Een week geleden op vrijdagmiddag. Ik ben klaar met mijn postronde en fiets langs de Jumbo voor een kleine versnapering. Dat is onderhand een beetje traditie en zolang ik het mezelf financieel kan veroorloven, zet ik het door. Ik parkeer de fiets buiten bij de supermarkt en wil hem op slot zetten. 'Was je van plan om bij me langs te komen?'. Ik kijk over mijn schouder en zie de man van het platenwinkeltje. 'Euh nee, ik denk dat het volgende maand pas gaat worden'. Het is goed bedoeld. Hij wil op dit moment even pauze hebben omdat vrijdagavond koopavond is. 'Ik zie je volgende maand wel weer'. Dan is het een week later. De hoeveelheid post valt reuze mee en ik ben in een vloek en een zucht klaar. Wat let me? Ik heb een klein bedrag gepind (je kan bij hem niet pinnen in de zaak) en ga gewoon een kijkje nemen. Het mag niet té gek worden? Ik heb het bescheiden gehouden en heb negentien singles aan de verzameling toegevoegd. Deze ga ik in drie afleveringen aan jullie voorstellen.
* Barclay James Harvest- John Lennon's Guitar (UK, Polydor, 1990)
Het is begin 1999 en ik woon op dat moment in Mossley. Ik raak aan de bar van een zéér gezellige pub in Uppermill aan de praat met iemand die eveneens van progressieve muziek uit de sixties houdt. Wellicht is dit het juiste moment om het eens te vragen? Ik heb dan een Engelse popencyclopedie en deze vermeldt dat Barclay James Harvest uit de 'Oldham area' afkomstig is. 'Nee maar...', antwoordt de man verrast. 'Die komen hier uit de omgeving. Als je een van hen wilt ontmoeten, hij zit altijd in een pub even verderop'. We gaan wel naar de pub en ik schud zijn hand maar de drinkebroer heeft me verteld dat het geen voorname pub is. Na een drankje gaan we terug naar de Clogger's Arms. Tot zover mijn 'claim-to-fame' qua Barclay James Harvest. Nu de plaat... John Lees vertelt een waargebeurd verhaal. Ze zijn bezig aan de tweede elpee van de band, 'Once Again', en dat moet dus in 1970-71 zijn geweest. Norman Smith heeft de productionele leiding en hij heeft gewerkt met Pink Floyd én The Beatles. Ik zou de plaat opnieuw moeten draaien om achter de reden te komen maar feit is dat Lees op de gitaar van John Lennon mag spelen. Nee, ik ga hem nu niet draaien. Ik heb ze vrijdagavond gedraaid en het is een sentimentele dweil van meer dan vijf minuten.
* Carlsberg- All The President's Men (NL, GIP, 1979)
Op een avond in De Karre heeft de barman de regie over de muziek uit de jukebox en hij laat me kennis maken met Partner en Carlsberg. 'Partner probeert te klinken als Steely Dan en Carlsberg doet op deze plaat alsof het de Dire Straits is'. Ik heb vrijdagavond de twee 'back-to-back' gedraaid. Met een beetje fantasie zou je Carlsberg kunnen verwarren met Dire Straits, het is precies het geluidje maar wel enorm professioneel gedaan. De plaat staat al een fikse tijd op mijn verlanglijstje.
* Carpenters- Beechwood 4-5789 (US, A&M, 1981)
'The longest running feature on radio', roept mijn collega regelmatig. Dat is natuurlijk onterecht. Als je de Week Spot een 'radio feature' mag noemen... dat loopt al ruim tien jaar in mijn shows. 'Hats Off To The 80s Stars' doet ongeveer zeven jaar mee, maar... toegegeven... net als 'Listen Very Carefully' is het een rubriek waarvan we ooit dachten dat het na een paar maanden wel klaar zou zijn. In 'Hats Off' heeft Lee wekelijks een artiest of groep uit de jaren tachtig welke een Motown- of soul-tune hebben gecoverd. In dat kader neem ik deze van The Carpenters mee. Ik zou het ook op een briefje of op de telefoon kunnen krabbelen maar voor een euro heb ik een blijvende notitie. Het is in 1982 nog een redelijke Amerikaanse hit geweest en het styreen klinkt nog als nieuw!
* Chicago- Hard To Say I'm Sorry (UK, Full Moon, 1982)
In de laatste aflevering zit een échte 'guilty pleasure' maar ook deze single van Chicago valt redelijk uit de toon. Ik heb vrijdagavond een show gemaakt en opgenomen (inmiddels beschikbaar via Mixcloud) met alle negentien singles en nog wat recente aanwinsten uit Assen. O ja, ik start met 'Love Song' van The Damned omdat die hier nog rond zwerft na 'Het zilveren goud'. Ik kan in de show van vrijdag zelfs even 'slow' gaan dankzij Chicago en de 'guilty pleasure'.
* Fats Domino- Let The Four Winds Blow (NL, Imperial, 1961)
* Fats Domino- Did You Ever See A Dream Walking (NL, Imperial, 1962)
Qua oudheid ben ik over het algemeen snel klaar. Alleen zal ik altijd een zwak blijven houden voor Fats Domino. 'Let The Four Winds Blow' blijk ik al te hebben maar ik denk dat de single van vrijdag in een betere staat is. 'Did You Ever' is meer een walsje van Fats en muzikaal niet zo heel interessant.
* Dr. Hook & The Medicine Show- Sylvia's Mother (UK, CBS, 1972, re: 1974)
Ik twijfel al even bij het label en de 'cracks' op 45cat brengen me het verlossende antwoord. Ten tijde van de originele release heeft CBS deze labels nog niet. Deze single is in 1974 geperst met exact dezelfde b-kant. De reden? Wellicht dat de single twee jaar later nog altijd populair is en de eerste persing is uitverkocht? Of heeft het ermee te maken dat Dr. Hook in 1974 de eerste Engelse tournee ondernam? Feit is dus dat het de tweede persing is. Ik heb ook de Nederlandse maar die is in een slechte staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten