Een kwartier geleden heb ik de brievenbus gecheckt en jawel... nóg eens twee splinternieuwe singles binnen. Dat maakt dan een totaal van negen singles of...? Eigenlijk tien. De middelste op de foto is namelijk een dubbelsingle. Ik mag straks weer een beetje acclimatiseren want ik moet vandaag echt naar buiten. De levensmiddelen zijn schoon op en met enige schaamte biecht ik op dat ik gisteren en eergisteren pizza heb besteld. Ik moet dus vanavond aan de schijf van vijf. Maar eerst ietwat ontwaken en dat doe ik vandaag met een muzikaal ontbijt. Ik ga de nieuwe platen namelijk rondjes laten draaien op de draaitafel en intussen mijn bevindingen toe vertrouwen aan mijn praatpaal. Veiligheidsriemen vast en gaan!
* Arlene Bailey- Let's Stay In Love (UK, Backatcha, 1987, re: 2025)
Het platenlabel vermeldt AGB als platenmaatschappij maar dat is het bedrijfje dat in 1987 de platen van Arlene in de markt zet. Het is een afkorting van Arlene en George Bailey uit Boston in Massachusetts. Zij is zangeres en hij een muzikant. Backatcha levert de plaat in een 'die-cut' met recensies uit die periode plus kleurenfoto's en handtekeningen van de boosdoeners. Ik heb al wat ander werk van Arlene beluisterd en dat is beduidend commerciëler dan dit sfeerrijke 'Let's Stay In Love'. Het doet qua productie denken aan Pat Stallworth en zou dus ook van tien jaar eerder kunnen zijn. Qua stijl en klasse zit het voor mij in dezelfde hoek als Avis. Arlene klinkt erg sensueel en dat alles over een ingewikkelde groove waarvan de hitkansen in 1987 nihil zijn maar ik lust er wel soep van. 'Closer To You' wordt ook gekenmerkt door dezelfde sfeer met nu zelfs een fluit in de achtergrond en Arlene's stem die overal vandaan lijkt te komen. Ik weet dat het grote schoenen zijn maar het doet mij heel erg denken aan Minnie Riperton. Ik moet nog even beslissen welke kant mijn ultieme favoriet is want ik vind ze beide om op te eten.
* The Charmels- As Long As I've Got You (US, Lil Static, 1967, re: 2024)
Van alle muziekstijlen heb ik bitter weinig op gehad met hiphop. Als ik dan toch eens naar hiphop luister dan is dat vaak om de gebruikte samples en zo zelf ook weer nieuwe muziek te ontdekken. Ik kan me nog wel de tijd herinneren dat Wu-Tang Clan 'hot' is en ik laat het aan me voorbij glijden. Als je me zou vertellen dat ik ooit een single van Wu-Tang Clan zou aanschaffen? Welnu, dat is hier het geval. Natuurlijk laat ik 'C.R.E.A.M.' voor wat het is en draai hem meteen om. Daar staat de lowrider classic 'As Long As I've Got You' van The Charmels. Oorspronkelijk uitgebracht in 1967 op het Volt-label en mede dankzij de Wu Tang-mensen erg in trek bij verzamelaars. Lil Static is overigens weer niet helemaal legitiem, maar legaal genoeg om bij Juno in de schappen te komen. Met name de breakbeat met het pianoriedeltje in het intro is heel vaak gebruikt door de hiphopbroeders. Voor de rest is het een hele echte grote klassieker. Betoverend mooi!
* Claire Davis- Thrive (UK, LRK, 2022, re: 2025)
Ik ben hem nét misgelopen! Ik leer in maart 2022 LRK kennen dankzij Laura Rain & The Caesars en ben op tijd voor de volgende release van Raja-Née. LRK werkt echter vooral met 'pre-orders' en aangezien 'Thrive' binnen een paar dagen is uitverkocht, merk ik in 2022 niets van deze release. Mijn eerste kennismaking met Claire is als ze die zomer een plaatje uitbrengt met The HP's. Omdat Liam nog regelmatig vragen krijgt omtrent deze single (en volgens Discogs al eens tweehonderd euro is betaald voor de plaat) heeft hij besloten de single in een gelimiteerde oplage van 300 op blauw vinyl uit te brengen. Het is een single met een dubbele a-kant en dus begin ik bij 'A' om straks 'AA' te beluisteren. Claire zit qua stem heel dicht in de buurt van Sharon Jones en dus ook de klassieke soulzangeressen uit de jaren zestig en zeventig. 'Thrive' klinkt alsof het uit de jaren zestig is komen rollen. Zonder dat ik 'Playground' heb gedraaid, heb ik al een licht vermoeden. Zelf ga ik vooral voor kanten als 'Thrive', maar vaak combineert ze het met een rauwe funky kant. 'Playground' is iets meer funky maar nog altijd beheerst en met een enorme klasse in haar stem. Bij Claire hoef ik niet een keuze te maken want de meeste singles van haar zijn 'double-siders' in mijn boek.
* Julian Jonah featuring Robbie Love- Let's Not Say Goodnight (UK, Izipho Soul, 2024)
De tijd van de speciale 'die-cuts' is alweer voorbij en Izipho stopt de plaatjes nu in plastic hoesjes in witte papieren hoesjes. Deze eerste accessoires gaan bij mij meteen de vuilnisbak in. Als ik aan Robbie denk, moet ik het eerste denken aan een jongen. Toch is Robbie Love een hele echte mevrouw en heeft ze een, in soulkringen, beroemde moeder: Mary Love. Deze single van Julian Jonah is onderdeel van 'a pair of Jonah's' welke Izipho net heeft uitgebracht. Julian Jonah is een pionier op het gebied van de house. Het is inmiddels de derde release van Jonah via Izipho Soul en dus weet ik al wat ik kan verwachten. Een soulvolle jaren tachtig-stijl en de getalenteerde zangers en zangeressen staan voor hem in de rij. Robbie klinkt dan ook heerlijk rauw en 'Let's Not Say Goodnight' heeft een perfecte 'hook'. Echt muziek voor op de zaterdagavond. De b-kant laat ik maar even voor wat het is.
* MT Jones- EP (UK, MT Jones Music, 2024)
Het ding staat te boek als een titelloze EP, maar daarvoor moeten de vier tracks op één single staan. MT Jones heeft een bewogen jaar achter de rug. Op de valreep van 2023 brengt hij ons 'I'd Be Lying' dat nog altijd een grote hit is voor mij. Ik moet erkennen dat de b-kant van de single me een stuk minder doet. Omdat deze EP al eens uitverkocht is geweest, durf ik mijn geld in te zetten op de EP zonder naar de soundfiles te luisteren. We hebben immers vier kansen? Ik begin met plaatje 1 op de a-kant. Dat is het nummer 'All I Do'. Oef, dat is meteen raak voor mij. Net als 'I'd Be Lying' heeft het een heerlijke retro-sound met een subtiel Motown-stempel. 'All I Do' zou tot het betere werk van Smokey Robinson kunnen toe behoren. Op de keerzijde staat 'Tough Love'. Nee, die vergeet ik heel snel. MT heeft een ietwat lijzige stem die naar mijn mening het beste klinkt in de meer dramatische stukken. Zodra hij ontspannen gaat zingen, haak ik af. De tweede single trapt af met 'Put Me Through'. Muzikaal begint het spannend en uiteindelijk komt dit nog het meest in de buurt van 'I'd Be Lying'. Een fijn nummer! 'Rocking My Boat' neigt qua productie naar Al Green. Op 'Tough Love' na drie uitstekende kanten met de 'lead track' als ultieme favoriet.
* LCGC feat. Annette Bowen- Rather Be (UK, Papa, 2024)
Het is jarenlang een doorn in het oog geweest voor ons als legale radiostations. Het ontstaat vanuit de lockdown van 2020 en opeens heeft iedere dj een eigen stream op Youtube. Mijn kameraad Graham incluus. De meeste dj's kiezen weer voor de clubs als de beperkingen zijn opgeheven maar Graham gaat onverminderd door. Inmiddels ook legaal middels een radiostation. Graham publiceert ook altijd speellijsten en ik volg deze met belangstelling. Dan zie ik deze in de lijst en zoek hem op bij Juno. Uitverkocht en het is pas een week uit. Ik laat Juno me mailen als er onverhoopt een exemplaar opduikt en een week later heb ik bericht. LCGC staat voor London Community Gospel Choir, een koor dat sinds de jaren tachtig actief is. Ayo Ayerinde is actief als Ayce en hij neemt een opname van 'Rather Be' onder handen. Soulvolle gospelhouse is het resultaat. Op de b-kant staat de instrumentale versie voor de dj's want ja... wie wil er nu een instrumentale kant van een gospelkoor horen?
* M. Hawk- Beat Me 'Til I'm Blue (Saint Marie, Puma, 1969, re: 2025)
Eigenlijk The Mohawks op het Pama-label en ik denk dat Saint Marie ook te verwaarlozen is. Deze single bevat twee uitvoeringen van 'Beat Me', eentje met en zonder blazers. De kant zonder blazers is weggeschreven als M. Hawk en schijnt niet eerder te zijn uitgebracht. Het is een genadeloze instrumentale Mod-stamper met het Hammond-orgel dat we van 'The Champ' en 'Mony Mony' kennen. De keerzijde is dan met de blazers en nee, daar kunnen we inderdaad zonder leven. Het oogt al niet als een legitieme release, waarschijnlijk heeft iemand de blazers eruit gemixt Ik vind hem gezellig genoeg!
* Rokk- Patience (UK, Miles Away, 1975, re: 2019)
Zowel The Mohawks als Rokk komen van grootgrutter Record Shack uit Wenen. Jörg is een bezig baasje want hij bestiert een platenlabel, distributie en een fysieke platenzaak. Voor dat laatste zoekt hij natuurlijk ook naar de onmogelijke dingen en die heeft hij gevonden. Hij heeft een honderd procent origineel exemplaar van 'Patience' in de aanbieding. 'Priced to sell' voor 3500 euro. Het maakt dat hij nog eens door zijn magazijn gaat en een paar exemplaren van de Miles Away-heruitgave tegenkomt. Het nummer ken ik wel maar ik heb er nooit echt veel aandacht aan besteed. Het is overheerlijke Modern Soul met fluit uit de midden jaren zeventig, een lichte hi-hat in de achtergrond om het populair te maken in de discotheken. Dat laatste is niet helemaal gelukt hoewel de plaat wordt omarmd door de Northern en Modern Soul-verzamelaars. Met slechts een paar exemplaren in omloop resulteert dit in de huidige vraagprijs van Record Shack. Voor omstreeks een tientje heb je deze stevige Miles Away-heruitgave op vinyl.
* Jonah Thompson Inspirational- Get Involved (UK, Izipho Soul, 198?, re: 2025)
Dankzij ome Greg is dit plaatje massaal afgestoft en heeft het inmiddels al 1400 euro opgebracht in een veiling. Numero Music Group zet het in 2013 op een verzamelalbum en nu hebben we dan de single Hoorbaar van het originele vinyl maar het is sfeervol met een indrukwekkend zingende Jonah en een aantrekkelijke begeleiding van gitaar en synthesizers. Omdat dit deze plaat in licentie is uitgebracht staat hetzelfde nummer ongewijzigd op de b-kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten