Maandag 26 oktober 2009. Vijf weken na de klap. Mijn bovenste kunstgebit moet nog een weekje op herstel wachten. De afgelopen weken was het rustig in mijn hoofd. Okay, afgezien van wat pijn en het feit dat ik nogal daas was, het gevoel dat één kant was 'uitgevallen' gaf een hoop rust. Stond wel tegenover dat drukke muziek even niet aan mij besteed was.
Een jaar ervoor had ik een teleurstelling gekregen. Ik had via mijn toenmalige Buze-collega Stefan de muziek van Wolfmother leren kennen. Eindelijk! Een bekende hedendaagse rockband die me kon bekoren. 'White Unicorn' is al twee jaar de nummer 1 van de meest gedraaide mp3's, ook al treedt Nicole Willis met rasse schreden naderbij.
In september 2008 verneem ik dat Wolfmother niet langer bestaat. Maar wat ruikt mijn oor als ik dertien maanden later in de Gratis Platen Winkel ben? Inderdaad, een nieuwe Wolfmother! Ik schaf ook maar meteen de eersteling aan.
Led Zeppelin heeft in 1978, tussen 'Presence' en 'In Through The Outdoor' een compleet album gemaakt dat 31 jaar op de plank is blijven liggen en dan als 'Cosmic Egg' het levenslicht ziet. Je zou het haast geloven. Wolfmother is niet meer oprichtend zanger-gitarist Andrew Stockdale en wat poppetjes, die inwisselbaar zijn. 'Cosmic Egg' een bak jaren zeventig stadionrock met de kenmerkende vocalen van Stockdale, die zo de zoon van Robert Plant had kunnen zijn.
Toch is het debuut 'Wolfmother' uit 2005 rijker aan diversiteit. De klassieke rockballad 'Woman', de psychedelische spierballenrock van 'White Unicorn', een snufje punk in 'Dimension'. Hoewel alle gitaargiganten van langer dan dertig jaar geleden aan invloed bijdragen, blijft het desondanks 'vintage 2k'. Rockmuziek met handen en hersenen, maar ook met hart en ziel. Lang zullen ze leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten