken met tien kersverse aanwinsten.
* Black Blood- Amanda (Kenia, Philips, 1977)
Deze van Black Blood heb ik al even op Youtube gedraaid en zie dan dat de single ook een Nederlandse release heeft gehad met fotohoes, maar dan via het CBS-label. Bij deze single moet ik bekennen dat de Keniaanse persing en de lage vraagprijs het meest aantrekkelijk zijn. Het zijn sowieso 'kassakoopjes' voor bij een ''big want'. Het is keurig geregeld bij de Franse dealer want de single zit in een apart blanco hoesje en hij heeft het gescheurde Keniaanse Philips-hoesje bewaard. Ik vind het aardig genoeg voor de Blauwe Bak, maar het is eigenlijk een rare crossover van pop, reggae en disco. 'Muko Wapi' op de b-kant is latin disco in de stijl van 'A.I.E. (A Mwana)' van twee jaar eerder. Het is niet heel erg essentieel maar té leuk om te laten liggen.
* Solomon Burke- Proud Mary (Zweden, Bell, 1969)
Deze van Solomon Burke heb ik eigenlijk al. Ik moet het even nakijken maar ik heb deze op 5 oktober 2023 afgerekend bij Mark. Het is dan de Amerikaanse persing en met name voor de b-kant: 'What Am I Living For'. Op zichzelf heb ik wel plek voor deze single in de Europese Blauwe Bak. 'What Am I Living For' is zo'n nummer dat ik acht maanden later al ben vergeten, maar oef... wat is deze ontzettend lekker. Burke's uitvoering van 'Proud Mary' blijft onovertroffen. Pas op: Niet beter dan Creedence maar zonder meer de beste cover in mijn oren.
* Deee-Lite- Groove Is In The Heart (Frankrijk, Elektra, 1990)
Nou, daar is hij dan. De 'big want'. Een plaatje uit 1990 moet niet zo moeilijk zijn te vinden? Welnu, deze plaat is dermate in trek dat zelfs een eenvoudige Duitse of Franse vinylpersing al tenminste een tientje doet. Bij de 12"-es is het helemaal bal. Zo lang als ik hem zoek (en dat is inmiddels al zo'n tien jaar), ben ik hem nog niet tegengekomen voor een fraaie prijs. Als een vriend op een ander radiostation de plaat opnieuw draait in zijn show, twee weken geleden, besluit ik dat het eens tijd wordt om de single aan te schaffen. Omdat ik zelden maar één plaatje koop, vul ik het pakket aan met vijf andere singles maar Deee-Lite is de hoofdreden. In het begin van 'Tuesday Night Music Club' heb ik nog eens alle samples ontleed uit dit nummer. Alleen... wat doen we met deze single? Het is té poppy voor de Blauwe Bak zeker? Euh nee... ik laat hem toe in de Blauwe Bak omdat het wellicht een mooie combinatie kan maken met 'It Began In Africa' en ik altijd goede luim krijg van dit nummer.
* Eddie Floyd- Things Get Better (Frankrijk, Stax, 1967)
We gaan weer terug de oudheid in. 'Things Get Better' is een verrukkelijke stamper van Eddie Floyd met dezelfde tomeloze energie als 'Big Bird'. Dit smaakt mij altijd goed. Het fraaie fotohoesje is een welkome bonus.
* Jerryo- Karate-Boo-Ga-Loo (Frankrijk, Bang, 1967)
Eigenlijk heet de beste man Jerry-O of ook wel Jerry 'O'. De fout van Jerryo herhaalt zich op zowel het label als voor- en achterkant van het hoesje. 'Karate-Boo-Ga-Loo' is een heuse klassieker uit het genre, in dezelfde stijl als Alvin Cash. Jerry introduceert de dans met heel veel 'ooh-wee'-geluiden. De zoete zangeressen zorgen voor de titel en verder is het vooral een stevig rockende band met een vunzige saxofoon. De plaat heeft blijkbaar al menig scooter-rally opgefleurd want het vinyl is niet in de beste staat maar nog geinig genoeg om te draaien.
* Jamo Thomas & His Party Brothers Orchestra- I Spy For The FBI (UK, Polydor, 1966, re: 1969)
Even denk ik dat dit de originele moet zijn, maar nee... die ik ook driehonderd euro duurder. Jamo neemt me meteen mee terug naar de 'Northern Soul Jukebox' en de vroege start van mijn Northern Soul-verzameling in 2012. 'I Spy For The FBI' is het type stampers dat ik graag in de collectie wil hebben, maar ik kom er steeds niet aan toe om eentje te kopen. Dat is nu voor een paar euro opgelost en daarvoor heb ik een keurig klinkende knalharde Engelse persing.
Dan nu de nieuwe releases hoewel ik halverwege de jaren zestig en 2024 begin. Ik moet het exacte jaartal even opzoeken maar volgens mijn geheugen is de eerste plaat oorspronkelijk uit 1981.
* Bridge- Crying For Love (UK, Izipho Soul, 1981, re: 2024)
Het nummer ziet niet eerder het levenslicht dan in 1999, maar de opname is zeker van 1981. Paul Tillman Smith is een sleutelfiguur in de muziekbusiness van Oakland en Berkeley in Californië. In 1981 maakt hij opnames voor een elpee welke moet gaan uitkomen op het Bang-label. De naam van het project is Bridge en hoewel de nummers gemixt zijn en klaar voor een officiële release gebeurt er in 1981 helemaal niets. Pas in 1999 worden de nummers voor het eerst vrij gegeven middels een cd. Het album is sindsdien uitgegroeid tot een favoriet van menig dj en Izipho Soul biedt ons nu twee opnames op een single. Zangeres Debravon Lewis zingt de lead hier en het levert een stukje kippenvelmuziek op van de bovenste plank. Op de keerzijde heeft Freddie Hughes de microfoon ter hand genomen en net als Lewis is hij ook langer niet meer onder ons. 'Listen' is iets meer een ballade waar ik net even ietsje minder mee heb. 'Crying For Love' blijft de winnaar voor mij!
* Cheeba's Latin Bros.- One Step Beyond (UK, Echo Chamber, 2024)
Platen van Sir Cheeba bestel ik meteen. Ik ben er best wel trots op dat ik al zijn Echo Chamber-singles van het afgelopen jaar heb. Als ik de titel 'One Step Beyond' zie, weet ik meteen dat het lachen wordt. Ik weet van deze overigens niet eens of er wel zwarte singles zijn of dat dit écht een eenmalige oplage is van 150. Ik heb in ieder geval het oranje vinyl. Nummer 98 van de 150 en die heeft vóór de eerste draaibeurt al een 'edge warp' te pakken. Ach vooruit maar! Toch geen spoor van Prince Buster of Madness maar een heerlijk swingende boogaloo met een verfijnde productie van Sir Cheeba. Persoonlijk vind ik 'One Step Beyond' met kop en schouders boven zijn vorige boogaloo-singles uitsteken. Op de flip staat 'Set Your Soul Free' en dat klinkt meer als een remix. Ik ga Sir Cheeba niet afvallen maar 'One Step Beyond' is vooralsnog het beste wat ik van hem heb gehoord in het afgelopen jaar. Dat neemt uiteraard niet weg dat de rest van zijn producties ook van een hoogstaand niveau zijn!
* The Preacher- Drums Of Fury (UK, Echo Edits, 2024)
Van hetzelfde huis als Echo Chamber, dit is de eerste release op het Echo Edits-label. The Preacher is niemand minder dan 'ome' Greg Belson. Hij keert voor eens terug naar zijn roots en koppelt dat aan twee liefhebberijen. Hij presenteert ons namelijk zijn meest favoriete grooves uit zowel de latin ('Drums Of Fury') als de funk ('Drums Of Funk') en dit geheel bereid in een vlotte mix. Het zal jullie niet verbazen dat 'Drums Of Fury' heerlijk zal volgen op de Sir Cheeba-platen en het heeft, naar het schijnt, al meerdere dansvloeren in lichterlaaie gezet. Het zijn 'edits' waar de originele nummers vooralsnog staatsgeheim zijn. De funkkant wordt van een plaat gehaald die flink wat waterschade voor de kiezen heeft gehad. Toch geef ik, eerlijk gezegd, de voorkeur aan deze kant. Ook deze is in een eenmalige oplage van slechts 150 stuks en dus was er niet veel bedenktijd.
* Emilia Sisco- Let Me In (Finland, Timmion, 2024)
Tot slot de prachtige Emilia Sisco. Een hartverwarmende vrouw uit het kille Finland. Ik hoef zondag maar vijftien seconden te horen van 'Let Me In' om overtuigd te raken. Het is het laatste exemplaar van Juno en dus bestel ik hem meteen. 'Let Me In' is een pure ballade in de stijl van de jaren zestig en de muzikale leiding is wederom in handen van de Timmion-huisband Cold Diamond & Mink. 'Let Me In' is weliswaar geen 'Trouble' maar dankzij de b-kant van 'Lemon & Lime Sours' ben ik inmiddels een beetje gewend geraakt aan Emilia in een gevoelige ballade. Het is momenteel één van mijn favoriete zangeressen uit de hoek van de soul en dus hoort dit plaatje gewoon in de verzameling. En ik verwacht niet dat ze me ooit zal teleurstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten