Singles round-up: februari 2

De kringloopwinkel in Hardenberg ben ik nog altijd niet geweest! Ach, voor hetzelfde geld ligt er ook helemaal niks, maar toch heeft dat sinds de vakantie al mijn interesse. De laatste poging om de winkel tijdens openingstijden te bereiken, stamt uit de week van het 'therapeutisch bewegen'. Therapeutisch bewegen is daarentegen iets dat ik nu ook wel kan gebruiken. Ik zet de wekker vroeg en ben al voor zeven uur klaarwakker. Kleren aan en gaan! De telefoon is thuis gebleven en ik heb geen flauw idee hoe laat ik ben weg gegaan en hoe lang ik in de winkel ben geweest. Het is vroeg geweest, een uurtje of half negen of daaromtrent? Vier bakken koffie achter de kiezen en goed dik ingepakt. Het is niet de meest memorabele fietstocht. Een herhaling van bekende zetten, een 'trip down memory lane' en nog even verkeerd fietsen en veel zoeken in Dedemsvaart. Ik wil terug naar de winkel waar ik in oktober ben geweest en waar ik meteen het plan maak om hier nog eens terug te komen als ik het me wél aan tijd doe. Inmiddels is de zaak ook nog eens verhuisd, maar ik kom in eerste instantie gewoon aan de verkeerde kant Dedemsvaart binnen fietsen. Ik word wel beloond met een eerste kringloopwinkel maar ik ga deze singles samenvoegen met de vangst bij Robin Hoed. Dat zijn er totaal 94 die ik in afleveringen van achttien en negentien aan jullie ga voorstellen. Er zitten namelijk heel veel 'dubbele' singles bij en plaatjes waarover ik nu nog niet zoveel kwijt kan. In de inleidingen tot de 'Singles round-up' ga ik de fietstocht dunnetjes overdoen aangezien het geen 'Diagonaal zeven letters' waard is.

Deze eerste aflevering bevat 18 singles waarvan een aantal dubbele. Die ga ik eerst behandelen.

* Act One- Tom The Peeper (UK, Mercury, 1974)
* Althia & Donna- Up Town Top Ranking (UK, Lightning, 1977)
* Aphrodite's Child- Rain And Tears (Frankrijk, Mercury, 1968)
* Eric Burdon & The Animals- San Franciscan Nights (Duitsland, MGM, 1967)
* Byrds- Chestnut Mare (Duitsland, CBS, 1970)

Act One heb ik al in de Blauwe Bak voor de betere b-kant, 'Goodbye Love'. Ik moet even bekijken welke van de twee het fijnste klinkt, de andere mag in de Gele Bak. Althia & Donna heb ik al in de Nederlandse uitdossing. 'Rain And Tears' koop ik in 1992 en deze is dan al zo krom als een hoepel. Van Eric Burdon weet ik niet of mijn oude een upgrade nodig heeft of niet. Voor een euro kon ik hem niet laten liggen. The Byrds gaat pijn doen want de oosterburen hebben de schaar erin gezet. De Nederlandse persing bevat de lange albumversie maar de Duitsers kunnen het onder de drie minuten houden.

Voordat het een heel lang bericht wordt, ga ik de overige singles per drie of vier behandelen. Ik ga ze 'live' draaien. Ik laat de biografieën even voor de 'Honderd achteruit 2025' als ze daarin voor komen.

* Alessi- All For A Reason (NL, A&M, 1977)
* Frankie Avalon- Venus (Duitsland, Polydor, 1976)
* Baccara- Yes Sir I Can Boogie (NL, CNR, 1977)
Alessi hoorde ik onlangs nog voorbij komen op RTV Drenthe. Eentje voor de zoeklijst? Welnu, daar is die dan in vol ornaat. Een gezellig kraakje op de achtergrond maar het stoort me niet. Ik wil beginnen over een film die ik recent nog heb gezien op Youtube maar deze blijkt niet met Frankie Avalon te zijn maar met Fabian. Uit dezelfde hoek natuurlijk, de voormalige 'High School'-jongens uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig. Avalon speelt wel in een aantal strandfilms in de jaren zestig maar dat is niet de film die ik heb gezien. Enfin, de disco heeft haar intrede gedaan en menig oudgediende voorziet zijn oude hit van een disco-beat. Frankie Avalon heeft zo nog enig succes met zijn disco-uitvoering van 'Venus'. Het disco-jasje past het ook nog eens goed. Op de keerzijde staat een 'Disco Version' die een minuutje langer door gaat dan de reguliere single, maar het houdt niet over. En dan... Baccara. Hebben we die nu wel of niet? Hij staat in ieder geval niet op zijn plek in de jaren zeventig-bak. Er staat me iets van bij dat ik de single in 2009 van iemand heb gekregen, maar reken hem desondanks als 'nieuwe aanwinst'. Een glimlach van oor tot oor als de dames zachtjes in mijn oor kreunen.

* Betty Beck- Cause I Love You (NL, Negram, 1976)
* The Bell Notes- I've Had It (NL, CNR, 1959)
* Bolland & Bolland- Leaving Tomorrow (NL, Negram, 1973)
* Boy George- The Crying Game (Duitsland, Polydor, 1992)
Betty Beck en Bolland & Bolland komen van de eerste kringloopwinkel die ik bezoek. Daar zijn de singles afzonderlijk geprijsd waarbij de medewerker te lang in de zon heeft gezeten. Een puntgave 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum mét fotohoes ligt voor (nog altijd) voor een euro te wachten op een klant. Sommige singles hebben niet eens een hoes en moeten vijf of tien euro kosten. Betty Beck is gelukkig een euro, Bolland & Bolland moet drie euro kosten. Ach vooruit dan maar. Betty Beck is lekkere zompige disco geproduceerd door Peter Tetteroo van de Tee Set. The Bell Notes is oorspronkelijk in 1958 uitgegeven in Amerika maar verschijnt pas een jaar later in ons land op het CNR-label. Het klinkt een beetje als The Kalin Twins en rockt op zichzelf wel gezellig. De gebroeders Bolland kunnen weinig verkeerd doen bij mij en 'Leaving Tomorrow' staat al een tijdje op mijn zoeklijstje. Voor drie euro heb ik hem in een keurige staat en met de fotohoes dus ik weiger om heel moeilijk te doen. Als ik 'The Crying Game' van Dave Berry weer eens heb gedraaid, begint mijn Engelse collega altijd over de cover van Boy George. Welnu, die ligt ook in Dedemsvaart. De instrumentatie is uiteraard meer elektronisch dan in de jaren zestig maar verder is het een 'carbon copy cover'.

* Joe Brown & The Bruvvers- That's What Love Will Do (UK, Piccadilly, 1963)
* Jackson Browne- Doctor My Eyes (NL, Asylum, 1972)
* The Buffoons- Sister Theresa (NL, Imperial, 1968)
De lieftallige echtgenoot van Vicki Brown en de vader van Sam Brown. Joe Brown levert een flinke doos singles af in de jaren zestig en zeventig. Deze Engelse Piccadilly oogt erg fraai en het is meer vanwege het uitzicht dan enige interesse in het werk van Brown. Okay, 'A Picture Of You' is altijd een fijn nummer maar ik heb recent een jaren zeventig-single gescoord van de man die je het liefste zou willen begraven. Dit zit nog in de hoek van 'A Picture Of You', erg gezellige pop van vóór de komst van The Beatles. Ik heb niet gelezen dat alleen verzegelde platen geruild kunnen worden. Jackson Browne kan dan niet meer terug. Verzegeld? Ja, het zit in een later zacht plastic hoesje en dat was geseald. Nu niet meer. Nadeel is wel dat het plastic hoesje nu definitief stuk is, maar ik zou mijn laatste papieren hoesjes nog gaan besteden aan deze singles. Maar weer eens een doosje vol bestellen. The Buffoons uit Enschede heeft een 'double-sider' met twee covers van Amerikaanse hits. 'Sister Theresa' heet eigenlijk in vol 'Sister Theresa's East River Orphanage'. Oh, die blijk ik dus toch al te hebben. Nou, deze is in geen geval een upgrade maar had dus bij de dubbele singles gemoeten.

* Butterscotch- Can't You Hear The Song (UK, Jam, 1972)
* Jim Capaldi- It's All Up To You (Duitsland, Island, 1974)
* Cape Canary- Let There Be Light (NL, Polydor, 1974)
Ik geloof niet dat de singles heel veel waarde hebben maar ik kom in Dedemsvaart maar liefst twee singles tegen op het Jam-label waarvan eentje met de 'birth sleeve'. Ik zou beginnen over een Engelse hit maar dat is 'Don't You Know'. Dat staat in 1970 in de Engelse top 20. Deze single op Jam heeft het blijkbaar niet gehaald. Het is mierzoete pop met fraaie harmonieën en een orkestje op de achtergrond. De b-kant klinkt ietsje wilder maar het is wel keurig afgesneden tot perfecte popliedjes voor een groot publiek. Jammer dat het publiek het alleen niet heeft opgemerkt. Jim Capaldi borduurt verder op het werk van Traffic net als Steve Winwood en Dave Mason. 'It's All Up To You' is echter een zeer geslaagde poging. Wat een lekkere plaat van meneer Capaldi! Cape Canary heeft een ex-lid van The Kwyet in de gelederen. Deze Cees Vlottes heeft ook 'Let There Be Light' geschreven, maar ik verwacht dat deze single beduidend minder primitief klinkt. Dat kun je wel stellen, het getuigt meteen al van het gegeven dat de mannen goed hebben geluisterd naar Lynyrd Skynyrd want het heeft de Southern Rock-sfeer helemaal te pakken. Bijzonder fijn plaatje! Dat had ik niet verwacht.