Het is vandaag feest voor wat de postbodes aan gaat. Ik ontwaak rond het middaguur als de pakketbezorger van PostNL aan de deur staat met een fiks pakket. Dat blijken de dertig singles van Mark te zijn. Bovendien verwacht ik nog steeds de singles van Baz welke, zo blijkt, even later is bezorgd door de gewone postbode. Niet muziek-gerelateerd maar ik wacht al weken op een pakketje uit België maar blijf geduldig. Het hoeft hem natuurlijk niet aan de verkoper te liggen want BPost heeft niet bepaald een goede reputatie qua snelheid en accuratesse. Dan krijg ik gistermiddag een email (een week nadat de verkoper het op het lokale postkantoor in Brussel heeft gebracht) dat het eindelijk in behandeling is genomen. Dan gaat het snel want rond vijf uur zie ik dat het pakketje nog dezelfde avond door DHL zal worden bezorgd. Mits ik een andere tijd en dag aangeef en, wonder boven wonder, kan dit nog altijd! Ik verschuif het naar morgenavond omdat ik niet midden in 'Tuesday Night Music Club' gestoord wil worden. Morgen heb ik dus alle bestellingen binnen. Ik begin straks met het eerste deel van de 'Singles round-up' van deze maand maar lig nog altijd twee berichten achter op schema. Dat zou ik bijvoorbeeld gedeeltelijk kunnen opvangen door een aflevering van 'Raddraaien' en daar begin ik vandaag mee. De 57e single uit de negende jaren zeventig-bak levert 'Waterman' op van The Hearts Of Soul. De groep heb ik echter al eens eerder gehad in 'Raddraaien', maar ik kan het een iets andere insteek geven. Patricia & The Hearts Of Soul (in 1970 is het songfestival alleen nog voor solisten) vertegenwoordigen in 1970 ons land met 'Waterman' maar de Ierse Dana gaat met 'All Kinds Of Everything' met de hoofdprijs ervan door.
Waar en wanneer? Dat is iets meer dan tien jaar geleden. Ik ben een week eerder met de drankjes gestopt en verblijf tijdelijk op een afdeling in het ziekenhuis van Meppel. Op deze woensdagmiddag zijn we 'vrij'. Op woensdagmiddag zijn er geen afspraken binnen de afdeling die je als patiënt binnen houden en een ieder mag iets voor zichzelf doen. Ik ben dubbel vrij want eindelijk zit het 'arrest' erop. Om te voorkomen (...) dat ik eruit zal glippen om een blikje bier te kopen en beschonken terug te komen, mag ik de eerste dagen niet zelfstandig van de afdeling af. Ik mag bij hoge uitzondering de eerste zondag alleen een blokje om maken en dat zal uiteindelijk bijdragen tot mijn herstel. Hier kom ik met enkele ideeën die me er bovenop zullen helpen. Waarom dat stippellijntje tussen de haakjes? Wel, ik zie dit als een kans en het laatste dat ik zou doen in deze periode is eruit glippen om drank te kopen. Het verschil tussen iemand die móet afkicken en mijzelf die er helemaal achter staat om te stoppen. Ik ben dus in Meppel en daar kom ik eens in de zoveel tijd voor een woensdagmiddag. De kringloopwinkels langs voor singles en dan veel drankjes in De Kansel of Clouseau, iets eten bij een chinees en dan stomdronken op de fiets of in de trein naar Steenwijk. Vanmiddag hoor ik dat ik vrij ben en ga hetzelfde doen met uitsluiting van drank en chinees. Ik leen een fiets van de afdeling en ga langs de kringloopwinkels in Meppel.
Dat levert een aantal singles op die synoniem staan aan de eerste weken. Verder een paar elpees ('Still Waters' van The Four Tops bijvoorbeeld), een grote houten elpeekoffer en de allereerste editie van het 'Hitdossier' uit 1978. Ik haal na afloop een glaasje Rivella in De Kansel. Ik moet even blazen als ik terug ben en ik ben even zo naïef dat ik denk dat het hiermee klaar is. Nee hoor... het wantrouwen blijft. Ik ben me echter danig bewust van de 'deal': Met drank op terug naar de afdeling betekent inpakken en eerste trein terug naar Steenwijk. Ik heb dus geen enkele moeite om me aan de afspraak te houden. Ik heb het verhaal me iets anders voorgesteld maar heb zojuist besloten maar gewoon in 2009 te blijven, ook omdat het Songfestival hier nog voorbij komt.
Hoewel het een behandelplek is voor mensen die op ene of andere manier even met zichzelf in de knoop zitten, heerst tijdens mijn verblijf een opmerkelijk goede sfeer. Later in de periode komt pas de eerste echte 'gek' in het verhaal, iemand die écht niet lijkt willen in te zien dat hijzelf zwaar afwijkend gedrag vertoont. Ik denk nog wel eens aan 'ons kluppie' en zou vooraan staan bij een reünie, maar ja... zo feestelijk en memorabel is zo'n plek natuurlijk ook weer niet. Hoewel? Ik kan me nog een spelletjesavond herinneren en win daarbij een klein prullenbakje dat ik nog jaren als gft-container heb gebruikt in de keuken. Zo breekt dan de donderdagavond aan van het Songfestival in 2009. Het is de tweede halve finale, lees ik net op Wikipedia en het is 14 mei 2009. Ik heb op vrijdagmiddag een afspraak bij de voetreflexologe en zal daarom donderdagavond op de fiets naar Steenwijk en daar de nacht doorbrengen. Op de afdeling stijgt de Eurovisie-koorts aanzienlijk en het werkt aanstekelijk, hoewel ik niks heb met die malle Toppers en hun 'Shine'. De verpleging begint me weg te kijken maar de sfeer in de huiskamer is zo opperbest dat ik blijf hangen. Net zolang totdat het begint te schemeren en, nee, er zit geen licht op de fiets van de afdeling. Het is de meest grimmige nacht die ik heb beleefd in Meppel want ik heb 'een afspraak' geschonden. Op vrijdagochtend fiets ik heel ontspannen naar Steenwijk. Dat gaat met een flinke bocht om want ik hoef pas vroeg op de middag bij Roelien te zijn. In mijn herinnering gaat het over Ruinerwold en kom ik ook langs Uffelte en raak wederom verstrikt in de bossen rondom Havelte. Na de behandeling ga ik wandelschoenen passen want ik ben nog altijd van plan om een wandelvakantie te ondernemen. Buiten huis opruimen ontvang ik ook nog bezoek van twee van mijn beste kameraden en ga pas zondagavond weer met lood in de schoenen naar Meppel. Het is de eerste keer dat ik met tegenzin terug ga en dat is tekenend. Er wordt op deze afdeling gewerkt naar een terugkeer in het eigen huis en de maatschappij en de donderdag van het Songfestival (de halve finale) heeft dit in een versnelling gezet. Hoewel? Ik denk niet dat het heel anders was gelopen als ik wél op tijd naar Steenwijk was gegaan.
Ik vier in 2019 niet alleen dat ik tien jaar van de drank ben, maar ook tien jaar verlost van het Songfestival. Is het lang geleden, is het lang geleden? In de jaren tachtig mogen Songfestival-liedjes expliciet niet worden gedraaid op de radio voordat de happening plaats vindt. Anno 2019 is een maand van tevoren al een cd met alle liedjes beschikbaar. Ik kom het tegen in de database en zet voor de grap het nummer van Cyprus op. Cyprus was jaren geleden goed voor massaal toiletbezoek en beentjes strekken en dus wacht hoongelach van mij. Dan blijkt het opeens een uiterst hip elektronisch ding te zijn dat zeer aanstekelijk werkt. Hoewel Nederland de ultieme kanshebber is, zet ik in op 'Replay' van Tamta. Ik ben reeds begonnen met het 'maken' van de hit op Wolfman Radio. O ja, voor wie had verwacht een heus verhaal over The Hearts Of Soul te vinden: Op 17 februari 2015 heb ik in 'Raddraaien' een verhaal geschreven over 'Oh Here Jezus' van Marius Monkau en The Hearts Of Soul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten