Heavy metal is over het algemeen niet mijn kop thee. Toch is het wel eens fijn om het spinrag van het plafond te blazen. Ik doe dat graag met 'Songs For The Deaf', het debuut van Queens Of The Stone Age, hierna QOTSA genoemd. Een supergroep pur sang, eigenlijk is Josh Homme de vaste spil. Homme kreeg rond 1994 de handen op elkaar met Kyuss. Meer nog dan Soundgarden creëerde Kyuss een moddervette jaren zeventig-sound. Het borduurt verder op het debuut van Black Sabbath.
Voordat iedereen onmiddelijk naar Youtube gaat of het album via Soulseek binnenhaalt: 'Songs For The Deaf' klinkt alleen goed vanaf audio-cd of van vinyl. Met name de kracht van het album verbleekt door het ontbreken van de 40% van de audio. Het klinkt flets en rommelig als mp3.
Die wijsheid heb ik onder andere geleerd van mijn kameraad Robert. Ik leerde zelfs het album door hem kennen. In de herfst van 2003 staat hij aan mijn deur, net terug uit Zwolle waar hij het vinyl heeft gekocht. We draaien een kantje op mijn stereo. Op de vrijwilligersbarbecue na het jaarlijkse metalfestival Stonehenge hoor ik de plaat opnieuw. Twee weken later koop ik de dubbelaar op het rode vinyl.
Vorig jaar zomer heb ik daarbij de cd gekocht. De nummers worden verbonden met sketches, parodieën op Amerikaanse radiostations. Wat opvalt is het plezier. Niet alleen met het inspreken van deze sketches, maar ook de speelse benadering. Rock, en zeker de stevige variant, wil nog wel eens té serieus genomen worden zodat het zouteloos wordt.
'First It Giveth', 'No One Knows', 'Song For The Deaf', het zijn allemaal heerlijke kopstoten. Na een jingle van een fictief 24/7 deathmetal-radiostation volgt de pastiche 'Six Shooter'. Het eindigt met een spontane schaterlach. Eindelijk een zelfrelativerende rockband. Alleen daarom al een supergroep!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten