Precies zoals gepland. Ik wil de singles van Dedemsvaart klaar hebben voor het weekend en dat is gelukt. Vandaag de laatste zeventien van dinsdag. Qua fietstocht van dinsdag ben ik gestopt in Zuidwolde. Ofwel... ik ben niet gestopt en door gefietst. Even na Zuidwolde gaat Vivaldi teveel tetteren in mijn oren en wil ik iets anders proberen. Dan valt de speler uit. Ik vermoed eerst nog dat het met de WAV-files heeft te maken en kies een album met mp3's. Dat houdt het een kwartiertje langer uit maar valt dan wederom uit. Accu leeg. Dan maar zonder muziek verder fietsen. Wind in de rug en vrijwel non-stop. Ik heb in de buurt van Ruinen toch wel het gevoel dat ik moe begin te worden. Ik steek aan bij de supermarkt en koop een paar wafels die ik onderweg op eet. En een pot appelmoes voor het avondeten. De tas zit tjokvol met platen en dus is er weinig ruimte voor andere zaken. Ik geloof dat ik tussen half vijf en vijf uur weer in Uffelte ben. Doodop maar best wel voldaan en met een flinke zwik singles voor de verzameling.
* The Tee-Set- This Rose In My Hand (NL, Delta, 1968)
* Tenpole Tudor- Wunderbar (UK, Stiff, 1981)
* Three Dog Night- Easy To Be Hard (NL, Stateside, 1967)
* Viola Wills- If You Could Rady My Mind (UK, Ariola Hansa, 1980)
Bij Tee Set valt me meteen het label op. Ik geloof dat ik de single al heb maar in 1968 heeft de groep haar eigen Tee Set-label. Hoe zit dit? Ik vergis me want het is inderdaad de enige in de serie die niet op Tee Set is verschenen maar op Delta. Gewoon dubbel dus. Tenpole Tudor heb ik in de Nederlandse persing maar deze heeft zijn beste tijd gehad. Three Dog Night heb ik op Amerikaans styreen en dat hoef ik niet verder uit te leggen. Iedere uitvoering van 'If You Could Read My Mind' is een winnaar voor mij en dus ook Viola's versie. Even zal ik ook 'Gonna Get Along Without You Now' in deze Engelse uitdossing meenemen, maar het blijft bij 'If You Could Read My Mind'. Die heb ik uiteraard al in de Nederlandse persing.
* Donna Summer- Dim All The Lights (UK, Casablanca, 1979)
* Sweet- Fever Of Love (UK, RCA Victor, 1977)
* Tears For Fears- Everybody Wants To Rule The World (UK/Ierland?, Mercury, 1985)
* Three Dog Night- Liar (NL, Probe, 1971)
Donna haalt hetzelfde grapje uit als bij 'Mac Arthur Park' en 'Last Dance' en dat is 'mellow' beginnen om vervolgens los te barsten in haar 'in your face'-disco. Het is een keer iets anders maar zelf luister ik liever naar haar werk uit de midden jaren zeventig. Bij Robin Hoed ligt nog een andere Sweet-single uit 1977 maar ik hou het bij 'Fever Of Love'. Deze moet drie euro kosten en zwerft zonder hoes in de bak. Dat heeft die nog redelijk goed overleefd! Een vraagteken bij het land van oorsprong. De blauwe kleur is niet gangbaar in Ierland maar de vermelding van 'London' bij Phonogram Ltd. zou kunnen wijzen op een export-versie. Omdat het de Engelse catalogusnummer heeft, vermoed ik dan toch Ierland. Ondanks een kleine bochel in het vinyl draait deze zonder problemen en klinkt dankzij de Engelse persing nog stevig. Toch ooit nog eens in de Nederlandse uitdossing scoren met fotohoes? Hoewel Three Dog Night nog ontbreekt in de collectie heb ik dit altijd één van de mindere singles gevonden van de band.
* Thunderthighs- Central Park Arrest (UK, Philips, 1974)
* The Tidal Wave- Sinbad The Sailor (US, Buddah, 1968)
* Johnny Tillotson- Tomorrow (Duitsland, MGM, 1965)
* Turf- Crime Of Passion (NL, Ariola, 1980)
Thunderthighs is een plaatje met flink veel pophistorie. Het damestrio bestaat uit Karen Friedman, Dari Lalou en Casey Synge en doen de achtergrondzang op 'Walk On The Wild Side' van Lou Reed en 'Roll Away The Stone' van Mott The Hoople. Lynsey De Paul heeft het liedje geschreven en zal het later uitbrengen als b-kant. Het combineert Lou Reed met het populaire politie-thema uit die tijd en een 'flasher', vakkundig in elkaar gezet door Steve Rowland. Een apart plaatje als gevolg maar ook niet meer dan dat. Bij The Tidal Wave is The extra belangrijk om het niet te verwarren met de latere Tidal Wave. The Tidal Wave 'Searching For Love' is de meer interessante kant in mijn beleving, maar beide zijn standaard bubblegum zoals Buddah die in 1968-69 uit poept. Het styreen is bovendien niet erg gezellig. Van Johnny Tillotson verwacht ik niet veel maar het valt me niet tegen. Okay, het klinkt ontzettend gedateerd voor een plaatje dat in januari 1965 is uitgebracht, maar ik acht het gezellig genoeg voor een zondagavond. Wie naarstig op zoek is naar een exemplaar van deze single van Turf: Stap in de auto, rij naar Dedemsvaart en spit een kwartiertje tussen de singles. Ik heb ze niet geteld maar schat dat er zo'n veertig exemplaren liggen van deze single. Even verwacht ik dat het een lokale band is, maar nee... de groep komt uit Zaandam. Er is overigens ook een piratensingle uit dezelfde tijd waarvan er wel veertig liggen. Turf durf ik dan wel aan. Het is ook best nog een lekkere plaat!
* The Valentino's- No Rings, No Party, No Weddingbells (NL, Derny, 1971)
* Roger Whittaker- Russian Whistler (NL, Columbia, 1968)
* Johnny Winter- Stone County (NL, CBS, 1974)
* Roy Wood- Oh What A Shame (UK, Jet, 1975)
* The Young Ones- Rock 'N' Roll Radio (UK, Virgin, 1978)
The Valentinos is natuurlijk lulligheid ten top. Het klinkt muzikaal als een variatie op 'Help Yourself' van Tom Jones maar dan met extra hoempapa. Het lijkt erop dat Roger Whittaker is mee gegaan in het hernieuwde sanctiepakket van Rusland want de single heeft hartgrondig vuil op het vinyl. En het is krom, maar dat doet niets af aan de muziek. Het is 'Mexican Whistler' met een bontmuts op het hoofd en het draait wonderwel tussen het vuil door. Het is de eerste keer dat ik een single tegen kom van Johnny Winter, vaker van zijn broer Edgar. 'Stone County is lekkere stampende bluesrock en neigt richting de vroege hardrock. Fijn plaatje! Roy Wood doet het in 1975 helemaal in zijn eentje. Ieder instrument en iedere stem is afkomstig van Wood en hij is zijn eigen Phil Spector. 'Hello, it's Neil'. Nee, dit is een andere The Young Ones dan de hoofdrolspelers uit de gelijknamige tv-serie. The Young Ones op Virgin doet aan powerpop met een knipoog naar glamrock. Opvallend is de lekkere basgitaar. Al met al een erg leuk plaatje!
Zojuist zijn de singles van Mark gearriveerd en volgens de verpakking zijn dat er 27. Driemaal negen? Morgen ga ik eerst nog terug in de tijd naar 2023 in 'Van het concert des levens'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten