Een 'trip down memory lane' heb ik het gisteren genoemd. Ik doel daarmee op één specifieke weg in deze bewuste richting. Het is de weg die begint tussen De Wijk en Veeningen. Eerst heet het de Heerenweg, vervolgens Groot Oever, Luttenoever en uiteindelijk Oud-Avereest. Het eindigt in Balkbrug. De andere kant fiets ik vrij regelmatig, zeg maar eens tot twee keer per jaar. De laatste keer is in oktober geweest als het al donker is. Van De Wijk naar Balkbrug fiets ik het bijna nooit. Ik hoor opnieuw de muziek in de oren waar ik naar luister als ik in 2009 met vakantie ga. Ik wil dan in Ommen de Vechtdalroute op pakken. Het is vaker in het kader van deze Vechtdalroute dat ik dit stuk fiets. Ik fiets het ook de allereerste keer dat ik naar de Hondenkoekjesfabriek in Nieuwleusen ga, maar daar leer ik dat het handiger is om door het bos naar IJhorst en Meppel te gaan. Op zichzelf zijn er mindere wegen te bedenken. Er is tot Balkbrug voortdurend een fietspad en de weg kent een paar bochten met buurtschappen onderweg. Je kan de portemonnee thuis laten of het moet inmiddels een boerderijwinkel zijn of het café van Pieperij. Op deze dinsdagmorgen is het allesbehalve schilderachtig en het heeft als voornaamste doel om via Balkbrug naar Dedemsvaart te fietsen en Zuidwolde voor de terugweg te bewaren. Vandaag ga ik jullie voorstellen aan de volgende negentien singles die ik gisteren in Dedemsvaart heb gekocht. Hetzelfde laken een pak als gisteren: Eerst de 'dubbele' singles en vervolgens de 'nieuwe' per drie of vier.
* Ann Cole- Don't Stop The Wedding (Jamaica, Roulette, 1962)
* The Detroit Spinners- Could It Be I'm Falling In Love (UK, Atlantic, 1973)
* Herman's Hermits- Silhouettes (NL, Columbia, 1965)
* Rob Hoeke Boogie Woogie Quartet- Down South (NL, Philips, 1970)
Ann Cole is een hele echte Popcorn-klassieker en dus vaker opnieuw uitgebracht in België. Ik heb zo'n latere heruitgave, tot zover deze Jamaicaanse origineel is. Hij is er ook met een iets andere lay-out van het label en daar wordt eveneens aan de echtheid getwijfeld. Ik heb hem nog niet gedraaid maar vermoed dat deze in de Blauwe Bak komt te staan zodat de heruitgave terug de jaren zestig-bak in kan. The Detroit Spinners heb ik nu driemaal. De Franse fotohoes met de Nederlandse single, maar dat setje mag terug de jaren zeventig in nu ik de Engelse persing heb. Bij Herman's Hermits heb ik de keuze: De Engelse of de Nederlandse. Nee, aan eentje heb ik wel genoeg want ik heb de single ook in de Amerikaanse uitdossing. Dan schat ik in dat de Nederlandse de meer zeldzame is want dat is nimmer een hit geweest. Bij Rob Hoeke twijfel ik of mijn oude exemplaar er nog wel is of dat die draaibaar is. Hij is er nog steeds inclusief persoonlijke herinnering van de eerste eigenaresse op het hoesje. Deze ziet er zeer keurig uit en, vooruit, voor een euro kan ik hem niet laten liggen. 'The day after' bedenk ik een paar platen die het niet hebben gehaald en daar zou ik op zichzelf nog wel een paar van willen hebben. Dedemsvaart is geen wereldreis maar toch nét even te ver weg om morgen of vrijdag meteen weer terug te gaan.
* Alvin Cash & The Crawlers- Un-Wind The Twine (US, Mar-v-lus, 1965)
* Chicago- Does Anybody Really Know What Time It Is (NL, CBS, 1970)
* City Boy- What A Night (NL, Vertigo, 1978)
City Boy is goed gegokt want daarbij twijfel of ik de single al heb of niet. Dat is niet het geval. Ik begin echter bij Alvin Cash & The Crawlers. Een single die op voorhand al de Blauwe Bak in mag. Het is de opvolger van zijn 'Twine Time' en de eerste variatie op het thema. Hij zal dit concept gedurende twee jaar helemaal uitmelken. De twist-rage is immers ook pas drie jaar na de oorspronkelijke release van 'Let's Twist Again' begonnen? Monotoon, fantasieloos.... je kan heel veel argumenten bedenken om de plaat niet goed te vinden, maar ik hou van het 'chunky' geluid van Cash en zijn kornuiten en deze plaat is dus erg welkom in de koffers. Dat geldt eveneens voor Chicago maar dan voor de Gele Bak. Ik heb 'Does Anybody Really Know What Time It Is' wel geteld één keer op de radio gehoord. Het is in de jaren negentig en ik denk dat het de show van Henk Westbroek is geweest. Ik kom allerhande singles tegen van Chicago maar deze nooit. Nu is het opeens raak met een fraai exemplaar in de fotohoes. Deze is voor mij alleen al de fietstocht waard geweest! City Boy zorgt in de late jaren zeventig voor een flinke hype in de Engelse popmuziek. Er bestaat zelfs het vermoeden dat het de herrezen Beatles zijn onder een nieuwe naam. Nou nee, dat is het niet. Een van de leden is Lol Mason die in de jaren tachtig nog wel een hele grote hit zal scoren als The Maisonettes met 'Heartache Avenue'. 'What A Night' klinkt een beetje Beatles maar dan opnieuw ook weer een beetje als ELO, maar bovenal een fijne popsong.
* Johnny Cymbal- It Looks Like Love (US, Musicor, 1967)
* Drum Theatre- Eldorado (NL, Epic, 1985)
* Stephen 'Tin Tin' Duffy- Kiss Me (Duitsland, 10 Records, 1985)
Drum Theatre zit zelfs een beetje boven het maximum dat ik normaal zou betalen, maar goed... ik maak er geen punt van. De single komt van de eerste kringloop waar ik dinsdag binnenstap. Johnny Cymbal heeft voor 'The British Invasion' een grote Amerikaanse hit met 'Mr. Bass Man'. In 1967 is zijn succes op de hitparade lang verdwenen maar maakt hij nog altijd zeer prettige popmuziek. Later in 1967 zal hij een single maken als Derek welke ik eveneens in de bakken heb. 'It Looks Like Love' haalt ook niet de Billboard maar zou het zonder meer hebben verdiend. Drum Theatre is natuurlijk een grote hit geweest en voor dit soort singles betaal ik nooit meer dan een zuinige euro. Ik zie nu dat deze twee euro heeft gekost. Ach, dat had erger gekund. De vorige eigenaar heeft een plaatje achterop de hoes geplakt, dat valt me nu voor het eerst op. De single ziet er op het oog keurig uit. 'Kiss Me' is een plaatje dat ik leer kennen middels mijn Wolfman Radio-collega. Op een moment dat ik nog niet onderdeel ben van het station en de plaat zit de rest van de week in mijn hoofd. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben als het nu ook weer het geval is. Ik krijg goede luim van dit plaatje.
* The 5th Dimension- The Declaration (Duitsland, Bell, 1970)
* Frijid Pink- We're Gonna Be There (UK, Deram, 1971)
* David Garrick- Unchained Melody (NL, Pye, 1968)
Er is een tijd geweest dat ik iedere single van The 5th Dimension 'gok' maar dat heb ik afgeleerd. Er zijn een paar singles populair in bepaalde kringen van de Northern Soul maar het leeuwendeel is middle-of-the-road popmuziek. Als deze Duitse niet in het fotohoesje had gezeten, had ik hem waarschijnlijk laten liggen. Het is zeer letterlijk de verklaring uit de declaratie van de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. In het begin twijfel ik nog even maar als het meer uptempo wordt, haak ik af. Op de keerzijde wordt thema voortgezet met een medley van 'A Change Is Gonna Come' en People Gotta Be Free'. Gewoon in de Gele Bak dus. Frijid Pink heeft in 1970 een hit met de hardrock-uitvoering van 'The House Of The Rising Sun'. Ik heb door de jaren heen verschillende opvolgers gehoord en, nee, geen daarvan is van het niveau van deze single. Ook deze niet maar altijd leuk om te hebben in de Engelse uitdossing. Van David Garrick heb ik de fotohoes met de Engelse persing van 'I've Found A Love'. Nu heb ik 'Unchained Melody' dan compleet. Een waardeloze versie maar dat maakt niet uit. Ook even de keerzijde proeven: David's uitvoering van de hit van 'Then You Can Tell Me Goodbye' van The Casinos maar dat wordt ook niet spannend.
* Barry Goldberg Reunion- Hole In My Pocket (US, Buddah, 1968)
* Gonzalez- I Haven't Stopped Dancin' Yet (NL, EMI, 1977)
* R.B. Greaves- Oh When I Was A Boy (Duitsland, Atlantic, 1970)
Het is vooral in de jaren negentig dat ik iedere Amerikaanse Buddah-single koop die ik tegenkom, in de hoop weer een psychedelische 'gem' te vinden. Ik eindig vooral met een voorraadtrommel 'bubblegum'. In Dedemsvaart heb ik er twee gekocht. De tweede blijkt ook nog een paar dubbeltjes waard te zijn. Geen idee wat ik kan verwachten bij de reünie van Barry Goldberg. Nou? Is dit het soort plaatje waar ik in 1992 wild van zijn geworden? Een Hendrix-pedaal en een stevige basis. Ik zie net dat Barry Goldberg ons vorige maand is ontvallen. Hij is de toetsenist die later in de supergroep The Electric Flag zal spelen. Zijn eigen 'Sittin' In Circles' staat op de b-kant terwijl Steve Miller Band dit als a-kant zal uitbrengen. Best een interessant plaatje waarvan 'Hole' het meest psychedelisch is maar 'Circles' ook erg fraai is. Gonzalez hoef ik niet op te zetten. Het is een discokraker die ik meerdere malen per maand hoor dankzij Engelse radio-collega's. Best vreemd dat het in Nederland is uitgebracht en niet eens in de buurt van de Tipparade is gekomen. Schuif het meubilair maar aan de kant voor deze! 'Take A Letter Maria' krijgt in Duitsland een 'That's Soul'-vermelding op het fotohoesje. Alleen... is dat zo? Ik vind R.B. Greaves vooral een popzanger met een kleurtje en het neigt vaker naar country dan dat het pure soul is. 'Oh When I Was A Boy' heeft ietsje meer soul dan de grote hit maar nog steeds te minimaal voor inclusie in de Blauwe Bak. 'Always Something There To Remind Me' gaat daar niets aan veranderen.
* Harley Quinne- New Orleans (Australië, Bell, 1972)
* Heaven 17- This Is Mine (UK, Virgin, 1984)
* Rob Hoeke Rhythm And Blues Group- Drinking On My Bed (NL, Philips, 1968, re: 1979)
Harley Quinne is een grote hit geweest in Engeland en is dus een single die ik altijd moet wegstrepen in een show over de hitparades. Het is een aardig revival-plaatje met een knipoog naar de jaren vijftig. Gezellig genoeg voor de zondagavond. De platensorteerder in de eerste kringloopwinkel heeft te lang in de zon gezeten want er zitten enkele singles tussen van een tientje die nog geen tien cent waard zijn. Deze van Heaven 17 mag voor een keurige euro. Het vinyl moet even worden gepoetst maar dan kan die weer een tijdje vooruit. Er ligt opvallend veel van Rob Hoeke. Ik heb in oktober al 'Margio' en 'When People Talk' gekocht en dinsdag in ieder geval 'Down South' en deze heruitgave. Eigenlijk staat 'Down South' hier eveneens op de a-kant maar het gaat mij om 'Drinking On My Bed' voor zolang ik de originele nog niet heb. De buitenste rand heeft nog een tikje maar daarna klinkt die gewoon lekker.
Niet op de foto's maar een leeg hoesje dat ik heb meegenomen. Helaas heb ik de single niet kunnen vinden maar het maakt me nieuwsgierig. Het is het hoesje voor de Nederlandse single 'Seaside Ladies' van Bright Red Tandem. Luckywolf heeft er eentje zonder hoes op Discogs voor een tientje. Het grappige is dat dit een sampler-plaatje is en dat het hoesje ook zo'n sticker bevat. De single is overigens op het Vertigo-label. Als ik eerst eens kan horen wat voor vlees ik in de kuip heb? Wellicht kan ik dan altijd nog gaan speuren naar het vinyl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten