Laat me eerst eens beginnen over de 'Singles round-up'. Tot mijn grote teleurstelling zijn de singles van Mark nog altijd niet binnen. Deze gaan zeker voor juni en dat ervaar ik als een tegenvaller. Momenteel heb ik twaalf 'nieuwe' releases verzameld en misschien dat dinsdag of woensdag nog eentje komt binnen druppelen. Dat moesten dan nog twee afleveringen worden. De zon speelt verstoppertje in Uffelte. Aan de Buienradar te zien, duiken de (heftige) buien onder ons door. Ik vermoed dat het straks nog wel tot een kleine buitenactiviteit gaat komen. Morgenmiddag heb ik een afspraak in Meppel en ook dan lijkt het niet onaardig te worden. Ietsje frisser dan dat we zijn gewend maar ach... eigenlijk vind ik dat ook wel fijn. Ik ga nu eerst het Week Spot Kwartet behandelen. Ik heb ze gisteravond alle vier gedraaid in 'Do The 45', de Week Spot uit 2020 als grote finale. Het is een kwartet om de vingers bij af te likken!
2020: Queen Of My Soul - Average White Band (1976)
In oktober of november 2019 is het leven 'nog gewoon'. Er wordt een platenbeurs gehouden in Steenwijk welke naar méér smaakt. Er wordt al een datum geprikt: Eind maart 2020 zal de tweede zijn. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat die tweede er nooit is gekomen. De fietstocht vanaf de eerste platenbeurs is een avontuur op zichzelf. Ik heb een bescheiden koffertje meegenomen omdat ik verwacht dat het vooral 'dure' collector's items gaan worden en ik niet meer dan tien of vijftien zal kopen. Dan moet ik naar huis met zeventig of tachtig of daaromtrent. 'Queen Of My Soul' is één van de vele Blauwe Bak-kandidaten uit die partij. Ik kan me van deze week in 2020 nog herinneren dat ik naar huis fiets vanaf het werk. De post voor de woonboten is blijven liggen en dus breng ik die weg. Dan hoor ik 'Queen Of My Soul' vanaf mijn mp3-speler en ben ik vlug bereid. Dit móet de Week Spot worden. Op een ene of andere manier geeft het nummer me troost in deze bizarre tijd, waarschijnlijk omdat er zoveel muziek zit in deze plaat. Het blijft kicken voor de volledige zes minuten en vijf seconden.
2021: Cross That Bridge - Simtec & Wylie (1974)
Even denk ik dat dit de ultieme nummer 1 is geweest in 2021 maar nee... die eer valt te beurt aan The Darling Dears. Een keuze waar ik nog steeds wel achter sta, hoewel 'Cross That Bridge' me nog nooit is tegengevallen, hoe vaak ik hem ook hoor. En dat laatste is toch wel vrij regelmatig. Een uiterst bizarre release in dit geval. Het label heet 'Bridges Unlimited' en beide kanten bevatten nummers die het woord 'bridge' bevatten. 'London Bridge' van Quickest Way Out is echter niet de meest interessante kant voor mij. 'Cross That Bridge' geeft me drie jaar later nog evenveel kippenvel als bij de eerste beluistering in 2021.
2022: Happiness Is - New York City (1974)
De heren Bernard Edwards en Nile Rodgers maken op een gegeven ogenblik deel uit van New York City, maar vermoedelijk is dat niet bij deze release het geval. Ik zou hun naam anders wel hebben verwacht op het label. De band bestaat al sinds de jaren vijftig en is wat dat betreft net als met The Drifters, The Platters en het lokale christelijke zangkoor. Je hoort niemand klagen dat er geen oorspronkelijk lid meer bij zit. In 1973 heeft New York City een grote hit gehad met 'I'm Doing Fine Now' maar het blijkt lastig om met een opvolger te komen. 'Happiness Is' is een prachtig voorbeeld van een single die het niet heeft gehaald. Iets minder gericht op de disco maar méér op de samenzang. New York City is oorspronkelijk ook een 'vocal group'.
2023: Here I Go Again - Archie Bell & The Drells (1968)
In de Northern Soul is een flinke categorie platen welke unaniem als 'overplayed' worden beschouwd. Het zijn de klassiekers die, volgens sommigen, niet mogen ontbreken op een Northern Soul-avond. De meer progressieve dj's halen steevast hun neus op als 'The Snake' van Al Wilson ter sprake komt of een andere 'essentiële' Northern Soul-klassieker. Bij Archie Bell ligt dat anders. Hoewel er stemmen opgaan om 'My Balloon Is Going Up' te lanceren als Northern Soul-klassieker ben ik nog niemand tegengekomen die de deur uit vlucht bij het intro van 'Here I Go Again'. Het maakt opeens ook niet meer uit dat het in 1972 een knaller van een Engelse hit is geweest. Hoewel ik graag verder kijk dan mijn neus lang is, ben ik een enorme liefhebber van dit atmosferische nummer. Het gaat me hopelijk nooit vervelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten