Polarisatie. Dat is momenteel het toverwoord in de politiek en media. Natuurlijk is het onwenselijk in ons land. Je wilt geen groepen tegen elkaar opzetten die in beginsel uit hetzelfde hout zijn gesneden maar alleen een verschil hebben in politieke opvatting of een andere nieuwsgaring erop na houden. Wat dat betreft is het al eeuwen lang heel anders geregeld in Engeland. In Nederland heb je alleen klassen op papier. Je hoort geregeld een politicus zeggen dat de middenklasse hard wordt geraakt met een bepaald besluit. Mensen die tot de middenklasse behoren, kunnen zichzelf identificeren omdat ze weten wat er maandelijks binnenkomt op de bank. Er is in Nederland, bij mijn weten, niemand die zichzelf aanduidt als middenklasser. Noch heeft deze middenklasser zijn eigen pub en club tot zijn beschikking. In Engeland is voortdurend een klassenstrijd aan de gang. Je hebt 'Labour', 'Middle-class' en 'Upper-class'. De eerste categorie is Jan-met-de-pet die hard moet werken om zijn boterham te verdienen. De tweede is vaak een zelfstandig ondernemer die ook flink aan de bak moet om de schoorsteen te laten roken. Hij heeft echter méér op zijn rekening staan dan de 'arme sloeber' uit de bouw. De 'upper-class' hoeft niet zo nodig te werken, dit wordt voor hen gedaan. De ponden komen gewoon binnenstromen terwijl de baas een balletje loopt te slaan op de golfbaan. Deze categorieën heb je ook in Nederland maar als puntje bij paaltje komt, kan iedereen gewoon een biertje drinken in de plaatselijke kroeg. Dat is in Engeland anders en daar moet ik flink aan wennen!
Als ik het cassettebandje even vooruit spoel naar mei 1999? Het is een 'Bank Holiday Monday' in Engeland en ik besluit deze middag een eind te wandelen. Ik heb een flesje water bij me maar deze is na verloop van tijd leeg. Omdat ik best wel dorst heb, hoop ik dat ik binnenkort iets tegenkom. Dan doemt iets op van horeca. Een pand in de 'middle of nowhere' met lichtbakken van biermerken. Ik loop het terrein op en wil de deur openen maar krijg daar niet de gelegenheid voor. Er staat een statige man in de deuropening. 'Wat kom je hier doen?'. Ik vraag of ik alstublieft mijn flesje met water mag vullen. Nee, ik moet wegwezen. Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe kun je nu weigeren om een flesje te vullen? Ik vraag het nóg eens maar de man blijft halsstarrig weigeren. Enigszins verdrietig loop ik het terrein af en kijk over mijn schouder. Het is een 'Conservative Club'. De buurman vraagt wat er aan de hand is en ik leg uit dat ik mijn flesje wil vullen. 'Ah, you are a foreigner?'. Hij nodigt me uit op zijn terras voor een drankje en een praatje en uiteraard vult hij ook mijn flesje water.
Het weren van bepaalde bevolkingsgroepen is voor een Nederlander iets uit een grijs verleden. Nee, ik reken de corona-app even niet mee... We kennen het uit de verhalen over de Tweede Wereldoorlog als joden niet welkom zijn op bepaalde plekken. We kennen ook de verhalen uit Amerika waar mensen met een donkere huidskleur zelfs hun eigen stukje van een stad hebben. Gelukkig behoort dat alles tot het verleden, ook al gaan mijn tenen krom staan als ik lees dat een ondernemer in Amsterdam enkel haar deuren opent voor 'people of collah' en voor alles dat niet hetero is. In Engeland is de 'Conservative Club' voor de upperclass en dat duldt geen arme sloeber binnen de muren van hun clubgebouw. In Mossley zit ik vaak in de Tollemache Arms dat, goed beschouwd, een pub is voor de middenklasse maar waar ik gewoon word geaccepteerd voor wie ik ben. In de meeste 'labour'-pubs heb ik binnen de kortste keren mot. Zou klassenverschil ook een rol hebben gespeeld bij mijn sollicitaties? Ongetwijfeld. Ik kan één plek specifiek herinneren waar de eigenaar me geen blik waardig gunt. Ik voel dat ik té min ben voor hem.
Ik weet niet of de 'Working men's club' in de afgelopen vijfentwintig jaar een herwaardering heeft gekregen. Ik heb gezocht naar een afbeelding van de betreffende club maar heb niets gevonden. Ik kan namelijk ook niet meer herinneren waar die precies zat. Het is een dorpje op wel tien kilometer van het stadscentrum van York. Het is een geblindeerd stenen gebouw op een pleintje omringd door bos. Even verderop loopt de snelweg. Ik heb de advertentie gezien bij het arbeidsbureau en zij vertellen niet wat ik kan verwachten. Waarschijnlijk hebben ze zich rot gelachen toen ik de deur uit liep. Ook Father probeert zijn meest serieuze gezicht op te zetten als ik vertel dat ik vrijdagmiddag een sollicitatie heb bij de 'Working men's club' van dit of dat dorp. Ik heb geleerd van Stockton-On-The-Forest en ga nu ruim op tijd weg. Beter een half uur buiten wachten dan té laat arriveren. Hoewel ik geniet van de omgeving van de fietstocht voel ik meteen al aan dat dit niet haalbaar is om dagelijks te doen. Ik arriveer op de plek en, zoals ik heb geschreven, het is een geblindeerd stenen gebouw met een enkele lichtbak welke verteld welk soort bier er wordt getapt. De eigenaar arriveert twintig minuten later. Het voelt niet goed aan. Hij opent de deur en laat me het interieur zien. Ik kan me de vele pilaren nog herinneren en ook dat het complete interieur 'hufterproof' is. Ik ben niet onder de indruk en dat is wederzijds. Ik ga weer op de fiets naar York.
'Nou, natuurlijk ben je aangenomen met zo'n goddelijk lijf'. Father kan het lachen niet bedwingen. Anno 2023 vraag ik me af op de 'Working men's clubs' een upgrade hebben gehad of dat dit gewoon een erg slecht voorbeeld is geweest. De club waar ik heb gesolliciteerd schijnt een naam te hebben voor de topless bediening en striptease acts. Eigenlijk niet zozeer een 'Working men's club' maar eerder een sexy kroeg voor bouwvakkers met onstuimige hormonen. Ik heb in de afgelopen jaren aankondigingen gezien van Northern Soul-avonden in een 'Working men's club' en dat ziet er een stuk meer respectabel uit dan mijn toekomstige werkplek. O ja, ik ben niet aangenomen maar ik denk dat ik het aanbod zelfs zou hebben afgeslagen. Ik doe alles voor werk en een inkomen maar dit is een brug te ver.
Omdat ik geen foto van de betreffende club kan vinden, dan maar de filmposter van 'The Full Monty'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten