Het zijn nog wat onwennige dagen. Ik had eerder beloofd vanmiddag langs te gaan op een receptie van een collega maar dat herinner ik me pas als het waarschijnlijk al afgelopen is. Ik heb een nieuw koffiezetapparaat in het vooruitzicht maar de oude besluit dat het mooi is geweest. Het was de afgelopen weken al steeds meer een drama aan het worden en gisteravond heb ik het ding in de kliko laten zakken. Ik heb nog genoeg poeder voor donderdagavond maar dan moet ik een besluit nemen. Met het nieuwe apparaat in het vooruitzicht wil ik nu geen nieuwe kopen. Ik kijk even bij de kringloop in Havelte en hoop voor vijf euro een camping-apparaatje op de kop te kunnen tikken. Helaas! De goedkoopste is een tientje en, ja, dat moet dan maar. Aan de andere kant: Ik hoef de komende zes jaar geen zorgen meer te hebben over koffiezetapparaten? Zowel de nieuwe als de tweedehands zijn van vóór 2018 en schakelen niet automatisch uit na verloop van tijd. Dat was bij de vorige een grote ergernis. Ik heb inspiratie zat voor berichten en moest binnenkort ook aan de 'Singles round-up' beginnen maar nu nog even de tijd zien te vinden voor al dit plezier. Eerst maar eens een aflevering van 'Hier en nu' met een album dat ik vanavond voor het eerst integraal heb gedraaid. Het is 'Cool It Down' van The Yeah Yeah Yeah's. Een band waar ik enige tijd mee 'getrouwd' ben geweest.
Hiervoor gaan we terug naar 2004. Het is de tijd dat Sideburner artikelen schrijft voor rockandroll-punt-nl dat even later Diggin4Dirt zal gaan heten. Hoewel mijn eerste artikelen voornamelijk gaan over 'lost classics' uit de jaren zestig word ik meegezogen in de garagerock door de overige schrijvers. Ik maak kennis met The Dirtbombs en in mindere mate met The White Stripes. Ik 'mag' deze band niet zo in 2004 maar dat komt later wel goed. Het is nog de goeie ouwe tijd dat de zorgpremies te betalen zijn en ik spotgoedkoop woon in een hutje in Steenwijk. Ik kan me dus permitteren om eens per maand met flink wat geld in de achterzak naar Minstrel in Zwolle te gaan. Garagerock en aanverwante stijlen zijn 'goedkope' elpees die hooguit zestien euro kosten. Ik kan dus een flinke stapel mee naar huis nemen. Het is een erg fraaie vrijdagmiddag in maart 2004 als ik met de trein naar Zwolle ga. De kliederhoes en dito picture disc-elpee maken me nieuwsgierig en dus ga ik luisteren naar 'Fever To Tell', de eerste 'full-length' van The Yeah Yeah Yeah's. Ik heb gemist dat de band op dat moment al een flinke hype is geweest. Een rockend trio zonder basgitaar, net zoals The White Stripes, maar dan met een maniakale frontvrouw. Als ik foto's zie van Karen O. waarbij ze veiligheidsspelden door haar tepels heeft gestoken, kan ik me wel voorstellen hoe ze kan krijsen.
'Fever To Tell' mag mee naar huis en krijgt een lovende recensie op Diggin4Dirt (of heet het nog rockandroll op dat moment?). Het is ook de periode dat ik mijn tweede minidisc-speler koop nadat de vorige een jaar eerder is gesneuveld op een stenen trap in Deventer. Het album komt meteen op een minidisc en vergezelt me onder andere naar een concert in Emmeloord dat ik geheel op de fiets doe. In De Buze worden ze bijkans gek van de plaat want het album blijft me boeien. De a-kant heeft een hoog schreeuwgehalte maar dan... de andere kant.... 'Maps', 'Y Control' en 'Modern Romance' worden uiteindeiijk grote favorieten en ik luister nog altijd met plezier naar dit trio. De cd heeft nog een 'ghost track' maar dat werkt uiteraard niet op een elpee. Als in 2006 'Show Your Bones' verschijnt, wordt deze meteen zonder al teveel twijfel gekocht. Ook heb ik het plan gehad om de band 'live' te zien in die tijd, maar het komt er niet van. Het album komt als een kouwe douche. Hoewel ik de garagerock dan al heb ingewisseld voor avant garde verwijt ik de groep dat ze té mainstream is geworden. In 2013 zit ik al een paar maanden bij Wolfman Radio als ik op een zaterdagavond ga luisteren naar de show van mijn collega Megan. Zij heeft het blijkbaar niet helemaal begrepen want onze vergunningen staan maximaal vier nummers van één artiest per show toe. Meg doet echter een twee uur durende special over The Yeah Yeah Yeah's. Aanleiding is de release van het nieuwe album dat me goed zal gaan smaken. Intussen ga ik Karen O. 'volgen' en dat levert enkele aangename verrassingen op. De nieuwe plaat moet wel in de smaak vallen?
Ik herinner bij ieder album van The Yeah Yeah Yeah's hetzelfde. Karen weet soms de irritatiegrens te vinden bij mij. 'Show Your Bones' stond vol met deze pijnpunten. Ook 'Cool It Down' kent twee van deze momenten. Buiten wat elektrodisco en gierende gitaren (en een paar flinke uithalen van Karen) om is het album beduidend rustiger van aard dan 'Fever To Tell'. Niet zo gek natuurlijk want de muzikanten zijn eveneens twintig jaar ouder. Her en der gaat het iets de shoegaze-kant op maar 'dream pop' wordt het geenszins. 'Different Today' is één van de ultieme uitschieters op het album maar ook de singles 'Spitting Off The Edge Of The World' en vooral 'Burning' mogen er zijn. De laatste had ik overigens al een paar weken geleden gedraaid in een show. De uitschieters maken dat ik het album nog graag eens opnieuw wil draaien en ik weet zeker dat de rest wel zal gaan groeien. De puntjes van irritatie zullen dan 'gewoon' worden en acceptabel. Het leek erop dat mijn eindejaarslijstje van albums uit 2022 erg 'mellow' zou worden maar gelukkig kan ook in dit jaar nog lekker worden gerockt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten