Zoals ik heb voorspeld op donderdag is het ook gebeurd. Ik zit net weer op schema met de berichten of het weekend breekt aan en er is weer achterstand. Vrijdagavond lijkt de oude XP de geest te geven. Ik gebruik dit apparaat uitsluitend voor de uitzendingen en het beeld gaat opeens draaien. Inmiddels is dat gesetteld en ligt het beeld op een kant. Vrijdag heb ik de show na drie kwartier afgekapt om te rebooten, hetgeen echter niets heeft uitgehaald. Ik heb wel een 'Do The 45' gedaan maar ook deze opname is in het water gevallen. Vanavond dan 'The Vinyl Countdown' gedaan en dat is probleemloos. Zelfs als ik eraan moest wennen dat het beeld op een kant ligt, dan zou ik daar prima mee kunnen leven. Nu dan het weekend aftrappen met een 'gezellig' verhaal. Dat moest dan maar de eerste aflevering worden van 'Het zilveren goud' over het jaar 2000. Ik heb voor februari drie singles genoteerd en daar hou ik het bij. De singles van maart kan ik mooi verdelen over maart en april. Ik ga vanavond terug naar De Bilt en in het gezelschap van 'geezer' John die ik uit Engeland ken.
Een paar dagen na de nieuwjaarsborrel in Haarzuilens meldt John zich bij ons. Hij heeft zijn rijbewijs nog altijd niet terug maar komt verder goed van pas binnen de Emmaus. Niks is té zwaar om te tillen voor de beresterke John en ook weet hij structuur aan te brengen in de rommelige meubelwinkel aan de Looydijk. De Ierse gast, waarvan ik de naam glad ben vergeten, is met de noorderzon vertrokken (ik zal een aantal van zijn cassettebandjes en cd's in bezit krijgen) en dus kan John naar de Looydijk. Ik weet het niet precies meer te herinneren maar er is ook al een opstootje tussen Peter en John. In dat geval heeft John het gelijk aan zijn kant en kan Peter vertrekken. Peter is onze vaste chauffeur maar is niet de enige met een rijbewijs binnen de Emmaus. Het zal vanzelfsprekend zijn dat ik veel met John op trek. We maken geregeld op een zaterdag- of zondagavond Utrecht onveilig. Ik herinner me een opstootje in Hoog Catharijne waarbij ik lastig wordt gevallen door een stel zwervers. John hoeft maar één tik uit te delen en de rest druipt af. Er is geen reden om me onveilig te voelen met John aan mijn zijde. Toch krijgen we op een bepaald moment woorden als hij, naar mijn mening, véél te lang in een coffeeshop wil blijven hangen.
Het is eind februari als we krijgen te horen dat er nóg een Engelsman onderweg is. Darren is zijn naam. Hij heeft in Coventry gewerkt bij de Emmaus en hoewel hij al een paar jaar in het circuit zit, kent John hem niet. Ik ben praktisch niet buiten Mossley geweest in de voorgaande jaren. Ik ken Emmaus-gasten alleen als ze een bepaalde tijd in Mossley hebben verbleven. Op het eerste gezicht hebben ze wel iets gemeen. Beide rauwdouwers die beide in de keuken opeens heel erg gevoelig kunnen zijn, maar verder is het van dik hout zaagt men planken. Ook Darren geniet graag van een jointje als hij in Nederland is en daar is verder niks mis mee. John heeft me gevraagd of ik hem Nederlands wil leren. Dat doen we stukje bij beetje en dan vraagt hij me voor de gein om een paar 'vieze' woorden. Ach vooruit, de ontspanning hoort erbij en dus deel ik een aantal niet té fraaie woorden. Tot mijn ergernis slaat hij daar helemaal in door. Dan komt Darren ten tonele. Hij wil ook Nederlands leren en het liefste zo goed mogelijk. Ook hij hoort de vieze woorden maar lacht er wat om. John gaat intussen in de overdrive met de vieze woorden.
Als ik nu nog eens denk aan de bewuste avond, daar was Peter ook! Peter is dus na John vertrokken, maar hij is met pek en veren weggestuurd. Hoe en waarom weet ik niet meer. Het is een zaterdagavond en iemand bij ons in huis heeft een feestje. Ik denk dat het een verjaardag is geweest. Peter is er ook met zijn kersverse vlam en vertrekt halverwege de avond 'omdat zijn handen jeuken'. Het laat niet weten wat er is gebeurd of tegen wie de woede is. Peter is goed in het verbergen van frustraties. Het blijkt hem toch over John te gaan. Waarschijnlijk heeft hij geprobeerd de vriendin van Peter te versieren of iets dergelijks. De avond gaat uit als een nachtkaars en ik blijf alleen achter met de twee Engelsen. De sfeer wordt grimmig. Dan vraagt Darren me om een bepaald woord en neem ik de tijd hem het woord uit te leggen. Dat is de druppel voor John. Hij beent naar het aanrecht, pakt een vleesmes en wil Darren te lijf. Ik spring op zijn rug en snijd me aan het mes. Mijn bloedende hand brengt John van zijn à pro pos en met mijn hulpgeroep is een andere bewoner tevoorschijn gekomen en weet John aan de kant te krijgen. Die wordt naar huis gestuurd en komt de volgende middag langs om de laatste soep op te eten, maar is verder rustig. Op maandagmorgen moet ik bij de leiding komen en ik heb het laatste woord over wat er moet gebeuren. John weet wel hoe laat het is, want alles leuk en best, maar we gaan niet iemand te lijf met een vleesmes. Exit John.
Achteraf gezien? Tja, het kan echt niet door de beugel voor mij, dat is wel zeker. Maar Darren blijkt ook een verborgen kant te hebben dat er mede voor zorgt dat ik een paar maanden later de biezen neem. Meer daarover over een paar maanden.
3229 Voodoo Chile - The Jimi Hendrix Experience (UK, Track, 1968, re: 1970)
3230 Another Brick In The Wall - Pink Floyd (NL, Harvest, 1979)
3231 Angie - The Rolling Stones (Rolling Stones, Duitsland, 1973)
Ik ben op dat moment nog getrouwd met de Record Collector Rare Record Price Guide en weet dat er een prijsverschil is tussen 'Voodoo Chile' in het hoesje met de witte rand en degene zonder. Die met de witte rand heb ik al sinds jaren, de zwarte kan ik niet laten liggen. Omdat het een afwijkende uitgave is, telt die mee voor de collectie. Dat geldt ook voor de Duitse 'Angie' met fotohoes, die heb ik al jaren in de Amerikaanse persing. Pink Floyd is wel helemaal nieuw in de collectie maar met 'The Wall' heb ik nooit iets gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten