Het lijkt me wel lollig om de platen uit de Gele Bak Top 100 elk van een verhaaltje te voorzien. Echter, als ik met de serie begin weet ik niet hoe ver ik zal eindigen. Ik heb een paar jaar geleden 'Verzamelwoede' gedaan en meen dat ik na afloop wel weer opnieuw kan beginnen met een nieuw concept. Dat wordt dus helemaal niks. Ook bij 'Honderd achteruit' lijkt dit te spelen voor mij. Het is nu halverwege maart en vier maanden tot de publicatie van de nieuwe Gele Bak Top 100 en, zie hier, we hebben na vanavond een kwart van de platen gehad. Eigenlijk ietsje meer omdat er artiesten en bands zijn met meer dan één single. Het komt er nu op neer dat ik geen excuus mag hebben omdat ik niet weet waarover ik zal schrijven, want op deze plek hoort een plaat of artiest te komen uit 'Honderd achteruit'. Vandaar dat ik de reis vanavond continueer met de nummer 25 uit de Gele Bak Top 100: '5:01 AM (The Pros And Cons Of Hitch-Hiking)' van Roger Waters uit 1984.
Bij het station in Steenwijk hebben ze tegenwoordig zelfs een apart hoekje gemaakt bij de taxiplaatsen. Hier kun je gaan staan en je duim omhoog doen als je richting Oldemarkt wil reizen. Ik rij zelf geen auto maar heb de indruk dat liften is achtergebleven in de vorige eeuw. Vader zit voor zijn werk dagelijks op de weg en waarschuwt ons altijd voor lifters. Toch kan ik me herinneren dat we één of twee keer iemand een lift hebben aangeboden. De plek of omstandigheden willen me even niet te binnen schieten maar het is een gegeven dat vader ook wel eens de hand over het hart wil halen. Zelf ga ik in 1993 voor het eerst liften tijdens het weekje 'onderwater' in Amsterdam. Eerst met de duim omhoog en later met kartonnetjes. Ik heb het soms ook niet helemaal goed begrepen want in 1995 loop ik op de vluchtstrook van de snelweg. Geen Porsche van de politie gezien maar wel een Mercedes terreinwagen welke me een lift geeft. In 1997 krijg ik zelfs nog een bekeuring voor het liften op de snelweg. En dan kom ik vervolgens bij mijn lifters-'claim to fame'. Ik weet namelijk helemaal zeker dat ik in mei 2001 een lift heb gehad van wijlen Pierre Kartner. Doordat de ramen op een kiertje staan en we last hebben van rijwind, is een gesprek niet mogelijk. Ik denk dat ik na deze warrige weken in 2001 het liften achter me heb gelaten.
En dat brengt me bij het onderwerp van vanavond. Liften om vijf uur 's ochtends? Nee, zo vroeg heb ik het slechts één keer gedaan en dat is op 6 mei 1995. Ik kom dan uit Leeuwarden waar ik vijftig jaar bevrijding heb gevierd en waar ik geen aansluiting heb kunnen vinden op een slaapplek. De lift net buiten Gorinchem in dezelfde rare week in 2001 is ook opvallend. Ik heb mijn jasje half open en draag eronder een longsleeve van The Gathering. Er stopt een auto en de bestuurder begint meteen over de band. Ik ben verbaasd en ontdek dan dat ik de longsleeve draag onder het jasje. Hij heeft maar een fractie van het logo gezien maar heeft het meteen geassocieerd met de band. Enfin, terug naar de muziek! Natuurlijk heb ik bewust meegemaakt dat '5:01 AM' veelvuldig op de radio wordt gedraaid en een bescheiden plek op de hitparade krijgt. Toch ben ik het nummer kort daarna vergeten. Het is pas in 1996 als mijn broer een cassettebandje voor me maakt waarop ook dit nummer staat. Dat is een welkome hernieuwde kennismaking. De single heeft sinds die tijd op mijn verlanglijstje gestaan en heb deze eind 2021 aan de collectie toegevoegd. En dus op 24 na mijn meest favoriete single uit de jaargang 2021/2022 van de Gele Bak.
George Roger Waters wordt op 6 september tachtig jaar en laat nog altijd van zich horen. Muzikaal ben ik hem al jaren uit het oog verloren. Als ik in 1992 mijn eerste cd-speler koop is de single 'What God Wants' één van de eerste schijfjes die ik kan afspelen. Toch ben ik nooit een hele grote fan geweest van Waters' solo-werk, maar moet wel erkennen dat Pink Floyd ook nooit meer de oude is geworden zonder Waters. Ik zie hem nog het vaakst opduiken in video's op Youtube, veelal als gast in Amerikaanse talkshows waar hij uitspraken doet die nogal wat stof doen opwaaien. Met name zijn visie op het conflict tussen Israël en de Palestijnen en zijn houding heeft hem een paar fans gekost. Als ik hem dan weer eens zie oreren, zie ik niet een slecht geïnformeerde popmuzikant die staat te roeptoeteren. Ik zie dat vorige maand in Duitsland nog een concert is gecancelled omdat het stadsbestuur geen podium wil bieden aan een 'antisemiet'. In dezelfde maand houdt hij een speech voor de Verenigde Naties waarvan wordt gezegd dat het een opdracht was van Rusland. Hoe dan ook, Waters roept op tot vredesbesprekingen en staakt het vuren.
Waar hij zich op dit moment mee bezig houdt? Welnu, later dit jaar viert 'Dark Side Of The Moon' zijn vijftigste verjaardag en Waters is bezig om 'zijn' album opnieuw te produceren. De gitaarsolo's gaan ontbreken in de nieuwe versie en er komt gesproken woord op de plaat. Waters wil hiermee het spirituele meesterwerk afleveren dat hij altijd heeft willen maken. Hij smijt vervolgens met modder naar de andere leden met de opmerkingen dat het 'zijn' album is en dat zij geen kunstenaars zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten