Eigenlijk ben ik vanmiddag mooi op tijd klaar en zou nog gemakkelijk vóór half zes in Havelte kunnen zijn. Omdat ik wel trek heb in een klein hapje ga ik langs de Jumbo. Ach vooruit, doe er ook maar een pakje karnemelk bij. Ik ga op de stadswal zitten en laat me het hapje en drankje smaken. Dan hoef ik alleen nog het Kornputkwartier te bezorgen en dat is doorgaans niet zoveel werk. Toch lijkt het vanmiddag opeens tegen te vallen. Het is even na vijven als ik klaar ben en, ja, dan moet ik wel heel erg op de pedalen gaan staan om voor half zes in Havelte te zijn. Ik probeer het nog wel maar ben té laat. Enfin, geen man overboord. Ik ga ze morgenochtend meteen halen. Intussen zijn er ook alweer een paar nieuwe releases binnengekomen. Samen met de soulvolle platen uit het pakket dat ik morgen ga halen, is het grootste deel van de 'Do The 45' van morgenavond gevuld. Tot slot nog het derde deel van het pakket van Mark zodat ik kan besluiten welke nummers ik morgen ga draaien.
* Perri- I'm The One (UK, MCA, 1988)
Ik heb reeds een andere single van dit groepje, eveneens goedkoop gescoord bij Mark. Ik kan het niet zingen of neuriën maar mijn herinnering zegt dat het gewoon een leuk plaatje is uit de late jaren tachtig. Ik geloof dat ik best onder de indruk was van 'I'm The One' toen ik deze voor het eerst hoorde. Het doet bij het intro meteen heel erg denken aan 'Ain't Nobody' van Chaka Khan. Euh... ja... je kan het bijna letterlijk zingen. Maar het is een groove die niet snel gaat vervelen, maar het is niet bijster origineel. De b-kant bevat de acapella uitvoering en deze sla ik maar even over.
* Player- Baby Come Back (UK, RSO, 1977)
De Nederlandse Philips heb ik al een flink aantal jaren in de algemene jaren zeventig-bak staan. In januari van dit jaar hoor ik de plaat een paar maal achtereen. Eens in de seventies-show van mezelf maar ook op Radio Drenthe. Hoe meer ik ernaar luister, hoe meer ik het ga waarderen. De plaat is een productie van Dennis Lambert en Brian Potter, de mannen die verantwoordelijk zijn voor zoveel uitstekende 'blue-eyed soul'-composities. Player zorgt zelf voor de nummers. De Philips heeft echter zijn langste tijd gehad en dan biedt Mark de Engelse persing aan. Ik ben vlug bereid. Ja, deze klinkt een stuk beter! De Nederlandse moet ik ook nog eens opwaarderen maar de Engelse komt in de Blauwe Bak!
* Power- Bye Girl (US, Beegee, 1973)
Best wel grappig. Robert Stigwood van het RSO-label verdient veel van zijn geld met The Bee Gees en de volgende plaat is op het Beegee-label. 'Bye Girl' is bijna net zo 'mellow' als Player. Soms kan ik niet onder woorden brengen wat ik voel bij een nummer om bij 'Bye Girl' is dat andermaal het geval. Het is alsof ik de plaat al tientallen jaren ken, maar dan minder soulvol. Het is het weerzien met een verloren oude vriend zonder dat ik deze ooit eerder ben tegengekomen. Op de flip staat 'Peace Of Mind' en dat valt meer in de psychedelische soul zoals The Temptations dat in de voorgaande jaren op ons los hebben gelaten. Het is zeker geen slechte kant maar het mist de persoonlijke magie die ik voel met 'Bye Girl'.
* Prophecy- Everybody Walking Together (US, All Platinum, 1974)
We houden de positieve vibe nog even vast met deze 'uplifting' danser op het All Platinum-label. Prophecy heeft last van een hele drukke gitarist die in de refreintjes zijn wah wah-pedaal gebruikt en anders heel druk is om een Hendrix-imitatie te doen. De rest van de band houdt het funky en de harmoniezang is bijzonder fijn. Een bijzondere combinatie welke mij meteen goede luim geeft. Op de flip staat 'Nya' en dat is beduidend rustiger. Ook best mooi want de mannen van Prophecy hebben een fraaie harmoniezang. Ik vind het lastig beslissen welke kant het morgen gaat halen want de single mag als 'double-sider' de boeken in.
* Della Reese- If It Feels Good, Do It (UK, Avco, 1971)
Deze heb ik sinds jaar en dag in de Blauwe Bak staan in de Nederlandse persing. Toch kan ik de Engelse niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Bovendien is de Engelse Blauwe Bak een soort van parallelle collectie waardoor de Nederlandse gewoon kan blijven staan. Zoals vaker bij Engelse persingen is de stereo beter gebalanceerd dan de Europese persing. En op de Engelse hoor je de hoge stem doorgaan na de drie korte 'whoo'-klanken. Een welkome aanvulling!
* Sixpak- Weep No More (US, Gordo, 1970)
Mark had al gewaarschuwd voor 'a little wear' en inderdaad... ze kraken zoals ze smaken. Het is een zogenaamde Vietnam-disc. De ik-persoon wordt opgeroepen voor zijn dienstplicht. Natuurlijk gaat hij deze vervullen en hij vertelt zijn liefje dat ze niet moet wenen. Hij zal spoedig terug komen. Of dat in levende lijve zal zijn of in een 'body bag' daar geeft Sixpak geen uitsluitsel over. Op 'Bring'Em On Home' is de boel een stuk vrolijker. Het refreintje is geleend van 'You Ain't Going Nowhere' van Bob Dylan en wederom gaat het over de Amerikaanse soldaten die in de Vietnamese jungle vechten voor het eer van het vaderland. Qua soul is 'Weep No More' echter de meest interessante kant.
* Mavis Staples- Love Gone Bad (US, Phono, 1983)
Met sommige combinaties kun je niet mis grijpen. Neem nu Mavis Staples. Een stem uit duizenden. Als ik zou weten dat ze zondagmorgen in een kerk op de Veluwe zou zingen, stapte ik vanavond nog op de fiets. Mavis is de enige die me mogelijk weer binnen de muren van een kerkgebouw kan krijgen. Op deze plaat werkt ze met Brian en Eddie Holland. De gebroeders Holland zorgen voor een lekkere post-disco groove en Mavis klinkt weer als vanouds. Wat heeft deze dame een enorme soul in haar lichaam. Ze viert in juli haar 85e verjaardag en is drukker dan ooit tevoren. Staat ze niet alleen op het podium dan doet ze wel een gastoptreden bij een andere 'nieuwe' artiest. 'Beat Well Done' op de keerzijde is met een andere producer en dat klinkt wel een beetje erg 'slick'. 'Love Gone Bad' is definitief de betere van de twee!
* The Uptights- Free At Last (US, Skye, 1970)
Niet dezelfde Uptights als van 'Shy Guy', dat heb ik bij het reserveren van de plaat al uitgezocht. The Uptights is wel opnieuw een damesgroepje en het komt de dames tot uit de tenen. 'You Git's None Of This' oogt funky maar is een andere geweldige ballade van de dames. De stem van de leadzangeres slaat zelf een beetje over, iets dat ik héérlijk vind! Twee uitstekende kanten maakt het tot een 'double-sider'.
* The Wanderers- Somebody Else's Sweetheart (US, Cub, 1961)
We eindigen deze eerste ronde van de 'Singles round-up' in de oudheid. The Wanderers komt voort uit de doowop en dat levert fraaie harmonieën op maar de leadzanger maakt het soulvol. Het is de 'big city soul'-sound die we kennen van The Drifters. De 'wham' en 'dibbee-dib' geeft het alleen maar meer sfeer maar ook zonder deze doowop-kreten zou het nummer hebben gestaan als een huis. Op de keerzijde staat 'She Wears My Ring' van het echtpaar Bryant en dat is wel pure doowop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten