Singles round-up: mei 8

Hoe vaak heeft de eerste eigenaar (m/v) de camera aangesloten op de computer? Ik heb geen flauw idee maar verbaas me wel dat het lipje nog altijd voor de usb-poort zat. Verleden tijd want deze is gisteren er al afgevallen. Ach, het zit ook alleen maar in de weg. Ik meen dat ik laatst een documentje heb aangemaakt met de wandel- en fietstochten met de datums. Als dat het geval is, zal ik zondag toevoegen want het gaat niet komen tot een aparte 'Diagonaal zeven letters'. Ik heb in Ruinen echter 56 singles gekocht. Zeventien daarvan beschouw ik als 'dubbel' en de resterende negenendertig ga ik er in drie afleveringen doorheen jassen. Niet alles is namelijk even bijzonder. Bovendien verwacht ik later deze week de singles van Mark en hebben jullie zeker twee afleveringen te goed met 'nieuwe' releases. Het is een drukke maand voor de 'Singles round-up'. In de inleidingen van de negende en tiende 'Singles round-up' zal ik jullie op sleeptouw nemen door de omgeving van Ruinen waar ik zondag na afloop heb gefietst. Nu ga ik beginnen met de eerste dertien nieuwkomers van zondagmiddag. En dat is meteen al een 'mixed bag'.

* Lionel Abel- Lonely Man (Barbados, EK, 1974)
Ik heb in eerste instantie niet zo'n hoge pet op van de markt in Ruinen. Ik ben de braderieën in Diever gewend en daar heb ik niets te zoeken. Driekwart van de markt in Ruinen is ook een soort braderie. Streekproducten, nieuwe kleding, dvd's en zelfs een paar bedrijven die zich presenteren. Ik duik meteen op het eerste stapeltje singles. Die moeten een euro per stuk kosten. De tweede stand is al een stuk goedkoper en dan... twee bananendozen vol singles en een paar losse stapels. Vijftig cent per stuk. Veel algemeen hitmateriaal maar dan opeens deze single van Barbados. Muzikaal is het pure pop maar wel met een soulvolle stem van Lionel. Hij blijkt uit Guyana te komen en heeft twee singles voor het EK-label en eentje voor Trex gemaakt. O wacht, 'Lonely Man' is in 1973 al verschenen op EK, dat maakt de twee releases. Degene op het Trex-label is onbetaalbaar. 'Get Down' op de b-kant noemt wel Lionel maar is eigenlijk zijn begeleidingsband The Mischeivious Guys. Inderdaad, dat is Mischievous op een hele kromme manier. Het is een funky instrumentaaltje maar 'Lonely Man' hoort zeker in de Blauwe Bak. Maar dat stond op voorhand al vast.

* Angelique- Een Beetje Geld Voor Een Beetje Liefde (NL, Olala, 1982)
In principe koop ik heel weinig Hollandstalig repertoire en dat heeft ermee te maken dat ik op een Engels radiostation uitzend. Toch kan ik het soms niet laten. Ik ben de kraam met de vijftig cent-singles nog niet tegengekomen en denk dat het bij een stuk of tien gaat blijven vandaag. Hij is compleet uit het lood. 'Vader Wat Klotsen Je Ballen' heeft daar minder last van. Maar ja, het is een beetje zonde voor wat betreft 'Een Beetje Geld' want die is echt niet om aan te horen op deze manier.

* Baccara- Body-Talk (Duitsland, RCA Victor, 1979)
Het Spanglish van de dames Baccara wordt met de plaat erger, dit is soms compleet onverstaanbaar. Het is sowieso ook geen tweede 'Yes Sir I Can Boogie'. Het tempo ligt een stuk lager dan de grote hits maar dat klinkt op zichzelf ook best prettig. Best gezellig voor op een zondagavond!

* Bananarama- Movin' On (Duitsland, London, 1992)
Siobhan Fahey heeft het schip verlaten om verder te varen met Marcella Detroit in Shakespear's Sister. De overige twee leden van Bananarama nemen dit 'Movin' On' op met de heren Stock en Waterman. Aitken is vertrokken en Pete Waterman is er alleen voor de promotie, dus je mag stellen dat alleen Stock op de plaat is te horen. Het heeft de Stock Aitken & Waterman-sound en Siobhan wordt evenmin gemist. Het resultaat is aangename dansbare pop zoals we dat gewend zijn van beide teams en het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden.

* Bay City Rollers- Saturday Night (NL, Bell, 1974)
Hoewel het telefoonnummer uit tien nummers bestaat, denk ik nog wel dat er omgenummerd moet worden. Maar ach... ik hoef hem of haar ook niet te bellen. Wel kan ik een kaartje sturen voor de komende verjaardag want de eigenaar (m/v) viert op 4 juni zijn of haar 63e verjaardag. Het zijn alleen de initialen van de voornaam maar vreemd genoeg vermeldt het ook de geboortedatum. Hij is dertien jaar als deze van The Rollers uitkomt. Een paar jaar later heeft hij een drive-in show want daar heb ik meer singles van gezien. 'Saturday Night' is een heerlijke stamper van de Schotten en in een prachtige staat!

* Chubby Checker- The Hucklebuck (US, Abkco, 1960, re: 1972)
Ook gedaan door The Royal Showband Waterford maar eigenlijk is deze van Chubby leuker. Het is een fraaie twee-voor-de-prijs-van-een want op de keerzijde staat 'Pony Time'. Die laatste is in mijn herinnering toch leuker maar 'Hucklebuck' is een winnaar.

* The Christians- Born Again (Duitsland, Island, 1987)
Meer 'double-siders'? Deze heeft namelijk de Amerikaanse remix van 'Forgotten Town' op de keerzijde. Toch eerst mijn geheugen opfrissen voor wat betreft 'Born Again'. Bij het intro is dat al geregeld. Leuk om deze eindelijk eens op vinyl te hebben. Tja, 'Forgotten Town'. Die moet ik nog altijd een keer zien te vinden op de originele single. Zo'n remix is leuk voor een keertje.

* Allan Clarke- Who? (UK, EMI, 1973)
* Allan Clarke- Sideshow (NL, EMI, 1974)
Dé grote hit van de markt in Ruinen? Dat is 'Slipstream' van Allan Clarke. Niet dat die over de luidsprekers wordt gedraaid, maar ik kom de single tweemaal tegen op verschillende plekken. Ik heb echter al de Duitse persing met fotohoes. Voor vijftig cent neem ik wel de Engelse persing mee en die komt in de aflevering met de dubbele singles. Ik koop dus drie van Allan Clarke op één markt? De zanger van The Hollies verlaat in 1970 de band om aan een solo-carrière te beginnen. Dan is het 1972 en begint een Amerikaanse dj veelvuldig 'Long Cool Woman' te draaien. Het wordt een hit en het verplicht Allan om zich weer aan te sluiten bij The Hollies. Toch vindt hij de tijd om ook soloplaten te maken. Het begint psychedelisch maar na het intro vallen de drums in en wordt het een solide rocksong met Allan's opvallende stemgeluid. Met een beetje fantasie zou je kunnen denken dat het een vergeten opname is van Led Zeppelin, maar dan zouden de gitaren meer 'heavy' zijn geweest. Dit blijft iets aan de softrock-kant maar wel erg smakelijk! Bij 'Sideshow' moet ik even huiswerk doen. Ah, dus wel! De b-kant van de single is 'Don't Let Me Down Again' en is van de hand van Lindsey Buckingham. Het staat in 1973 op 'Buckingham-Nicks' en zo heeft Clarke vóór Fleetwood Mac van het duo gehoord. 'Sideshow' is geschreven door Roger Cook met bassist Herbie Flowers. Het is in zekere zin commerciëler dan 'Who?', maar niet de meest interessante single die ik heb gehoord.

* Joe Cocker- She Came In Through The Bathroom Window (NL, Stateside, 1970)
Ik hou mijn hart vast want de plaat heeft geen hoes en het is warm op de markt. Gelukkig is die niet krom maar kan wel een schoonmaak gebruiken. Waarschijnlijk dat die dan al een stuk zonniger klinkt.

* Dee Dee- I Put A Spell On You (NL, Bovema Negram, 1978)
Dit is duidelijk gemaakt in de tijd dat Santa Esmeralda hoog in de hitlijsten staat met 'Don't Let Me Be Misunderstood' en Donna Summer een hit heeft met 'Mac Arthur Park'. Dee Dee's uitvoering van 'I Put A Spell On You' lijkt een kruising tussen beide nummers. Ik moet bekennen dat ik de plaat nog nooit eerder heb gehoord en hij bevalt me goed. Ik weet alleen dat Dee Dee in de jaren tachtig lid is van Vulcano.

* Digital Emotion- Don't Stop (NL, Break, 1983)
Een productie van de heren Catapult en Rubberen Robbie. Het is een geinig electric boogie-ding. Het is een geval waarbij de nieuwsgierigheid heeft gewonnen.

* Dizzy Man's Band- Mony Mony (NL, Polydor, 1980)
Het hitnummer van Tommy James & The Shondells uit de jaren zestig en een paar jaar voordat Billy Idol het nieuw leven zal inblazen. Voor de Dizzy Man's Band is het andermaal reden voor een feestje en dat straalt deze plaat uit. Geen wereldschokkende cover en ze hebben beslist beter werk afgeleverd.