Singles round-up: mei 1

Ik heb nog niet eens alle singles beluisterd en twijfel nog sterk bij de keuze van de Week Spot. Op zichzelf kan ik een Jantje van leiden doen met één van de recente aanwinsten omdat die plaat me erg goed bevalt. De artieste in kwestie heeft echter in 2013 al de Week Spot gehad en dus heb ik niet veel meer aan te vullen op het verhaal dat ik toen heb geschreven. Ik weet het niet. Ik ga eerst het eerste deel doen van de 'Singles round-up' en wellicht dat ik de Week Spot morgen ga doen. Er zijn vandaag ruim veertig singles gearriveerd, maar ik hou de platen van Mark gescheiden van Baz. Bij de platen van Mark doe ik ze op alfabetische volgorde waarbij ik de titels van de 'soul pack' tussen de reguliere singles heb gezet. Dertig singles maakt vijf afleveringen van elk zes en dat is tevens goed voor de foto. Vanavond de eerste zes singles en ik ga ze 'live' beluisteren en beoordelen. Nog een keer met de kopie van de Stanton VS500-element want de nieuwe naalden gaan morgen arriveren.

* Cheryl Barnes- Save And Spend (US, Millennium, 1977)
Het is een 'zuinige' serie 'Singles round-up' deze maand. De 'soul pack' levert vijftien titels op voor dertig pond en de overige singles gaan niet boven de tien pond. De meeste singles zijn zes of acht pond. Cheryl Barnes is de laatste single voordat ik de betaling in orde maak en het brengt het totaal op een rond bedrag. Het is het soort 'classy' disco dat ik tegenwoordig zo goed kan waarderen. Melodieus met een goed refrein en niet té overdadig orkestwerk. Dat her en der een enkele 'gimmick' opduikt, is opeens helemaal niet erg. ,,This oozes style", zeggen de Engelsen dan en ik kan het ook niet anders beschrijven. 'I Know' begint met een funky synthbas en is iets meer funky dan 'Save And Spend', maar nog altijd heerlijke muziek om naar te luisteren of voor op de dansvloer. Een 'double-sider'.

* Celi Bee & The Buzzy Bunch- One Love (US, APA, 1977)
Het thema van de 'soul pack' is '70s flavours of disco' en dat loopt uiteen van funky affaires uit de vroege jaren zeventig tot platte disco en van obscure artiesten tot aan The Trammps. Celi Bee is de eerste van vanavond uit de 'soul pack' en klinkt als een gigantische disco-kraker terwijl dat het vast niet is geweest. Toch is het stijlvol genoeg ondanks een paar gimmicks en de 'cheesy' bandnaam. 'I'm Sad' op de b-kant is een sweet soul-ballade. Erg mooi maar niet de reden dat het in deze 'soul pack' zit. Overigens is APA een onderdeel van het grote TK Records uit Florida. Ik ben inmiddels in het refrein van 'It's Sad' en denk dat de plaat toch de Blauwe Bak gaat verdienen op de kracht van dit nummer. De b-kant is de winnaar!

* The Blackbyrds- Flying High (Fantasy, 1975)
Nummer twee uit de 'soul pack' en nu dan een grootheid uit de funky disco-hoek. The Blackbyrds heeft ook in ons land een bescheiden succes gehad met 'Walking In Rhythm', verder is het natuurlijk de band van jazzmuzikant Donald Byrd. 'Flying High' is uptempo funky disco met een erg mooie fluitsolo in de brug. Hier krijg ik goede luim van, in tegenstelling tot het beruchte Fantasy-styreen dat nu nog redelijk vers klinkt. Foute zaak om dat met een VS500 af te spelen, maar vooruit maar. 'All I Ask' op de b-kant is beduidend rustiger maar ook instrumentaal. En daar ben ik over het algemeen niet van gecharmeerd en dus spaar ik het styreen verder totdat de nieuwe naalden binnen zijn.

* Captain Sky- Moon Child (US, AVI, 1979)
AVI heeft een magische klank in mijn oren. Ik associeer dat met erg gewilde gospeldisco uit de late jaren zeventig. Dit is de derde single uit de 'soul pack'. Ik heb Captain Sky vanmiddag al even gedraaid en doe het met veel plezier opnieuw. 'Moon Child' opent meteen met de bekende gimmicks van een platte disco-stamper, maar het is allemaal fraai geproduceerd en uitgebalanceerd. Niet heel erg opvallend maar daarom niet minder. 'Fearless (In The Pocket)' is weer meer funky en met een overdaad aan synthesizers. Het maakt het niet leuker.

* Darryl Carter- The Only Thing That Saved Me (US, TTC, 1972)
Weer een reguliere 'FAD' ('Five A Day', de pagina van Mark waarop hij vijf titels per dag aanbiedt). In de vroege jaren zeventig wordt in de blues geprobeerd om een nieuwe weg in te slaan en weg te blijven van de Engelse bluesrock dat is uitgedraaid op de hardrock van Led Zeppelin en The Free. Een aantal van deze platen vallen tegenwoordig beter in soul-kringen dan in de blues en Darryl Carter is een goed voorbeeld daarvan. Een blues-purist zal het afdoen als té poppy, in de soul noemen ze dit vervolgens 'crossover'. Een uptempo moderne blues met snerpende mondharmonica en een overtuigend zingende Carter. De keerzijde is 'Part 2' en daar zet Carter zijn relaas voort na een instrumentaal gedeelte. Lekkere plaat en potentiële Week Spot!

* George Chandler- It's All Over Now (UK, RCA Victor, 1978)
De vierde uit de 'soul pack'. Op de a-kant een eigenzinnige 'rare groove'-cover van het Valentinos- en Rolling Stones-succes. Hoewel het ritme is gesneden voor de discotheek blijft het gitaartje erg bluesy aan doen. In een Frank Farian- of Giorgio Moroder-productie zou deze gitaar zijn vervangen door een synthesizer-deuntje, maar het maakt de George Chandler-single anders dan een doorsnee disco-deuntje. De plaat is overigens geproduceerd door Engelsman Mike Vernon. Ooit de producent van het Blue Horizon-label en ook de man die met Focus heeft gewerkt. 'Let The Music In' is opnieuw iets meer funky dan de a-kant. Het staat als een huis maar mist de aantrekkingskracht van de a-kant. Jammer maar helaas.