Bijna een maand geleden heb ik 'deel 1' van de 'Eindstreep' gedaan. Ik ben dan nog in de veronderstelling dat ik een week later de aanwinsten van Mark en de hagelnieuwe platen van een berichtje heb voorzien. Ik probeer al heel voorzichtig om rekening te houden met het een en het ander en in eerste instantie lijkt het meer een zaak om vóór half oktober klaar te zijn. Het weekend van de 'verhuizing' staat immers al een paar maanden in de boeken. Het zou de bedoeling zijn geweest dat onze moeder in oktober zou verhuizen naar een aanleunwoning maar dat is er niet meer van gekomen. De huur is al opgezegd per november. Als ik terug kijk op de afgelopen weken ervaar ik dat het 'huis leeghalen' emotioneler is geweest dan het afscheid van moeder. Ik hoop dat een fietstochtje de juiste inspiratie geeft voor een berichtje want ik broed al een paar dagen op iets. Doordat het met moeder uiteindelijk nog heel erg snel is gegaan, wordt het tweede deel gewoon de 'Eindstreep' van oktober. Daarbij zal ik dan ook de soul-platen van september mee rekenen. Eerst krijgen jullie nog zeven kersverse aanwinsten.
* Danny Toeman- When The Lights Go Down (UK, LRK, 2022)
Ik begin met een single die eind september nog is binnengekomen en in eerste instantie samen met de platen van Mark behandeld gaat worden. Danny Toeman is afgelopen zomer opeens een 'hot topic' als Diana Ross Engeland aan doet voor een tournee. Daarbij speelt ze eveneens op het Glastonbury Festival. Voor de overige optredens trekt een karavaan aan zangers en muzikanten mee en Danny Toeman heeft de eer om voor haar te mogen openen. 'The king of North London Soul' staat op zijn visitekaartje dat, gesigneerd, mee komt met de single. De a-kant ken ik inmiddels al erg goed want bij de 'pre-order' krijgen we meteen dit nummer in digitale versie. Deze heb ik de nodige airplay gegeven in mijn shows. Dit is een nummer met een ontzettende potentie. Een 'future classic' in mijn boek. De b-kant is een paar weken geleden met groot bombarie gepresenteerd om nóg meer kopers over de brug te helpen. Zelf heb ik de verleiding kunnen weerstaan en ga nu voor het eerst luisteren naar 'Feel My Soul'. Het tempo is lager en Danny gaat meteen al tekeer in de Carlton Jumel Smith-stijl. Een uitstekende kant voor als we het eens iets rustiger aan willen doen. Een zeldzame 'double-sider' want die tref je niet vaak bij de nieuwe releases.
* Orchestre Poly-Rythmno De Contonou Dahomey- It's A Vanity (UK, Albarika Store/Acid Jazz, 1971, re: 2022)
Doorgaans probeer ik niet teveel in de Afrofunk te gaan maar bij deze gelimiteerde Acid Jazz-uitgave moet ik weer snel beslissen. 'It's A Vanity' is niet alleen erg aanstekelijk maar vult prachtig aan op 'Trivialities' van The Nombres. Ik heb het iedere keer ook zwaar als ik een Braziliaanse funk-box zie maar... ik ben een radioman en moet er rekening mee houden dat ik de titels en artiesten moet uitspreken in een microfoon. Ik lees op 45cat dat het origineel erg 'minimaal' klinkt en dat het later is geremixt met meer de nadruk op drums en bas. Ik vermoed dat dit de latere opname is want ik zal dit niet 'lo-fi' noemen. Hooguit een beetje primitief. Op de b-kant staat 'Nougbo Véhou' van Clement Melomé. Eveneens een artiest uit het Koninkrijk Mahomey, een gebied in Benin. Dat is wel heel erg cultuur snuiven zonder dat het erg funky wordt.
* Wesley Bright- Come Right Back (US, Colemine, 2022)
Colemine blijft aan de lopende band met interessante releases komen. Het zijn platen met een sterke retro-'feel' zonder dat het een pastiche wordt. Het zouden zomaar onontdekte opnames uit de jaren zestig kunnen zijn. Wesley doet het lekker rustig aan in 'Come Right Back' en dat met een laidback groove maakt het tot een traktatie voor de oren. 'Part 1' is echter wel genoeg voor mij.
* Oliver James- One And Only (US, Colemine, 2022)
Dit plaatje is speciaal voor Record Store Day uitgebracht en is dan op gekleurd vinyl. Hoewel ze leuk staan aan de muur geef ik de voorkeur aan zwart vinyl omdat je hier beter eventueel vuil op kan waarnemen. Oliver is een flink tandje hoger dan Wesley Bright. 'But For The Love' is een sfeerrijke ballad met heerlijk grommend Hammond-orgel. Misschien wel de betere kant? Ik moet de plaat nog even laten inwerken op mij.
* Lizzie No- Sweeter Than Strychnine (US, Colemine, 2022)
Dit is wel de Record Store Day-uitgave en dat levert rood vinyl op. Een mooie kleur maar niet zo praktisch. Dit is méér jaren zestig dan de voorgaande twee op Colemine. Lizzie heeft een lekker stemgeluid en Ben Pirani tekent voor het fraaie arrangement en de solide productie. Het wordt zelfs een beetje psychedelisch tegen het einde van 'Sweeter'. 'Stop Bothering Me' op de keerzijde is al even fraai geproduceerd maar toch moet ik erkennen dat beide kanten wellicht iets té poppy zijn. Maar wel met een prachtige atmosfeer.
* Shawn Lee & The Angels Of Libra- Bless My Soul (Duitsland, Légère, 2021)
De plaat is oorspronkelijk vorig jaar uitgebracht maar deze op oranje vinyl is opnieuw ter ere van Record Store Day. Shawn Lee is een Amerikaanse componist en multi-instrumentalist en heeft prijzen gewonnen voor zijn soundtrack-werk voor videospellen. Hij woont tegenwoordig in Londen. Dit klinkt alsof het zomaar een hele grote hit had kunnen worden? 'Souvenir' is minstens zo catchy. Angels Of Libra is trouwens een Duitse instrumentale groep en het lijkt erop alsof Shawn hier zelf zingt. 'Bless My Soul' gaat zeker nog eens de Week Spot worden. Misschien deze week wel!
* The KBCS- The Center (Japan, The WInd Blows Softly, 2022)
Opnieuw een Duitse band maar nu met een single die in Japan is uitgegeven. The KBCS is een kwartet uit het hippe Berlijn dat hier samenwerkt met zangeres J. Lamotta. Zij is geboren in Tel Aviv en heeft Marokkaanse roots. De a-kant biedt de originele versie en deze is alleen interessant voor mijn hobby. Op de keerzijde staat de 'Dundundun Remix 7inch Cut' en deze is té elektronisch voor gebruik in 'Do The 45'. Opnieuw een plaatje dat met een heel klein beetje geluk zomaar een knaller van een hit kon zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten