Afgelopen weekend ging de klok een uur vooruit. Dat gebeurt ieder jaar op de laatste zaterdag van maart en reeds sinds de jaren zeventig. Dus ook in 1998. In dat jaar woon ik net een paar weken in de YWCA aan Water Lane en wil op zondagochtend traditiegetrouw naar de kerk. Daar woon ik nu op relatieve steenworp vandaan en dus kan ik twintig minuten voor aanvang van de dienst de deur uit gaan en nog altijd ruim op tijd zijn. Deze zondagmorgen verbaas ik me over de vele mensen op straat. Anders is York nog vrij uitgestorven als de kerk ingaat. In de kerk zélf volgt nog meer verbazing. Daar ontdek ik dat de klok een uur vooruit is gegaan en ik de heilige schrift heb gemist. Ik kan echter meteen aanschuiven voor thee en koekjes. Tot dusver de herinnering aan dat moment in York. Er had in de eerste week in de YWCA nog van alles kunnen gebeuren waardoor het heel anders heeft kunnen lopen. Deze twee onderwerpen staan vanavond centraal in 'Het zilveren geheugen'.
Ten eerste... mijn National Insurance Number. Deze moet je hebben wil je aan het werk gaan in Engeland. Ik heb de afgelopen weken heel wat af gesolliciteerd en er is nog niemand die me ooit naar mijn National Insurance Number heeft gevraagd. Ik geloof dat het met de aanvraag van een uitkering te maken heeft. Hoewel ik niet in Engeland ben gekomen om op mijn luie reet te gaan zitten en te profiteren van de sociale welvaart, moet ik op dit moment wel iets hebben om de huur te betalen. Ik moet dus eerst mijn National Insurance Number aanvragen, zoiets als het Sofi-nummer in Nederland destijds. Father raadt me aan mijn koffers alvast in te pakken. Als het wordt afgewezen, heb ik twaalf uur tijd om het Engelse grondgebied te verlaten. Toch heb ik op ene of andere manier vertrouwen dat het gaat lukken. En het lukt ook! Ongelofelijk! Ik sta nog altijd ingeschreven in Jutrijp, ook al besef ik me op dat moment nog altijd niet.
Ondertussen ga ik druk door met solliciteren. Dan zie ik deze advertentie bij het arbeidsbureau en dit vinkt meerdere hokjes aan. Een pub in Shiptonthorpe zoekt een medewerker en het heeft woonruimte boven de pub. Ik ken Shiptonthorpe van de keren dat ik van en naar Hull ben gegaan met de bus. Shiptonthorpe en Market Weighton liggen praktisch centraal aan de doorgaande weg van Hull naar York. Dat is een fiks eind fietsen maar daar geef ik natuurlijk niets om. Ik heb wind mee en heb het ruim aan tijd zodat ik niet geheel bezweet zal arriveren in de pub. Ik klop aan en word binnengelaten. De oudere dame is blij verrast met mijn komst. Het is iets dat ik vaker heb gehoord, ook van het arbeidsbureau. Veel werklozen maken een afspraak zodat ze dit kunnen tonen bij de sociale dienst, maar zullen nimmer komen opdagen voor een sollicitatiegesprek. Ik sta er wel en de eerste indruk is bijzonder goed! The Ship Inn ademt voor mij alles dat ik graag zie in een Engelse pub. Het voelt meteen als een huiskamer.
"Miss Mary' mag ik haar noemen. Haar man is jaren terug overleden en ze runt nu in haar eentje de pub. Dat is haar altijd goed af gegaan totdat ze is gevallen. Sinds dat ongeval voelt ze zich opeens erg alleen en kwetsbaar in zowel pub als woonhuis en dus wil ze graag iemand hebben die intrek neemt in een kamer boven de pub. Het vertrouwen is meteen wederzijds en ik heb het gevoel dat ik hier volgende week met mijn hebben en houden ga arriveren. Hoe het dan verder had gemoeten? Ik weet niet wat voor zinnigs ik in een pub zou moeten doen. Ik kan nog niet eens bier pompen en heb verder totaal geen ervaring met horeca buiten flesjes doppen in de Popkelder. En flesjes worden nagenoeg niet gedronken in Engeland. Op zondag moet er een 'Sunday Roast' worden aangeboden. Een paar weken eerder heb ik geprobeerd spaghetti te koken met suiker omdat ik geen zout bij de hand had. Ik maak kennis met haar zoon die een pub heeft in een andere plaats. Omdat deze een boodschapje heeft in York krijg ik meteen een lift terug. Miss Mary verwacht een sollicitant op vrijdag en zal me daarna bellen om te laten weten of ik ben aangenomen of niet. Zoals gezegd ben ik ervan overtuigd dat ik de geschikte kandidaat ben.
In de YWCA blijft het echter stil hoewel ze mijn kamernummer weet en de instructie heeft gekregen om naar 'Gerrit Louwsma J5' te vragen. Ik ben er niet op het moment en degene die de telefoon heeft aangenomen, heeft geen notitie gemaakt. Ik denk zelfs dat het de zondag is geweest nadat de klok is verzet. Ik stap die middag op de fiets en leg weer de tocht af naar Shiptonthorpe. Ik ben zéér opgewekt want ik heb het gevoel dat ik meteen vanavond kan blijven slapen in mijn nieuwe bed boven de pub. Ik stap de Ship Inn binnen, maar Miss Mary geeft aanvankelijk nog geen krimp. Dan vraag ik het maar en is ze een beetje verbaasd dat ik de mededeling niet heb door gekregen. Jullie raden het al: De andere sollicitant heeft voorrang gekregen. Ze troost me terwijl ik in tranen uitbarst maar kan verder ook weinig voor me betekenen. Berooid ga ik op de fiets terug naar York.
Het is, denk ik zo, de laatste sollicitatie geweest in Engeland. Met Tony van het Leger Des Heils vraag ik opnieuw een uitkering aan nadat een vorige is afgewezen. Dit moet gaan lukken. En anders...? Nee, het móet gaan lukken! De foto van The Ship Inn stamt uit 2006. In 2011 is de Wikipedia-pagina aangemaakt van het dorp Shiptonthorpe en dat vermeldt dat beide pubs in het dorp inmiddels zijn gesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten