Het is een dag die vraagt om verse herinneringen. Alvorens ik de fietskilometers ga toevoegen aan deze datum wil ik ook wel enkele deuntjes kunnen linken aan deze dag. Ik ben al even op en neer naar Havelte geweest met de 'lentejas' aan en dat is best te doen met een dik vest eronder. Terug naar afgelopen dinsdag. Ik heb de telefoon thuis gelaten en dus heb ik geen idee van tijd. Ik ben in Dedemsvaart al bij de eerste kringloop geweest als ik op een kerktoren zie dat het twaalf uur is. De volgende klok die ik zie is na Robin Hoed in het centrum van Dedemsvaart. Ik heb op dit moment trek in een kop koffie en wellicht een warm hapje. Helaas blijken de meeste cafetaria's dicht te zijn maar op het laatst ontdek ik er eentje. Een kop koffie en een patatje oorlog later ben ik klaar voor de terugweg. Dat gaat bij de kalkovens Dedemsvaart uit en rechtstreeks naar Linde en Zuidwolde. Ik zet voor het eerst de muziek aan. Het is sinds een paar weken dat ik er opeens klaar voor ben... Ik moet eens leren luisteren naar klassieke muziek. Vivaldi begeleidt me tot aan Zuidwolde. Dan zet ik het af want na drie kwartier wordt het wel heel eentonig. In Zuidwolde stop ik anders nog wel eens bij de winkel maar nee... vandaag sla ik even over. Ik ga jullie vandaag wederom trakteren op twintig singles. Wegens enorm succes van gisteren.
* Python Lee Jackson- In A Broken Dream (NL, GIP, 1968, re: 1979)
* The Shadows- Apache (UK, Columbia, 1960)
* Sir Douglas Quintet: What About Tomorrow (Duitsland, Mercury, 1970)
* Joe South- Games People Play (NL, Capitol, 1969)
Ik begin zoals gewoonlijk weer met de dubbele singles. Ik heb Python Lee Jackson in de 'Golden Oldies'-serie van Dureco, alleen staat die plots niet meer op zijn plek in de jaren zeventig-bak. Ik heb hem nodig als ik de 'Seventies Spirit' van januari 1972 wil doen. De opnames op de plaat zijn van 1968 maar na de doorbraak van Rod Stewart in 1971 krijgt dit vanaf 1972 maar liefst achttien heruitgaven. De mijne komt dus ook in de jaren zeventig te staan. The Shadows is in 1989 de nummer 60 in mijn collectie maar deze Engelse ziet er erg gezellig uit. Sir Douglas Quintet blijk ik op Amerikaans styreen te hebben en ook het Duitse vinyl is niet smetteloos. Joe South heb ik in de Engelse persing maar deze fotohoes is zó mooi dat ik hem niet kan laten liggen.
* Pearly Gates- Johnny And The Juke Box (UK, Polydor, 1974)
* Gene Pitney- Twenty Four Hours From Tulsa (UK, United Artists, 1963)
* Gene Pitney- Don't Mean To Be A Preacher (US, Musicor, 1967)
* Michel Polnareff- Lettre A France (NL, Atlantic, 1977)
Pearly Gates heet eigenlijk Viola Billups en is één van de drie dames van The Flirtations. Dat groepje werkt al vanaf het begin in Engeland met de heren Bickerton en Waddington. De laatste twee hebben in 1974 opeens veel succes met The Rubettes en dan moet ook de rest van de stal eraan geloven. Het klinkt als Phil Spector en The Rubettes. Viola moet de herinnering aan de meidengroepen hoog houden en doet dat erg goed. Het is voor de Gele Bak maar verder is het allerminst een teleurstelling. 'They Were Good Times' op de keerzijde is een fraaie ballade maar het blijft allemaal aan de poppy kant. Heb ik '24 Hours From Tulsa' niet op single? Ja en nee. Ik heb in oktober 2023 de latere Musicor-heruitgave gekocht maar reken 'Mecca' daar tot de a-kant. 'Don't Mean To Be A Preacher' klinkt een beetje Stax in de groove en de blazers, helaas is het styreen goed versleten. Michel Polnareff is voor geen gat te vangen. Een jaar eerder doet hij 'Lipstick' dat in de disco past, in 1977 verrast hij ons met deze rockballade. Of is het toch meer poppy? Het intro doet een beetje rock-achtig aan maar daarna had het ook van Barry Manilow kunnen zijn.
* Sandy Posey- What A Woman In Love Won't Do (US, MGM, 1967)
* Proudfoot- Delta Queen (NL, RCA Victor, 1972)
* Smokey Robinson & The Miracles- I'm The One You Need (NL, Tamla Motown, 1966, re: 1971)
* Tommy Roe- Pearl (US, ABC, 1970)
De opvolger van 'Born A Woman' en geheel in lijn van de jaren zestig met hetzelfde thema in de opvolger. Het is iets meer upbeat dan 'Born A Woman' en geeft dus prettige countrypop. Het is niet haar allerbeste materiaal. Proudfoot blijkt een band uit Zuid Afrika en Discogs geeft een paar leuke connecties. Zo wordt dit 'Delta Queen' in Italië uitgebracht als een promo met... 'In A Broken Dream' van Python Lee Jackson en verschijnt de single 'Giant' op het Jam-label. Enfin, 'Delta Queen' is erg gezellige seventies' pop en in lijn met de Europop uit die tijd. Smokey is oorspronkelijk nooit uitgebracht als single en dat gebeurt pas nadat 'Tears Of A Clown' een grote hit is geweest. Het is een fraaie Holland-Dozier-Holland-productie in dezelfde lijn als The Four Tops. De b-kant stamt uit 1969 maar 'Baby Baby Don't Cry' weigert heel veel indruk te maken op mij. Voor 'I'm The One You Need' mag die in de Blauwe Bak. De pijnstiller en de nacht slaap heeft hem goed gedaan want Tommy Roe voelt zich niet meer 'dizzy' of hangt muzikaal in dezelfde roes. 'Pearl' is een fijne popsong maar niet heel erg opvallend. Zeg maar een beetje dertien in een dozijn.
* Rubettes- Under One Roof (NL, State, 1976)
* Barry Ryan- My Mama (Duitsland, MGM, 1969)
* Santana- Everybody's Everything (NL, CBS, 1971)
* Seventh Wave- Only The Beginning (NL, Gull, 1976)
Nou, The Rubettes. Daar hebben we een plaatje dat ik al een tijdje zoek. Ik weet niet meer of het door 'Raddraaien' is gekomen of op een andere manier, maar het is een paar jaar geleden dat ik van alles leer over de tekst van dit liedje. Het gaat over een homoseksuele relatie waarvan de vader van de ene niet te spreken is. Er valt aan het einde van het nummer zelfs nog een dode te betreuren. Gaat Barry ons vertellen over zijn beroemde moeder? Of gaat hij zich flink lopen aanstellen? Dat laatste natuurlijk want daar is Barry een ster in. 'My Mama' is 'Eloise' plus 'Love Is Love' en dan nog eens extra over de top. Overigens heeft iemand op het hoesje prijzen lopen te berekenen in erg funky euro's. Barry Ryan zou bijvoorbeeld 28,20 moeten kosten volgens zijn berekening. Ik vind een euro meer dan genoeg. Dit is wellicht één van de meer funky opnames van Santana uit de vroege jaren zeventig. De percussie is onnavolgbaar maar ook frisse blazers in de mix. Echt een feestje! Een naam die ik associeer met de Rare Record Price Guide en dat klopt wel. Seventh Wave is een duo geformeerd uit Second Hand, een groep met een héle dure elpee. Als synthduo is het feitelijk de voorloper van Soft Cell en Pet Shop Boys maar op deze single is Seventh Wave vooral in de hoek van Be Bop Deluxe met een reggae-deuntje en enkele gezellige keyboard-effecten. Deze single is alleen in Nederland uitgebracht en doet beduidend minder dan de vijfhonderd euro voor de tweede elpee van Second Hand.
* The Singing Boys- Ton Doux Visage (België, Week End, 1968)
* Sparks- Get In The Swing (Duitsland, Island, 1975)
* Spotnicks- If You Could Read My Mind (Duitsland, Polydor, 1972)
* Stephen Stills- Turn Back The Pages (NL, CBS, 1975)
'We hebben in Spijk geen locaties gevonden. We helpen je dus met discotheken en clubs in andere plaatsen'. Tja, had ik anders verwacht? Toch blijkt in 1975 een discotheek te hebben gezeten in Spijk want daarvan is de Stephen Stills-single afkomstig. The Singing Boys is een tango met accordeon en trompetsolo. Zelfs de blonde dame op het fotohoesje is stomverbaasd. Er is inderdaad geen klap aan. Sparks is altijd fijn en Ron en Russell treden hier op met de plaatselijke fanfare. Geen hitmateriaal als 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' maar wel lekker eigenwijs! 'If You Could Read My Mind' is mooi in iedere versie maar geldt dat ook voor The Spotnicks. Het is gebruikt als thema voor een Duits tv-programma. Ja, het is geen Gordon Lightfoot of Viola Wills maar deze melodie is zó sterk dat het zelfs overeind blijft in dit oeverloze gepingel van The Spotnicks. 'Turn Back The Pages' is een fijn nummer van Stephen Stills met een vrij vlot refrein dat de dansvloer in Spijk in lichterlaaie zet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten