Ik heb zelden zo'n inspiratieloze dag gehad als gisteren. Ten eerste heb ik me ontzettend verslapen en heb ik zelfs de baas gemist die een kwartier voor mijn huis heeft staan wachten. Ik ontwaak pas om twee uur en moet in ieder geval nog boodschappen doen. Daar maak ik evengoed een feestje van want ik doe de heenweg naar Havelte de wandeling van vorige week maandag op herhaling. Of... bijna op herhaling. Als ik thuis kom, moet ik eigenlijk met een speellijst aan de gang voor 'Afterglow'. De database heeft nog geen nieuwe nummers toegevoegd en ik weet niet waar ik inspiratie moet vinden. Ik eindig met een paar oude mappen waar nog wat liedjes op staan en smeed zo een show in elkaar. Ik ben bekaf als dat is geweest en ga vrijwel meteen slapen. Enerzijds dus een zee van tijd, anderzijds niet de fut om te publiceren en dus krijgen jullie vanavond de 'Eretitel'. De singles van Baz zijn nog onderweg en wellicht kan ik die in het weekend doen als ze morgen arriveren. Er is morgen geen 'Do The 45' in verband met een live-uitzending vanaf een Specialized-festival in Reading en dus hoeft dat geen excuus te zijn. Nu mag ik mezelf driemaal afvragen of dit werkelijk liefde is.
3. Bob Marley & The Wailers (1978)
Een lastige 'Eretitel' vanavond. Er zitten afleveringen bij dat ik met geen van de drie nummers echt iets speciaals heb en vanavond is het tegengestelde het geval. Ik hou van alle drie nummers precies even veel en toch heb ik mezelf de opdracht gegeven om met een top drie te komen. Dit is dus een momentopname die er morgen of desnoods over een uur héél anders kan uit zien. In deze versie staat ome Bob op drie. Van oudsher de 'Koning van Sunrise' voor mij en ik associeer zijn muziek lange tijd met alto's in de jaren negentig met veel te grote toeters. Specialized heeft me de afgelopen jaren geleerd anders te luisteren naar bepaalde bands en artiesten. The Clash is een openbaring geweest voor mij. Eigenlijk kende ik die band maar half en vooral uit de vroege punk-periode en 'Should I Stay Or Should I Go'. Het Specialized-jaar van The Clash heeft me anders doen besluiten over The Clash en dat geldt ook voor Bob Marley. Hij had in 2016 'zijn' jaar bij Specialized. Het heeft de artiest voor mij uit de coffeeshop getrokken en in mijn interesse. Ik zal nimmer een grote fan worden maar kan het stukken beter waarderen dan een paar jaar geleden. Het spijt me voor ome Bob maar hij zal toch als hekkensluiter moeten fungeren in deze 'Eretitel'.
2. Alison Moyet (1987)
Opnieuw zo'n jaren tachtig-artiest die ik pas later op waarde heb weten te schatten. Ik weet als twaalfjarige niet goed wat ik met 'Alf' aan moet en dat wordt later wel duidelijk. Een buitenbeentje. 'Is This Love' is echter een plaatje dat ik al lang geleden in mijn hart heb gesloten en heb de single een paar jaar geleden nog gekocht bij De Tafel in Meppel. Hij mocht zo op nummer 1 voor mij en wellicht was dit ook gebeurd als ik deze 'Eretitel' op een ander moment had samengesteld. Toch moet ze het vanavond doen met een tweede plek.
1. Whitesnake (1987)
Ik heb lange tijd gedacht dat de term door Radio Veronica was uitgevonden, maar de 'rock ballad' bestaat al een tijdje langer. Het is eind jaren tachtig als de omroep op vrijdag begint met een non-stop show van de grootste 'rock ballads'. De gitaren zijn in huize Louwsma tot dan toe niet harder geworden dan Kiss op 'Dynasty' en het programma wordt omarmd door mijn broers. Als ik tegenwoordig denk aan een 'rock ballad' komt deze van Whitesnake meteen boven drijven. Een nummer dat tien jaar later zó fout was dat je het niet durfde te erkennen. Dertig jaar later kan ik echter zonder schaamrood op de kaken zeggen dat ik met open mond naar dit nummer luister. De 'rock ballads' zitten verdomd knap in elkaar en de échte muzikanten krijgen ruim baan in deze rustigere nummers om de mooiste solo's uit hun instrumenten te halen. Ja hoor, stel me maar voor in een strakke leren legging, panterbloesje half open, toef borsthaar en wilde blonde manen. De 'hairband' wint het eens en voor altijd in de 'Eretitel'. Whitesnake mag op 1.
Na volgende week neem ik een pauze. Nee hoor, niet op Soul-xotica, maar wel in de 'Listen Carefully I Shall Say This Only Three Times'. Volgende week de laatste van 2017 en de week daarop de eerste van 2018. Ik moet er volgende week gewoon even tussenuit en als het kan driemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten