Ik probeer normaal gesproken opeenvolgende afleveringen van de 'Singles round-up' te voorkomen, maar nu kan het niet anders? Ik heb morgenavond 'Do The 45' en wil dan de singles van Mark al iets beter willen leren kennen. Sinds een paar maanden heb ik in het derde uur van de show de 'sweet 16'. Zestien singles met een thema of uit een bepaald genre. Ik zou eigenlijk morgen de 'soul pack' en eentje extra willen doen als de 'Sweet 16', maar in dat onderdeel kijk ik wel een beetje naar dingen als opbouw waar ik in de rest van de show totaal niet mee bezig ben. Het is dus zaak dat ik de plaatjes leer kennen voor morgenavond en dus breng ik jullie vanavond tweemaal de 'Singles round-up'. Het is teveel gevraagd om helemaal naar boven te lopen met de singles en dus mogen deze platen voor even op de deurmat in de gang. En zo komen we eerst bij de volgende zes singles uit.
* Charlie Gracie- Walk With Me Girl (US, Sock & Soul, 1969)
Het zijn niet alleen maar obscure en onbekende namen in de 'Singles round-up'. Neem nou Charlie Gracie! Zijn loopbaan begint in 1955 en hij scoort in 1958 een gigantische hit met 'Butterfly' dat weer als twee druppels water lijkt op Guy Mitchell's 'Singing The Blues'. In 1965 is hij vele singles verder als 'He'll Never Love You Like I Do' verschijnt. Dat plaatje wordt in de jaren zeventig ontdekt in de Northern Soul en zal uitgroeien tot een veel gezocht plaatje met een begrijpelijke hoge waarde. Toch gaan de zaken voor Gracie niet voor de wind in de late jaren zestig. De grote platenmaatschappijen zien hem niet meer staan en hij wisselt vaak van label. In 1969 verschijnt 'Walk With Me Girl' op het Sock & Soul-label uit Philadelphia. De a-kant is uptempo genoeg om in de Northern Soul te slagen, alleen had de single daarvoor tien keer zeldzamer moeten zijn. Ik ga echter voor de keerzijde. 'Tenderness' is een prachtig midtempo ding en beduidend minder Northern dan de a-kant. Niet essentieel maar voor een klein prijsje erg welkom in de koffers.
* Michael Henderson- Wide Receiver (US, Buddah, 1980)
Buddah begint in 1968 met haar zaken en is op dat moment hét bubblegum-label van Amerika. Ohio Express en 1910 Fruitgum Co. zetten met haar producenten het smakken op kauwgom om in nietszeggende popliedjes. Toch is de boel in 1970 flink uitgekauwd en is Buddah op meerdere terreinen actief. Toch heb ik lange tijd gedacht dat Buddah na 1972 alleen in Engeland en Europa werd gevoerd en een onderdeeltje van Pye was geworden. Sinds een jaar weet ik dat Buddah in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig door Arista in Amerika is gebruikt en ik heb reeds een aantal singles op het label. Sommige platen moeten groeien en dan denk ik aan de voormalige Week Spot van Robert Winters & Fall. Of dat gaat gebeuren met Michael Henderson betwijfel ik ten zeerste. Henderson is een jazzfunk-man en de combinatie met stevige disco maakt het voor mij niet echt interessant. Gelukkig is het een onderdeel van de 'soul pack' en heb ik tot nu toe zeer weinig titels gevonden in deze partij die ik niet kan waarderen. Dit is een beetje té platvloers voor mij. Op naar de volgende single!
* Leonard (Lil' Man) Kaigler- I Think It's A Big One Coming (US, Sunburst, 1974)
De tweede uit deze aflevering uit de 'soul pack'. Het thema is 'jaren zeventig disco in alle smaken en kleuren' en dan kijk je toch even raar bij een single uit 1974. Het is het uiterste begin van de disco hoewel ik 'That's The Way I Like It' van KC & The Sunshine Band uit 1975 beschouw als de plaat die het vuur flink heeft aangestoken. Leonard is geen oud menneke als hij dit opneemt. Het klinkt dan ook erg als The Jacksons met de kleine Michael. Toch is dit ook weer een aangename verrassing want het refrein blijft lekker 'hangen' en ik ben ook zeer te spreken over de funky brug. De b-kant ook maar even proberen? 'You Got Me Believing In You (Dreamin' 'Bout You)' heet dat kantje. Ook daar wordt een stevig tempo aangehouden en heeft deze nog het meeste het disco-gevoel hoewel ik de voorkeur geef aan 'Big One Coming'.
* Latimore- Just One Step (US, Glades, 1979)
Mark en ik zijn niet overal gelijkgestemden, maar... Waar we het over eens zijn? Daar zijn we het ook meteen roerend eens. Ik dank de liefde voor Latimore aan Mark en koop in 2016 bij hem twee singles van de man. De tweede gaat in eerste instantie mee voor de funky b-kant maar dan leer ik de a-kant waarderen. 'Long Distance Love' is een weergaloos voorbeeld van datgene waar Latimore het beste in is (naar mijn mening): Het zingen van overtuigende ballades. De eigenlijke a-kant van de Latimore-single van vanavond is 'Discoed To Death' maar die ga ik niet eens op zetten. Deze heb ik uitgekozen op de kracht van 'Just One Step'. Ballade is wellicht nie tde juiste beschrijving, het is eerder midtempo maar ver verwijderd van hi-hat en staccato beats. 'Step' gaat naar verwachting net zo snel groeien als 'Long Distance Love'. Geef het een paar weken en dan? Ja, dan is het tijd voor de 'Eindstreep' en daar konden we deze wel eens tegenkomen.
* Little Anthony & The Imperials- Out Of Sight Out Of Mind (Frankrijk, United Artists, 1969)
De 'Eupics' is iets dat zo nu en dan voorbij komt op 'Five A Day': Een selectie van soul-platen in Europese fotohoesjes. Soms zie ik singles die ik, bij wijze van spreken, op iedere straathoek kan krijgen voor een euro en waarvoor Mark beduidend meer vraagt. Soms zie ik singles die vriendelijk geprijsd zijn en die ik desnoods na verloop van tijd in de Gele Bakken zet. The Righteous Brothers van eerder dit jaar blijkt een Amerikaanse fotohoes te zijn, maar dat is zo'n geval. Eigenlijk geldt dit ook voor Little Anthony. 'Out Of Sight' is een update van een oud doowop-nummer en is niet interessant voor mij. 'Summer's Comin' In' kent fraaie harmonieën maar is tegelijk iets té poppy. Het is vooralsnog de reden dat het in de Blauwe Bak mag, maar van een Little Anthony-single met fotohoes word ik gewoon blij.
* The Love Machine- Desperately (US, Buddah, 1978)
Warempel, nóg een Buddah-single uit deze periode? En opnieuw in de 'soul pack'. Dit is overigens een demo met de stereo- en mono-kant. Het is dertien in een dozijn-disco maar op een ene of andere manier boeit de zang van de dames me. Het is zeer aanstekelijk zelfs! Verder gebeurt er helaas weinig en kan deze met drie minuten en zevenentwintig seconden precies lang genoeg zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten