Honderd achteruit: Demis Roussos

Is er in ruim dertien jaar Soul-xotica een onderwerp geweest waarover ik nog niet heb geschreven? Nee, dan heb ik het niet over Demis Roussos. Ik kan me in ieder geval een zeer vroeg 'mopje' herinneren over Demis als eerste 'crossdresser'. Volgens mij een hoesbui? Geen woord over de associatie die ik heb met de Griek en waarom deze man in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar heeft gestaan. Ik moest even kijken waar ik was gebleven in de Gele Bak Top 100 en meteen bekruipt me hetzelfde gevoel als een maand geleden na het publiceren van Jefferson Airplane. N.! Opeens voel ik ook weer haar aanwezigheid, haar lieve stem, haar troostende armen terwijl ze een liedje van Demis Roussos zingt. Vaak is dat overigens 'Goodbye My Love Goodbye' maar ze heeft laten merken dat ze goed op de hoogte is van het repertoire van ome Demis. De nummer 24 in de Gele Bak Top 100 draag ik dan ook helemaal op aan de lieve schat. Ik hoop alleen maar dat het laatste 'gerucht' is uitgekomen en ze inmiddels gelukkig is geworden in ons land.

Op Q Music wordt momenteel de week van de jaren negentig gehouden. Als er iets is dat ik als typisch jaren negentig ervaar, is het wel het begrip asielzoekers. Ze zullen er ongetwijfeld zijn geweest vóór 1990 maar had het toen een specifiek woord? In ons dorp in Friesland komt in dat kader een Bosnische vluchteling wonen met zijn gezin. Hij is meteen de eerste 'international' van de plaatselijke voetbalclub en na twee jaar is hij méér Fries dan menig import dat tien jaar in het dorp woont. In de nieuwe eeuw heb ik nog samen met de SP-afdeling gedemonstreerd tegen het generaal pardon. Inmiddels ben ik qua politiek een heel eind verhuisd maar weiger tegelijk mezelf over te geven aan populistisch gedachtegoed. Natuurlijk heeft iedere vluchteling zijn of haar eigen verhaal en is het onmogelijk om alle verhalen stuk voor stuk te horen en daarop een beoordeling los te laten. Voor échte vluchtelingen is in ons land, ,volgens mij, altijd plek geweest. Tegelijk moeten we onder ogen zien dat niet iedere vluchteling een politieke reden kán hebben. In deze verre landen moet je 'iemand' zijn met statuur, wil je (onwelgevallige) mening worden gehoord. In zo'n geval ben je als vluchteling bereid een forse stap te zetten: Van welvaart en weelde in eigen land naar hulpbehoevend en tweedehands in het gastland. Nadja valt in de laatste categorie. Hoewel ik dan ontzettend 'links' ben, zie ik dan ook al in dat het niet goed gaat met de opvang van asielzoekers in ons land.

Ik zal niet teveel in details treden. Vandaar dat ik haar naam ook niet voluit ga schrijven. Het is een christelijke vrouw uit een islamitisch land.  De christenen zijn daar in de minderheid en om zichzelf gehoord te krijgen, hebben ze onder andere vakbonden. Haar man is leider van een christelijke vakbond en daarmee vijand van het heersende systeem. Hij is om het leven gebracht en N. hoeft zich geen twee keer te bedenken. Ze vlucht met haar kinderen naar het vliegveld en zorgt dat ze in een veilig land terecht komt. Het systeem houdt namelijk niet van halve maatregelen: Niet alleen de leider zélf, maar zijn gehele familie moet eraan geloven. Omdat haar man een leidinggevende functie bekleedt, hebben ze aan geld en welvaart niets tekort. Alleen heb je daar niets aan als er wordt gedreigd jou en de kinderen iets aan te doen. De kinderen. Dat is voor haar de voornaamste reden. 'Als ik word teruggestuurd, dan accepteer ik dat. Ook al loop ik rechtstreeks de dood in. Alleen de kinderen moeten in vrijheid opgroeien'. In het land van herkomst zijn christenen 'lichtzinniger' dan de moslims. Ze komt echter terecht in een asielzoekerscentrum waar het stikt van de moslims. Ze zal zich dus moeten schikken aan hen om een veilig onderdak te hebben, terwijl ze tegelijk ook voor deze mensen op de vlucht is. Dát bedoel ik dat ik in 2000 al in zie dat het asielbeleid niet klopt.

N. doet vrijwilligerswerk bij ons in De Bilt. Eigenlijk is het vooral bedoeld om haar de taal te laten leren en daarin maakt ze grote stappen. Ze doet poetswerk in het huis en helpt in het sorteren van de kleding. Voor haar is het een 'uitje' en komt gemiddeld twee middagen in de week langs. Als ik moet koken, kunnen we dankzij N. aardappelen eten want zij schilt binnen vijf minuten een emmer vol! Hoezeer zij de 'uitstapjes' waardeert, wordt pas duidelijk als we met een groep naar Festival Mundial gaan in Tilburg. De zaterdagmorgen voor vertrek is het hemels mooi weer. Het zweet breekt me uit als ik N. zie fietsen. Een lange grijze regenjas, lange spijkerbroek en het haar 'zedig' bedekt. 'Mag ik even gebruik maken van je kamer?', vraagt ze me. Natúúrlijk! Vijf minuten later kunnen we opgelucht adem halen want ze komt tevoorschijn in een druk gebloemd jurkje tot aan de knie. Het weekend in Tilburg is met name door haar gezelschap 'legendarisch' voor mij. Het festival kan me worden gestolen (ben niet héél erg van de Afrikaanse muziek...), maar samen met haar op een matje in de zon of dansen bij een band. Op een bepaald moment verbiedt ze me nóg meer bier te drinken en ik vind dat 'apart'. Anno 2023 hou ik alleen maar méér van haar. Terug naar huis wordt gesuggereerd om haar direct op het azc te brengen. Dan wordt het stil in de bus....Haar tas staat nog op mijn slaapkamer en ze zal zich eerst moeten verkleden voordat ze weer terug kan...

Ik moet bekennen dat ik een beetje naïef ben in deze jaren. Het is 'geezer' John uit Engeland die in 2000 een paar weken bij ons woont die haar een 'cow' vindt. Er wordt stevig gerookt in het huis en als je de aansteker mist en N. is in de buurt, dan weet je precies waar je moet grijpen. Juist! In het borstzakje van haar blouse. Dat je daarmee ongemerkt tegen haar borst komt, is mij niet eerder opgevallen, maar ze heeft er blijkbaar allerminst last van. Ik herinner haar als een vrouw die enorm snel aardappelen kon schillen, lekker praktisch was in het huishouden en haar zachte armen boden troost aan iedereen die het maar nodig had. En ze was een enorme fan van Demis Roussos! Ik moest weinig hebben van de Griek maar ben het dankzij haar gaan waarderen. Het laatste dat ik eens van haar heb vernomen is dat ze met een Nederlander was getrouwd. Hopelijk heeft dit haar in Nederland doen blijven. Ik denk niet dat onze paden elkaar gaan kruizen maar... als het gebeurt.... dan zullen we gaan dansen. Op Demis Roussos!