Singles round-up: mei 10

Ik ben vanmiddag opnieuw met de Pioneer naar het werk gefietst en eigenlijk snap ik niet waarom ik zo 'bang' was in de afgelopen weken. Natuurlijk... als er een krachtige wind had gestaan, zou ik het niet hebben aangedurfd. Dat is doorgaans geen probleem maar met de 'handicap' wil ik niet té zwaar moeten trappen. Het ketting loopt immers over één tiewrap heen en als dit een buisje én een metalen klemmetje kan door zagen, dan moet een dunne tiewrap ook geen kluif zijn. Morgenochtend gaat ze naar de fietsenmaker zodat ik haar morgenavond weer kan ophalen. Dan kan ik weer een paar dagen 'in vorm' komen voordat ik wellicht volgende week woensdag weer op de fiets naar Friesland ga. Even kijken naar de 'Singles round-up': We hebben nog een flink aantal singles te gaan en met de Week Spot en 'Het zilveren goud' kan ik dan drie berichten doen. Wellicht dat ik ze, evenals vanavond, iets uitgebreider ga doen. Dat scheelt in details over de singles maar schiet wel lekker op. In eerste instantie heb ik negen singles uitgestald waaronder vier van Herman Brood en besluit dan om de Brood-singles samen te pakken en nog drie extra toe te voegen. Dat wordt het volgende deel uit de 'Singles round-up' over de prachtige partij singles van Albert. Zal ik maar losbarsten?

* Herman Brood & His Wild Romance- Never Be Clever (NL, Ariola, 1979)
* Herman Brood & His Wild Romance- I Love You Like I Love Myself (NL, Ariola, 1979)
* Herman Brood & His Wild Romance- Lady Killer (NL, Sky, 1984)
* Herman Brood & His Wild Romance- Sleepin' Bird (NL, CBS, 1988)
Eerlijk is eerlijk: Ik heb nooit echt veel met Herman Brood gehad. Als kind heeft hij een beangstigende indruk op mij en dat kan ik achteraf bekeken nog steeds goed voorstellen. Als je in 1980 nog geen Brood-fan was, dan zou je dat in 1990 ook niet worden en zo gaat Brood aan mijn neus voorbij. Het is pas sinds een paar jaar dat ik de impact van Herman Brood ga begrijpen. In de Engelse muziek is eigenlijk niemand die je met Herman Brood kan vergelijken. Enerzijds een beetje Ian Dury door de eigenzinnigheid, anderzijds Dave Edmunds als iemand met een lange staat van dienst met bands die niet bepaald populair zijn in de punk- en wave-generatie. Zijn succesnummers passen echter weer helemaal in de powerpop van de late jaren zeventig en toch heeft Brood het nooit echt gemaakt aan de overzijde van de Noordzee. Van de bovenstaande vier singles is 'Lady Killer' de enige die onbekend is voor mij. Toch heb ik niet zoveel trek om de single schoon te maken en hij is té vuil om zo te draaien. Ik ga even kijken op Youtube. Een optreden in Toppop. Ik heb al op het label gezien dat het door de heren Harry Vanda en George Young is geschreven en een reactie eronder noemt Flash & The Pan. Het heeft ook precies dat Flash & The Pan-geluid en dus neem ik dat maar voor waarheid aan. 'Sleepin' Bird' is een nummer dat ik in 1988 helemaal heb gemist op de radio en dat achteraf gezien wellicht wel in mijn straatje was gevallen. De doorbraak van Brood in Engeland is nooit echt gelukt, maar de singles gaan de aankomende weken stuk voor stuk passeren in 'The Vinyl Countdown'. Dus... wie weet? Zet de re-issues maar vast klaar!

* James Brown & Full Force- I'm Real (NL, Scotti Bros., 1988)
Ik heb de elpee van James Brown & Full Force nog ergens liggen. Ik kom het tegen in een partij 12"-es en vermoed dan dat het eveneens zo'n maxi-single is. Ik ontdek pas later dat het een album is en sindsdien staat die op zolder bij de rest van de langspelers. De opkomst van de rap en de jack-style maakt dat James Brown in 1986 weer helemaal actueel is. Hij is dan onder contract bij Scotti Bros. en levert met 'Living In America' een grote hit af. De daaropvolgende jaren mag hij zich schaamteloos richten op zijn oudere werk dat plaat voor plaat wordt herontdekt door de toonaangevende dj's. Een beetje zelfkennis is niet verkeerd hoewel 'I'm Real' veel meer is dan dat. James Brown legt nog een keer uit waarom hij alleen 'The Godfather' is. En vooruit! Ik geloof hem op zijn woord!

* Kate Bush- Running Up That Hill (EEG, EMI, 1985)
Schot in de roos, Albert! Om een vreemde reden heb ik deze van Kate Bush nog niet in de bakken staan terwijl het toch één van haar grootste hits is geweest. Ik heb het jaren later nog eens 'geprobeerd' met 'Aerial', maar nee... ik beschouw 'The Hounds Of Love' als het laatste album van Kate Bush dat goed te pruimen is. Zelfs 'The Sensual World' is al stukken minder dan dat album. Leuk om eens op single te hebben!

* The Carpenters- Please Mr. Postman (Duitsland, A&M, 1974)
Dat zal vast een grapje zijn? Een geslaagde grap in dat geval. We oefenen beide het beroep uit van postbezorger en Albert zal ook hebben ervaren dat honden de enige levende wezens zijn die aandacht schenken aan ons bezoek. Geen Marvelettes, Beatles of Carpenters die ons achterna hollen om te vragen of we niet zijn vergeten een brief te bezorgen. Er heerst wel eens het misverstand dat ik The Carpenters niet zou kunnen waarderen. The Carpenters is 'ontworpen' om een mainstream-publiek van acht tot tachtig te kunnen 'onderhouden' en het is deze gladheid welke geen snaar raakt bij mij. Ik beschouw The Carpenters als behang en niet als het uitzonderlijke zangtalent van Karen Carpenter zoals andere muziekliefhebbers mij proberen te overtuigen.

* The Classics- Yellow Sun Of Ecuador (NL, Killroy, 1974)
In negen jaar Soul-xotica hebben verschillende rubrieken de revue gepasseerd. Tot het overlijden van mijn Nokia N95 in 2011 heb ik zo regelmatig het 'Telefoontoppertje' gepubliceerd. Een verhaaltje over 'zomaar' een plaatje dat ik als mp3 op de telefoon heb staan. Ik heb eind 2011 een mp3-speler gekocht bij de Kijkshop welke steeds lastiger wordt in de bediening maar het desondanks nog altijd doet. Nu is het ingericht voor de 'Vakantiemixen' waarvan ik momenteel weer regelmatig eentje opneem. De volgende gaat zeer binnenkort gebeuren en dan ben ik up-to-date met de Blauwe Bak-aanwinsten tot nu. In de tijd van de Nokia is het een 'mixed bag' en als ik op de radio eens het kneuterige 'My Lady Of Spain' van The Classics heb gehoord, maakt dat spoedig deel uit van de Nokia. Het nummer neemt me meteen terug naar de zomer van 2009. Een paar jaar later vind ik de single en daarmee stokt in eerste instantie de collectie van The Classics. Ditmaal zorgt Fred Limpens voor de tekst en hoewel dat niet erg hoogdravend wordt, is het niet zo krom als voorgenoemde 'My Lady Of Spain'. Eigenlijk best een goede plaat ook al had ik dat niet verwacht te schrijven aan het einde van deze alinea.

* The Cookie Crew- Females (NL, Torso, 1987)
Deze heb ik gisteren in allerijl nog toegevoegd aan de speellijst van 'The Vinyl Countdown'. Ik had vorige week de titels tot en met de 'D' behandeld maar ben gisteren halverwege de 'G' uitgekomen. Dat betekent dat ik een paar platen moet draaien die ik nog niet eerder heb gehoord. Bij het zien van het hoesje zegt het me niet al teveel, maar bij het draaien van het plaatje herken ik het weer. 'Females got a lot to say'. Ja, daar hoef je mij niets wijs over te maken. Gelukkig praten mijn vrouwelijke collega's niet op de manier zoals The Cookie Crew het doet want anders was ik al lang beschuldigd van mishandeling. Ach vooruit, er moest méér rap in 'The Vinyl Countdown' en dus moet ik niet zeuren.

* Joe Dassin- Les Dalton (NL, CBS, 1967)
Je zou kunnen zeggen dat ik deze drie titels extra heb toegevoegd met een Franse slag. Het trapt af met dit eigenzinnige beat-ding van Joe Dassin. Ik ken hem het beste van 'Les Champs Elysees' maar 'Les Daltons' is een nummer waarvan ik me kan voorstellen dat het in de smaak kan vallen met de Europese Mod- en freakbeat-liefhebbers. Ik vind het in ieder geval een winnaar. 'Viens Voir Le Loup' op de keerzijde is nog net iets meer gelikt, maar ik blijf het houden bij de a-kant.

* Jacky Delmone- Ne Perds Pas Ton Temps (NL, CBS, 1964)
Het levert me in ieder geval een mooi Lion Tops-hoesje op. Ik geloof dat één van de singles op dat label nog niet zo'n accessoire heeft en dus mag Jacky Delmone in een fris wit hoesje plaats nemen. Lion Tops zijn de singles en EP's die je in 1963-1964 bij Leeuwenzegel margarine kan sparen. Ik verwacht niets van de single maar ben blij verrast als ik 'Ne Perds Pas Ton Temps' op zet. Dit is het soort 'beat ballad' dat ik erg kan waarderen als iemand als Ben E. King ermee komt. Is dit een popcorn-hit geweest? Hoe dan ook: Reserve-Blauwe Bak moet wel lukken voor Delmone. De andere kant is daarentegen verre van interessant.

* Depeche Mode- Enjoy The Silence (EEG, Mute, 1990)
Nog een hele grote verrassing in het pakket. Een nummer dat dertig jaar later nog altijd fier overeind staat en dat ik gisteren in 'The Vinyl Countdown' heb gedraaid. Ik ken het nummer alleen van digitale opnames en als ik de plaat draai, hoor ik voor het eerst het keyboard-effect dat dwars door het hele nummer heen zit. Nóóit gehoord op de radio!