Hoeveel wegen er naar Rome leiden is een onderzoek dat nog altijd niet is afgerond. De wegen naar Dedemsvaart zijn er talrijk. Ik laat maandag een aantal wegen voor berekenen en dat zijn er drie vanuit Uffelte. Eentje over Hoogeveen en Elim dat ik wel beschouw als een buitenlandse reis. Verder is Ruinen, Echten en Zuidwolde eentje die ik voor de terugreis wil bewaren. Als laatste blijft dan over om via Koekange, Groot Oever en Oud-Avereest naar Balkbrug te gaan. Als ik me namelijk niet vergis zit er aan de doorgaande weg tussen Balkbrug en Dedemsvaart ook een kringloopwinkeltje. Toch begrijp ik nog altijd niet wat er mis is gegaan. Andersom vanuit Dedemsvaart zou ik het wel moeten kunnen vinden, maar dinsdag wil het me richting Dedemsvaart-Zuid hebben. Ik kom op een punt waar ik Eerste Kerstdag ook ben geweest. Hoewel ik wel weet dat het centrum aan mijn rechterhand hoort te zijn, passeer ik het aan de linkerhand. Als ik dan toch eens links ga weet ik niet hoever ik ben aan de doorgaande weg en welke kant ik moet op fietsen. Ik fiets terug totdat ik de afslag naar Linde en Drogteropslagen zie. Dan weer omkeren en onderweg nog maar eens vragen. Ja, ik heb de straatnaam onthouden en het schijnt dat de winkel is verhuisd. Sinds oktober? Ja, het zit in een veel ruimer pand en het is nu beduidend eenvoudiger te vinden zolang je de straatnaam hebt onthouden. Vandaag ga ik twintig singles met jullie delen. Er zijn dan nog zevenendertig over en ik wil de 'Singles round-up' eigenlijk voor het weekend klaar hebben. Hetzelfde recept als in de voorgaande twee afleveringen.
En dus begin ik met de dubbele singles.
* Tom Jones- I'll Never Fall In Love Again (UK, Decca, 1967)
* Robert Knight- Love On A Mountain Top (UK, Monument, 1968, re: 1973)
* Monica & The Voices Of Freedom- Empty Words (NL, Imperial, 1971)
* Lynsey De Paul- Sugar Me (UK, MAM, 1972)
In oktober tref ik een aantal 'interessante' platen uit de Northern Soul. De voornaamste reden om de duizenden singles door te spitten is om uit te vinden of er nog méér ligt. Robert Knight is dan één van de weinige 'klassiekers'. Ik heb reeds de heruitgave uit 1979 met 'Everlasting Love' op de keerzijde en die mag mooi blijven staan voor dat kantje. Deze uitgave uit 1973 heeft 'Power Of Love' op de keerzijde. Ik moet bekennen dat ik nooit zoveel heb gehad met 'Mountain Top' en dus hoop ik op een meer interessante b-kant. Het blijft heel erg aan de poppy kant maar het is op zichzelf niet onaardig. Ik denk dat het beter kan verduren dan de a-kant. Tom Jones heb ik al in de Nederlandse uitdossing. Van mijn oude Monica ligt het hoesje in twee delen of mist het zelfs de achterkant. Het zou me niets verbazen dat ik 'Sugar Me' reeds in een Engelse persing heb.
* The Hollies- Boulder To Birmingham (NL, Polydor, 1976)
* Mick Jackson- Blame It On The Boogie (UK, Atlantic, 1978)
* Tommy James & The Shondells- She (Duitsland, Roulette, 1969)
* Klaatu- Calling Occupants (NL, Capitol, 1976)
Er ligt vrij veel van The Hollies uit de jaren zeventig. In oktober heb ik hier 'Wiggle That Wotsit' gekocht met het fotohoesje, 'Boulder To Birmingham' moet het stellen zonder dit accessoire. Het is een countryballade waarin Allan Clarke zich lekker mag aanstellen en dat past hem over het algemeen goed. Best een mooi nummer! De leek zal veronderstellen dat de 'M. Jackson' op het label van 'Blame It On The Boogie' van The Jacksons Michael moet zijn. Hij heeft het ook nog eens geschreven met een zekere Dave Jackson en Elmar Krohn. Toch is het niet Michael maar Mick Jackson die het origineel doet van 'Boogie'. Mick's uitvoering is meer funky in vergelijking met de versie van The Jacksons, maar de laatste heeft zeker geen wanprestatie geleverd. Het is weer eens wat anders. Voor Tommy James & The Shondells is het einde bijna in zicht als 'She' uitkomt. Bijna een 'straight starter' en dan een fraaie popballade met orkest en alle gimmicks uit 'Crimson And Clover'. Net als 'Sweet Cherry Wine' een underdog in de catalogus en wellicht dat dit maakt dat ik hier wel soep van lust. Na City Boy uit de vorige afleveringen hebben we opnieuw een band waarvan dj's in eerste instantie denken dat het de wederopstanding van The Beatles is. Het begint immers als 'I Am The Walrus' maar de leadzang is niet terug te leiden naar The Fab Four. 'Calling Occupants' zal meteen worden opgepikt door The Carpenters maar zelf hoor ik liever de versie van Klaatu. Blij om deze eindelijk eens op vinyl te hebben.
* Julie London- The Boy On A Dolphin (UK, London, 1957)
* Magna Carta- Airport Song (NL, Vertigo, 1970)
* Dave Mason- Baby... Please (NL, CBS, 1973)
* Harold Melvin & The Blue Notes- Baby You Got My Nose Open (US, ABC, 1977)
In Mossley is het één van de ultieme pronkstukken op de vinylafdeling. 'Whatever Julie Wants' van Julie London, de originele 1960-uitgave in stereo. Toch moet ik ook deze achterlaten in 1999 en in 2001 is er geen spoor meer van het album (hoewel ik hem dan ook niet kan permitteren om mee te nemen). Julie zal dus voor altijd een warm plekje in mijn hart houden. 'The Boy On A Dolphin' is een lieflijk liedje van London en oef... wat een mooie stem heeft deze vrouw. Magna Carta is zo'n single die al jaren op mijn verlanglijstje staat maar ik vergeet altijd om hem te zoeken. Ik heb deze in de jaren negentig op een verzamel-cd staan en het nummer neemt me terug naar de tijd van de Solex, folkconcerten en het eerste optreden van Horrible Dyin in 1995. Het vinyl kan er ook prima mee door. Op het hoesje is hij zo zuinig op zijn sjekkie dat hij deze onder de snaren heeft geklemd. 'Baby... Please' is lekkere seventies rock. Het zet de wereld niet op zijn kop maar ik ken mindere kanten van Mason. Ik heb een andere single van Harold Melvin op ABC en dat nummer is zowaar een 'hit' geworden in mijn huis. Bobby Eli laat geen kans onbenut om terug te grijpen naar de glorietijd van Melvin met Gamble & Huff want dit is pure Phillysoul. En helemaal niet onaardig! Op de b-kant zijn The Blue Notes vervangen door Sharon Paige en wordt E.J. Rice aan het publiek voorgesteld. Dat is echter een pure ballade waarbij mijn interesse beperkt blijft tot 'Nose'. Uiteraard voor de Blauwe Bak!
* Walter Mitty- Caroline (UK, Jam, 1972)
* The Chris Moon Group- Good (NL, CBS, 1970)
* Mothers Finest- Baby Love (NL, Epic, 1977)
* Mott The Hoople- One Of The Boys (NL, CBS, 1973)
De achterkant van de hoes is iets gescheurd en dat is jammer. Dit is de tweede single op het Jam-label en nu met het originele label-hoesje. Walter Mitty is eigenlijk songschrijver en zanger Jeremy Paul Solomons en dit is zijn enige plaat voor Jam en als Walter Mitty. 'Caroline' is ietwat flauwe pop maar erg leuk in combinatie met het hoesje en de interessante geschiedenis van de zanger. Gelukkig blieft de eerste kringloop niet meer dan een euro voor The Chris Moon Group want bij Robin Hoed vind ik meerdere exemplaren van deze single. 'Good' klinkt alsof John Fogerty de verkeerde deur heeft geopend en opeens met The Ohio Express staat te jammen. Het is typisch van die upbeat Engelse pop welke erg populair is in Duitsland. Overigens is de single in Nederland geperst voor de Duitse markt. Elpees doen niet mee in de collectie en dus ook niet 'Another Mother Further' van Mother's Finest. Ik maak echter dankbaar gebruik van de elpee bij kroegoptredens en dan meest vanwege 'Baby Love' welke nog altijd ontbreekt op single. De eerste eigenaar heeft het op 15 februari 1978 ingeboekt. Mott The Hoople is altijd gezellig en welkom en dat geldt ook voor deze 'One Of The Boys'.
* Gary Numan- Cars (NL, Beggar's Banquet, 1979)
* The Osmonds- Having A Party (UK, MGM, 1974)
* Paper Lace- Billy Don't Be A Hero (NL, Philips, 1974)
* The Passions- Hunted (NL, Polydor, 1979)
We trappen dit rijtje af met een hele echte grote klassieker. The Osmonds mag mee omdat het de Engelse persing is en bij thuiskomst blijk ik hem nog niet te hebben. Het is niet de sterkste single van de broers maar wel eentje die ik nog wel eens nodig ben voor een radioshow. Paper Lace heb ik zojuist 'live' kunnen checken als ik op zolder de foto neem van het twintigtal. Niet dus... Van alle Paper Lace-singles is dit wellicht de meest lullige. Het wordt weer erg gezellig op de zondagavond! The Passions klinkt in het intro al een beetje als The Police met de popreggae ondergrond. Zeker niet een onaardig plaatje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten